နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကင်း တန်ခိုးရှင်

ဘာသာပြန် ... Oo Zaw

အပိုင်း (၇၁) လေးနှစ်

ဝမ်လင်း၏ယခုလက်ရှိအဆင့်နှင့်ဆိုလျှင် အိပ်ရန်မလိုတော့ပေ။ အိပ်ယာပေါ်တွင် ခဏလောက်လှဲနေလိုက်ပြီးနောက် မတ်တပ်ထကာ ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် လကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဝမ်လင်းက ဘူးသီးခြောက်တစ်ဘူးကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး သောက်လိုက်၏။

ထို့နောက် ဝမ်လင်းက တီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည်… “ချီစုစည်းခြင်းအဆင့်ကနေ ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ချိုးဖြတ်ဖို့အတွက် လိုအပ်တဲ့စိတ်စွမ်းအင်ပမာဏာက အလွန်ကို များပြားလွန်းတယ်… အခုကစပြီး ရေငွေ့ရည်တွေကို စုဆောင်းရမယ်… “

စစ်ထူနန်က မေးလိုက်သည်… “ဒါမှန်တယ်... ကောင်လေး… ကောင်းကင်ဘုံဆန့်ကျင်သောပုတီးစေ့အတွက် သစ်သားဒြပ်စင်ကို စုဆောင်းဖို့ အစီအစဉ် ဘယ်အချိန် စမှာလဲ… “

ဝမ်လင်းက အနည်းငယ် စဉ်းစားပြီး ပြောလိုက်သည်… “အရင်ဆုံး အနီးအနားတစ်ဝှိုက်မှာ ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ချိုးဖြတ်ဖို့အတွက် နေရာတစ်ခု ရှာရမယ်… ပြီးတော့ ကျိုးဖန်းဘယ်လိုဆက်ဖြစ်မလဲ ငါ စောင့်ကြည့်ဖို့ လိုတယ်… ဘာကိစ္စမှ မဖြစ်ရင် ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားမယ်… “

ညက ကုန်ဆုံးသွား၏။ နောက်ထပ်ရက်အနည်းငယ်အထိ ဝမ်လင်းက မိဘများနှင့်သာ သူ့အချိန်များကို ကုန်ဆုံးစေခဲ့သည်။ လဝက်ကြာပြီးနောက်တွင် ဝမ်လင်းက အိမ်မှ ထွက်လာခဲ့၏။ သူက မိဘများကို မခွဲခွာချင်သည့်အမူအရာဖြင့် နှုတ်ဆက်စကားဆိုပြီး သူ့အိမ်မှ ပျံသန်းထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့နောက်တွင် သက်တန့်ရောင်အလင်းတန်းကြီး ကျန်ရစ်နေခဲ့၏။

ဝမ်လင်း အိမ်မှ ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် အလွန်ဝမ်းနည်းရသည်။ အိမ်ကို နောက်ဘယ်အချိန်မှ ပြန်ရောက်မည်ကို သူမသိပေ။ နောက်နှစ်အနည်းငယ်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့မဟုတ် ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာနိုင်တော့သည်လည်း ဖြစ်သွားနိုင်၏။

မူလက တောင်အနောက်ဘက်မှ ဂူပေါက်များထဲတွင် ကျင့်ကြံရန် စီစဉ်ထားသော်လည်း ယခုအချိန်တွင် ထိုအကြံကို ပယ်ဖျက်လိုက်ရသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဟုန်ယွီတောင်နှင့် အလွန်နီးကပ်နေသဖြင့် သူ့အတွက် အလွန်အန္တရာယ်ရှိသောကြောင့် ဖြစ်၏။

အနီးအနားပတ်ဝန်းကျင်တွင် လှည့်ပတ်ရှာဖွေပြီးနောက် ဘာမှမရှိသည့်တောင်တစ်တောင်၏ တောင်ထိပ်နားတွင် ဂူတစ်လုံးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုဂူထဲတွင် မြေအောက်မှ စိမ့်ထွက်နေသည့်ရေအိုင်လေးတစ်အိုင် ရှိပြီး တိရစ္ဆာန်ချေးများလည်း ရှိနေသည်။ ဂူထဲသို့ တိရစ္ဆာန်များက မကြာမဏ လာဟန်တူသည်။ ဝမ်လင်းက ဂူတစ်ခုလုံးကို သေသေချာချာ စစ်ဆေးကြည့်ရှူရာ ဂူက ဝင်ပေါက် တစ်ပေါက်တည်းသာ ရှိပြီး တခြားထွက်ပေါက် ရှိမနေချေ။ ဝမ်လင်းက ဆွဲငင်အားနည်းစနစ်ကို အသုံးပြုပြီး ဝင်ပေါက်ကို ကျောက်တုံးကြီးများဖြင့် ပိတ်လိုက်သည်။

ဝင်ပေါက်ကို ပိတ်ဆို့ပြီးနောက် ဝမ်လင်းက သူ၏ဒုတိယတံခါးပိတ်ကျင့်ကြံခြင်းကို စတင်လိုက်၏။

သူက တံခါးပိတ်ကျင့်ကြံခြင်းကို စတင်ပြီးနောက် အချိန်များက တဖြည်းဖြည်း ကုန်ဆုံးလာသည်။ ၁နှစ်၊ ၂နှစ်၊ ၃နှစ်၊ ၄နှစ်။

ဝမ်လင်း တံခါးပိတ်ကျင့်ကြံနေသည်မှာ ၄နှစ်ကုန်ဆုံးသွားလေပြီ။

ဟုန်ယွီဂိုဏ်းမှ ကျန်ရှိနေသောတပည့်များက ဝမ်လင်းအကြောင်းကို တဖြည်းဖြည်း မေ့လျော့သွားကြ၏။ သူတို့အားလုံးက ဝမ်လင်း သေသွားပြီဟု တွေးလိုက်ကြသည်။ လျိုဝမ်ကျူးနှင့် အဘွားအိုဝမ်ကတော့ ဝမ်လင်းကို အပြင်ထွက်ခိုင်းလိုက်သည့်အတွက် နောင်တရခဲ့ကြ၏။

အပျော်ဆုံးလူသားကတော့ လုစုန့် ဖြစ်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဝမ်လင်းမရှိလျှင် သူက အကြီးဆုံးတပည့်ဖြစ်လာနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

ဟွမ်လုံနှင့်တခြားသူများကတော့ ဝမ်လင်းကို ပြိုင်ပွဲရောက်မှသာ သိကြသည့်အတွက် ၄နှစ်ကုန်လွန်လာပြီးနောက် သူတို့သည် ဝမ်လင်းအကြောင်းကို လုံးလုံးလျားလျား မေ့လျော့သွားကြသည်။

ဝမ်လင်းက တံခါးပိတ်ကျင့်ကြံနေစဉ်အတွင်း ပထမနှစ်တွင် ကျိုးဖန်းနှင့် အဆက်အသွယ်များ ရှိပြီး ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်များနှင့် အကြီးအကဲအားလုံးက တံခါးပိတ် ကျင့်ကြံနေကြသည့်အတွက် ဘယ်သူမှ ကျိုးဖန်းကို သတိမပြုမိကြချေ။ ထို့အပြင် ကျိုးဖန်း၏အဆင့်အတန်းကြောင့် မည်သူမှ သူ့ကို လာမရှုပ်ရဲကြချေ။ ဝမ်လင်းက သတင်းများကို ကျိုးဖန်းထံမှ တဆင့်ရပြီး သူ့ကို ဒုက္ခပေးချင်သည့်လူအားလုံးကို ကျိုးဖန်းအား တိတ်တဆိတ် ဂရုစိုက်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဝမ်လင်းက လူတိုင်း၏မှတ်ဉာဏ်ထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွား၏။

ဝမ်လင်း တံခါးပိတ်ကျင့်ကြံနေစဉ်အတွင်းတွင် ဂူဝင်ပေါက်က တဖြည်းဖြည်း သဘာဝပေါက်ပင်များနှင့် ဖုံးအုပ်လာသည့်အတွက် ဂူရှိသည်ကိုပင် အပြင်ဘက်မှ သတိပြုမိရန် မဖြစ်နိုင်တော့ချေ။

၄နှစ်အတွင်းတွင် ဂူဝင်ပေါက်သည် တိရစ္ဆာန်အများအပြား လာရောက်စုစည်းရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ တချို့ဆိုလျှင် ဂူပေါက်အပြင်ဘက်တွင် ထိုင်ပြီး ကျင့်ကြံတတ်ကြ၏။

တစ်ရက်တွင် သက်တန့်ရောင်အလင်းတန်း၂ခုက ဝမ်လင်းကျင့်ကြံနေသည့်ဂူရှိရာအရပ်သို့ ပျံသန်းလာသည်။ အလင်းရောင်ထဲမှ အမျိုးသား၂ယောက်နှင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပေါ်ထွက်လာပြီး ဂူပေါက်အနီးတွင် ရပ်တန့်လိုက်ကြ၏။ ရှေ့ဆုံးမှ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ်အမျိုးသားက အနက်ရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်က လေထဲတွင် ရပ်တန့်နေသည်။ သူ့ခြေထောက်အောက်တွင် အေးစက်သောအော်ရာများ ထုတ်လွှတ်နေသော အစိမ်းရောင်ဓားတစ်ချောင်း ရှိနေ၏။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးဘေးတွင် ငယ်ရွယ်သောမိန်းကလေးတစ်ယောက်က မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ ထိုမိန်းကလေးသည် အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး သူမ၏အသံကလည်း ကြည်လင်ပြတ်သားလှသည်… “တတိယစီနီယာအစ်ကို… ကျွန်မကို သလင်းကျောက်စိတ်ဝိညာဉ်သားရဲ ကူရှာပေးရမယ်နော်… တောင်အနောက်ဘက်မှာ လေ့ကျင့်ဖို့အတွက် ပြိုင်ပွဲက မကြာခင်လာတော့မယ်… သစ်သားသလင်းကျောက်စိတ်ဝိညာဉ်သားရဲကို သန့်စင်ပြီး ဓားစိတ်ဝိညာဉ်ထဲ ထည့်နိုင်ရင် ပြိုင်ပွဲမှာ နိုင်ဖို့သေချာပြီ… “

ဝမ်လင်းကသာ ထိုမိန်းကလေးကို မြင်လိုက်ပါက သူမကို သိပေလိမ့်မည်။ သူမက ဝမ်ကျောက်ကို တဖက်သတ်ချစ်နေသာ မိန်းကလေးရှု ဖြစ်သည်။ သူမက ယခုအချိန်တွင် လှသွေးကြွယ်နေသာ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေလေပြီ။

သူမ၏အသံကြောင့် သက်လတ်ပိုင်းလူက မိန်းမောသွားပြီး ခဏကြာပြီးမှ သတိပြန်ဝင်လာကာ ပြောလိုက်သည်… “ဂျူနီယာညီမလေး… တောင်အနောက်ဘက်ကို ဝင်ရောက်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားပါ… ငါ မင်းကို ကူညီပြီး သလင်းကျောက်စိတ်ဝိညာဉ်သားရဲကို ဖမ်းပေးပြီးတာနဲ့ ငါလည်း တံခါးပိတ်ကျင့်ကြံတော့မယ်… “

မိန်းကလေးဘေးတွင် သူမကို ဖက်တွယ်ပြီး ရပ်နေသော အလွန်ငယ်သေးသော ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ကောင်လေးက ပြောလိုက်သည်… “စီနီယာအစ်ကိုနဲ့အစ်မတို့ ပျံသန်းတာ အရမ်းမြန်တာပဲ… ကျွန်တော် မျက်လုံးတောင် မဖွင့်နိုင်ဘူး… ကျွန်တော်တို့ရောက်ပြီဆို အောက်ဆင်းရအောင်… “

မိန်းကလေးရှုက ပြောလိုက်သည်… “ဂျူနီယာမောင်လေး… လိုက်ချင်တယ်ပြောတာ မင်း ပြောခဲ့တာမလား… ငါ မင်းကို ပြောခဲ့သားပဲ မင်းရဲ့ကျင့်ကြံမှုက နိမ့်သေးတယ်… ငါတို့ရဲ့အမြန်နှုန်းကို မင်းခံနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့… “

သက်လတ်ပိုင်းလူက လှည့်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်၏… “ဂျူနီယာညီလေး… မင်းရဲ့ ပင်ကိုယ်စွမ်းရည်က ကောင်းတယ်… ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်ပင်ပန်းတာလေးကိုတောင် တောင့်မခံနိုင်ရင် အနာဂါတ်မှာ မင်း ဘယ်လိုလေ့ကျင့်မလဲ… “

ကောင်လေးက သက်လတ်ပိုင်းလူကို ကြောက်ရွံ့စွာနှင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်… “တတိယဂိုဏ်းတူအစ်ကိုကြီး … ကျွန်တော် မှားသွားပါတယ်… “

မိန်းကလေးရှုက ကောင်လေး၏ခေါင်းကို ခေါက်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “ဂျူနီယာမောင်လေး… နည်းနည်းလောက် စောင့်လိုက်ဦး… သလင်းကျောက်သားရဲကို ဖမ်းပြီးတာနဲ့ ဂိုဏ်းကို ပြန်ကြမယ်… “

ကောင်လေးက လျင်မြန်စွာ ခေါင်းညိတ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်… “စီနီယာအစ်မက ရွှမ်တောက်ဂိုဏ်းရဲ့ ပါရမီရှင်တစ်ယောက်ပဲ… စီနီယာအစ်မက အလွှာ၄ကနေ အလွှာ၇ကို ၄နှစ်တည်းနဲ့ ရောက်အောင် ကျင့်ကြံနိုင်တယ်… ဒီတစ်ကြိမ် သလင်းကျောက်သားရဲကို ဖမ်းပြီး သန်စင်ပြီး ဓားစိတ်ဝိညာဉ်ထဲကို ထည့်ပြီးတာနဲ့ စီနီယာအစ်မက ရွှမ်တောက်ဂိုဏ်းရဲ့ အဆင့်မြင့်ကျင့်ကြံသူတစ်ယောက် ဖြစ်လာမှာပဲ… လီရှန်းက ကျွန်တော့်ကို အနိုင်ကျင့်တဲ့အခါ ကူညီပေးရမယ်နော်… “

မိန်းကလေးရှုက ခေါင်းကို ခါပြီး မဲ့ပြုံးလေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “ပါရမီရှင်ဆိုတာ ဂိုဏ်းတူအစ်ကိုကြီးလျိုဖန်းလို လူမျိုးကို ပြောတာ… သူက အခုဆို အလွှာ၁၃ကို ချိုးဖြတ်ဖို့ ကြိုးစားနေပြီ… ပြီးတော့ ဂိုဏ်းတူအစ်မကြီးလျိုမိန်လည်း ရှိသေးတယ်.. သူမကလည်း အလွှာ၁၂ကို ရောက်ပြီးနေပြီ… သူတို့အားလုံးက မူလရွှမ်တောက်ဂိုဏ်းသားတွေပဲ… ဒါ့ကြောင့် သူတို့က တောင်အနောက်ဘက်ကို ဝင်ခွင့်ရကြတယ်… အရင်က ငါက ဟုန်ယွီဂိုဏ်းက… ဒါ့ကြောင့် တောင်အနောက်ဘက်က ကျန်နေသေးတဲ့နေရာတွေထဲက တစ်နေရာစာအတွက် တိုက်ခိုက်ရမယ်… ဒီတစ်ကြိမ် ငါနိုင်ဖို့ မျှော်လင့်ရတာပဲ… “

သက်လတ်ပိုင်းလူက နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ပြီး မကျေမနပ်ဖြစ်နေဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “ဒီကောင်လျိုဖန်းက တောင်အနောက်ဘက်ကို ဝင်လို့ရလို့ ဒီလောက်မြန်မြန် တိုးတက်လာတာ… ဒါကလည်း ဘိုးဘေးက ဟုန်ယွီဂိုဏ်းရဲ့တောင်အနောက်ဘက်နေရာကို ရအောင် လုယူလိုက်လို့ပါ… ဘိုးဘေးကြောင့် မဟုတ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူက ဒီလောက်မြန်မြန် တိုးတက်ပါ့မလဲ… သူက ပင်ကိုယ်ပါရမီ အရမ်းကောင်းရင်တောင် များပြားတဲ့ စိတ်စွမ်းအင်ပမာဏ မရှိရင် ဒီအဆင့်ထိ ရောက်လာမှာ မဟုတ်ဘူး… “

မိန်းကလေးရှုက ပြုံးလိုက်ပြီး အကြောင်းအရာ ပြောင်းလိုက်သည်… “တတိယအစ်ကို… ဒီနေရာကို ကြည့်စမ်းပါဦး… ဒီနေရာကို အရင်က ရောက်ဖူးတယ်… အရင်ကနဲ့ တော်တော်ကွာခြားနေတယ်… တိရစ္ဆာန်ရိုင်းအများကြီးက ဘာလို့ ဒီနေရာမှာ စုပြီး ကျင့်ကြံနေတာလဲ… “

နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကင်း တန်ခိုးရှင်

ဘာသာပြန် ... Oo Zaw

အပိုင်း (၇၂) အခြေခံခိုးယူခြင်း

သက်လတ်ပိုင်းလူက အနီးအနားပတ်ဝန်းကျင်ကို အနည်းငယ် ပတ်ကြည့်ပြီး ရေရွတ်လိုက်သည်… “ဒီနေရာက တစ်ကယ်ကို ထူးဆန်းတယ်… လွန်ခဲ့တဲ့၂နှစ်က ဒီနေရာမှာ ရုတ်တရက် စိတ်စွမ်းအင်းလှိုင်းတွေ ပေါက်ကွဲထွက်လာတယ်… စိတ်စွမ်းအင်လှိုင်းတွေက နေရာအနှံ့ကို ပျံ့သွားပြီး သားရဲတွေကို ဆွဲဆောင်လိုက်နိုင်တယ်… ဘာအရာကများ သားရဲတွေကို ဆွဲဆောင်နိုင်တာလဲ… “

ကောင်လေး၏မျက်လုံးများက အရောင်လက်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်… “ဂိုဏ်းတူအစ်ကိုကြီး ဒီနေရာမှာ ရတနာတစ်ခုခုများ ရှိနေတာလား… “

သက်လတ်ပိုင်းလူက ရယ်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “အကြီးအကဲတစ်ချို့လည်း အဲ့လို တွေးခဲ့ကြတာပဲ… ဒါပေမဲ့ အချိန်တော်တော်ကြာအောင် ရှာပြီးတဲ့နောက်မှာ စိတ်စွမ်းအင်လှိုင်းတွေ ထွက်ပေါ်လာတာ သဘာဝဖြစ်ရပ်တစ်ခုဆိုပြီး သတ်မှတ်ခဲ့ကြတယ်… “

ကောင်လေးက သက်ပြင်းချပြီး စိတ်ပျက်သွားဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “ဒါက ကံဆိုးတာပဲ… ဒီနေရာမှာ ရတနာတစ်ကယ်သာ ရှိရင်… “

သက်လတ်ပိုင်းလူက ပြောလိုက်သည်… “နောက်ကျနေပြီ… အားကောင်းတဲ့ သလင်းကျောက်စိတ်ဝိညာဉ်သားရဲတစ်ကောင် ဖမ်းပြီးရင် ပြန်ကြမယ်… “

ပြောပြီးသည်နှင့် သူက နတ်ဘုရားစိတ်အာရုံကို ဖြန့်ကျက်ကြည့်ရာ သလင်းကျောက်စိတ်ဝိညာဉ်သားရဲ ၇ကောင်၊၈ကောင်ခန့်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး အကဲခတ်နေလိုက်သည်။

ထိုအချိန်တွင် တစ်စုံတစ်ခုက ကျင့်ကြံနေသော သားရဲအားလုံးကို ထိတ်လန့်တကြားဖြစ်စေလိုက်သကဲ့သို့ သားရဲအားလုံးက ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားလာသည်။ တချို့ဆိုလျှင် စတင်ပြီး ဟိန်းဟောက်ကြသည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဟိန်းဟောက်သည့် အကောင်အရေအတွက်က ပိုမို များပြားလာကာ နောက်ဆုံးတွင် သားရဲများအားလုံးက သစ်ပင်၊နွယ်ပင်များ ပြည့်နေသော ချောက်ကမ်းပါးနံရံကြီးကို ဦးတည်ပြီး ဟိန်းဟောက်နေကြသည်။

သက်လတ်ပိုင်းလူက မှင်သက်သွား၏။ သူက နောက်လိုက်တပည့်၂ယောက်ကို ခေါ်ပြီး အလျင်အမြန် ထွက်သွားရန် ပြင်လိုက်ချိန်တွင် အားကောင်းသောနတ်ဘုရားစိတ်အာရုံတစ်ခုက သူတို့ကို ရိုက်ခတ်သွား၏။ သက်လတ်ပိုင်းလူလည်း မျက်နှာ အကြီးအကျယ် ပျက်သွားသည်။ သူသည် အလွှာ၁၂ကို ရောက်ရှိနေတာတောင်မှ ထိုနတ်ဘုရားစိတ်အာရုံအောက်တွင် စွမ်းအားများ ကင်းမဲ့သွားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရ၏။

မိန်းကလေးရှု၏မျက်နှာလည်း ဖြူရော်သွားပြီး သူ့ခြေထောက်အောက်မှ ဓားသည်လည်း လက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး မြေပြင်ပေါ်သို့ ကျသွားသည်။ မိန်းကလေးရှုနှင့်အတူ သူမကို ဖက်တွယ်ထားသောကောင်လေးသည်လည်း မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသွား၏။

သက်လတ်ပိုင်းလူ၏အောက်မှ ဓားသည်လည်း တုန်သွားသဖြင့် သူ၏စွမ်းအင်အားလုံးကို ဆက်လက်ပျံသန်းနိုင်ရန် အသုံးပြုလိုက်ရသည်။ သူက ပြုတ်ကျနေသော လူ၂ယောက်ကိုလည်း ရှေ့သို့အနည်းငယ်တိုးပြီး မြေပေါ်သို့မကျခင် ဖမ်းဆွဲလိုက်နိုင်၏။ ထိုလှုပ်ရှားမှုက အလွန်ရိုးရှင်းလှသော်လည်း သူ့ကို ချွေးများ စိုရွှဲသွားစေသည်။

သူက မြေပေါ်သို့ ဆင်းလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကာ လေးလေးစားစားဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “ရွှမ်တောက်ဂိုဏ်းက ဂျူနီယာတပည့်လီဟိုင်က ဒီနေရာမှာ စီနီယာကျင့်ကြံနေတာကို မသိလိုက်လို့ပါ… ကျွန်တော်တို့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ… “

မိန်းကလေးရှုကလည်း ထိုနတ်ဘုရားစိတ်အာရုံကို သတိပြုမိလိုက်သည်။ ထိုနတ်ဘုရားစိတ်အာရုံကြောင့်သာ သူမ၏ဓားပျံက ထိန်းချုပ်မှု ကင်းမဲ့သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမကလည်း လေးလေးစားစားဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “ဂျူနီယာက ရွှမ်တောက်ဂိုဏ်းက တပည့်ရှုဖေးပါ… “

ကောင်လေးကတော့ ကြောက်လန့်နေပြီး မျက်နှာတွင် သွေးရောင်ပင် မရှိတော့ချေ။ သူက ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ မပြောရဲဘဲ နေရာမှာပင် ရှုဖေး၏အင်္ကျီကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထား၏။

သားရဲများအားလုံးကလည်း နတ်ဘုရားစိတ်အာရုံက သူတို့ကို ဖြတ်သွားချိန်တွင် အလွန်ကြောက်လန့်သွားကြပြီး သူတို့အားလုံးက မြေပြင်တွင် လဲလျောင်းလိုက်ကြပြီး နည်းနည်းမှပင် မလှုပ်ရှားရဲကြတော့ချေ။

“ရွှမ်တောက်ဂိုဏ်း… “ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်၏အသံတစ်ခုက ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ပဲ့တင်ထပ်ပြီး ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုအသံသည် ပျော်နေလား၊ဒေါသထွက်နေလား ခွဲခြားမရပေ။

သက်လတ်ပိုင်းလူက စိတ်ထဲမှ ညည်းညူလိုက်သည်။ သူသာ တစ်ခုခုမှားနေတာကို မြင်သည့်အချိန်က ထွက်ပြေးခဲ့လျှင် လွတ်မြောက်နိုင်၏။ သို့သော်လည်း ဂိုဏ်းတူညီမလေးနှင့်ညီလေးက ဒီမှာရှိနေသည်။ သူ ပြေးလို့လွတ်သွားလျှင်တောင်မှ သူတို့၏ဆရာများက သူ့ကို တာဝန်ခံခိုင်းပေလိမ့်မည်။ ယခုအချိန်တွင် သူ မျှော်လင့်ထားနိုင်တာက ဤနေရာသည် ရွှမ်တောက်ဂိုဏ်းနှင့် နီးနေခြင်းနှင့် သူတို့က ဒီနေရာမှ စီနီယာကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်အောင် ဘာကိုမှ မလုပ်ခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် စီနီယာက သူတို့ကို ဘာမှမလုပ်ပါစေနဲ့ဟုသာ ဆုတောင်းနိုင်တော့၏။

စီနီယာထံမှ ‘ရွှမ်တောက်ဂိုဏ်း‘ ဆိုသည့်စကားလုံး ထွက်လာချိန်တွင် သူက အံကြိတ်ပြီး သူ့အသက်ကသာ အရေးကြီးဆုံးဖြစ်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည်။ စီနီယာကသာ သူတို့ကို သတ်ရန်ကြိုးစားလာပါက သူ့အသက်ကို အရင်ဆုံးကယ်ရပေမည်။

ရှုဖေး၏နဖူးတွင် ချွေးများ စိုရွှဲနေပြီး ကြောက်လန့်နေသည်။ အမြဲတမ်းတည်ငြိမ်နေတတ်သည့် တတိယဂိုဏ်းတူအစ်ကိုကြီးသည်လည်း ကြောက်ရွံ့နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ သူမက ပိုမို ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့သွား၏။ သူမက တုန့်ဆိုင်းနေပြီး ပြောလိုက်သည်… “စီနီယာ… ဂျူနီယာတို့က စီနီယာကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်အောင် မလုပ်ခဲ့ပါဘူး… စီနီယာ… “

သူမ ပြောလို့မပြီးခင်မှာတင် အဘိုးကြီး၏အသံက ထပ်မံထွက်ပေါ်လာသည်… “မင်းပြောခဲ့တာ… မင်းနာမည်က ရှုလား… “

မိန်းကလေးရှုက အံ့အားသင့်သွားပြီး လေးလေးစားစား ပြန်ဖြေလိုက်သည်… “တပည့်ရဲ့နာမည်က ရှု ဖြစ်ပါတယ်… “

အသံပိုင်ရှင်ဘက်က အချိန်တော်တော်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် အသံက နောက်တစ်ကြိမ် ထွက်ပေါ်လာသည်… “မင်းတို့ သွားနိုင်ပြီ… “

ပြောပြီးသည်နှင့် ကောင်းကင်ကြီးက ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွား၏။ ကောင်းကင်ပေါ်ရှိတိမ်များမှာ တစ်ခုခုဖြင့် ဖယ်ရှားခံလိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်သွား၏။ ရှုဖေးတို့၃ယောက်ကိုလည်း အဝေးသို့ မမြင်ရသည့်လေများဖြင့် တွန်းထုတ်ခံလိုက်ရသည်။

သက်လက်ပိုင်းလူသည် ပိုပြီးတော့တောင် ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့သွား၏။ ထိုအချိန်တွင် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်ရှား၍ပင် မရချေ။ ထိုစီနီယာကသာ သူ့ကို သတ်ချင်ပါက သူက လှုပ်ရှားဖို့ပင် အချိန်ရလိုက်မည် မဟုတ်ပေ။

သူက ချက်ချင်းပဲ ဂိုဏ်းတူညီမလေးနှင့်ဂိုဏ်းတူညီလေးကို ဆွဲယူပြီး အမြန်ဆုံးနှုန်းဖြင့် ပြေးထွက်သွားလိုက်၏။ စီနီယာက စိတ်ပြောင်းသွားမည်ကို သူ အလွန်ကြောက်ရွံ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏စွမ်းအင်အားလုံးကို အသုံးပြုပြီး ပြေးထွက်လာခြင်း ဖြစ်၏။

နောက်၃ရက် ကြာပြီးနောက် ချောက်ကမ်းပါးနံရံတွင် ပေါက်နေသော သဘာဝပေါက်ပင်များက လှုပ်ရမ်းလာပြီး သဘာဝပေါက်ပင်အားလုံး အောက်သို့ ပြုတ်ကျသွားကာ မှောင်မဲနေသောဂူတစ်ခု ပေါ်လာသည်။

ခါးထိရှည်သောဆံပင်နှင့် လူငယ်တစ်ယောက် ဂူထဲမှ တဖြည်းဖြည်း လမ်းလျှောက်ထွက်လာ၏။ သူ၏မျက်နှာက ဖြူဖွေးနေပြီး သူ၏မျက်လုံးများက တလက်လက် တောက်ပနေသည်။ သူ ဂူထဲမှ ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် သားရဲများအားလုံးက ညည်းညူလိုက်ကြပြီး သူတို့၏မျက်လုံးများတွင် သနားရန် တောင်းပန်နေသည့် အရိပ်အယောင်များဖြင့် ပြည့်နေ၏။

ဆံပင်ရှည်နှင့်လူငယ်လေးက အသက်နှစ်၂၀ခန့် ရှိပြီး သူက သားရဲများအားလုံးကို အေးစက်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ဟုန်ယွီတောင်ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသည့်ဟန်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။

ထိုလူငယ်ကား လွန်ခဲ့သော၄နှစ်က တံခါးပိတ် ကျင့်ကြံခဲ့သော ဝမ်လင်း ဖြစ်သည်။

ဝမ်လင်းက ရေရွတ်လိုက်သည်… “ငါ ချီစုစည်းခြင်းအဆင့် အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်နေတာ အချိန်တော်တော်ကြာပြီ… ဒါပေမဲ့ ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ရောက်ဖို့က အလွန်ပဲ ခက်ခဲပြီး ငါ ဘယ်လိုပဲ ကြိုးစားကြိုးစား မရောက်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်… စစ်ထူနန်… မင်းပြောတဲ့နည်းလမ်းက ငါ့ကို တစ်ကယ်ပဲ ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို မြန်မြန်ရောက်အောင် ကူညီနိုင်မှာလား… “

“ဟုတ်တယ်… ငါ့နည်းလမ်းကို အသုံးပြုဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပြီလား… “ စစ်ထူနန်က ဂုဏ်ယူစွာ ပြုံးလိုက်သည်… “ငါ မင်းကို အရင်ကတည်းက ပြောပါတယ်… ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ရောက်ဖို့က ခက်ခဲပါတယ်လို့… မင်းသာ ငါ့နည်းလမ်းကို အသုံးပြုရင် ကျိန်းသေ အောင်မြင်လိမ့်မယ်… “

ဝမ်လင်း၏မျက်လုံးထဲတွင် အေးစက်သောအလင်းရောင် တစ်ချက်လက်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်… “ဒါပေမဲ့ ငါက ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကိုတောင် မချနိုင်သေးတာ… အသက်ရှင်နေတဲ့တစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုဖမ်းနိုင်မှာလဲ… “

စစ်ထူနန်က တစ်ချက် ရယ်မောပြီး ပြောလိုက်၏… “ဒီကိစ္စကို စိတ်ချလက်ချနေလိုက်စမ်းပါ… မင်းမှာ ငါရှိတယ်လေ… ဒီတစ်ကြိမ်ကတော့ မင်းကို ကူညီပေးလို့ အဆင်ပြေတယ်… နောက်တစ်ကြိမ်ဆိုရင် ငါက စွန့်စားရတော့မယ်… မင်းငါ့ကို အခွင့်အရေးတွေ ရှာပေးနေတဲ့ကာလတစ်လျှောက်လုံး ငါကလည်း မင်းကို လူတွေဖမ်းတဲ့နေရာမှာ ကူညီပေးမယ်… ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ရောက်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ရှာတာက ပိုကောင်းတယ်… ဒါဆို ငါလည်း ငါ့ရဲ့စွမ်းအင်အဆီအနှစ်တွေ အများကြီး မကုန်တော့ဘူး… “

ဝမ်လင်းက အနည်းငယ် စဉ်းစားပြီး ‌သက်ပြင်းချလိုက်သည်… “စစ်ထူနန်… ဒီအခြေခံခိုးယူခြင်းက အရမ်းကို ရက်စက်လွန်းတယ်… ငါ ခိုးယူတာခံလိုက်ရတဲ့ ဘယ်သူမဆို ကျိန်းသေ သေသွားရမှာ… ဒါ့ကြောင့် အရင်ဆုံး စောင့်ကြည့်ရအောင်… “

စစ်ထူနန်က အားမရသကဲ့သို့ ပြောလိုက်သည်… “မင်းကတော့… ငါ မင်းကို အကြိမ်ကြိမ် ပြောပြီးပြီ… ကျင့်ကြံခြင်းလောကမှာ ခွန်အားကြီးတဲ့သူက ငယ်တဲ့သူကို နိုင်စားတာပဲ… မင်းအကျိုးအတွက် တခြားသူကို သတ်တာက သာမန်ပါပဲ… မင်းရဲ့လက်ရှိသနားတတ်တဲ့စိတ်နဲ့ဆိုရင် စိတ်ဝိညာဉ်အသွင်ပြောင်းခြင်းအဆင့်ကို ရောက်ဖို့ ဘယ်လောက်တောင် ကြာဦးမှာလဲ… မင်း ငါ့နည်းလမ်းကို မသုံးချင်ဘူးဆိုရင် သစ်သားဒြပ်စင်ကို သွားရှာသင့်တယ်… ကောင်းကင်ဘုံဆန့်ကျင်သောပုတီးစေ့ထဲကို သစ်သားဒြပ်စင် လုံလုံလောက်လောက် ဖြည့်ပေးနိုင်ရင် မင်း ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ရောက်ဖို့အတွက် လိုအပ်တဲ့ စိတ်စွမ်းအင်ပမာကို လုံလုံလောက်လောက် ထုတ်ပေးနိုင်လောက်တယ်… နှစ်ခုစလုံး မလုပ်ဘူးဆိုရင်တော့ ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို တွေးတောင် မတွေးနဲ့တော့… “

ဝမ်လင်းက ခဏလောက် စဉ်းစားပြီး ပြောလိုက်သည်… “တခြားသူတွေ ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ဘယ်လိုရောက်သွားကြလဲ ငါ သိချင်မိတယ်… “

စစ်ထူနန်က ပြောလိုက်သည်… “ဒါက ရိုးရိုးလေးပါ… ဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းမှာဆိုရင် စဦးစိတ်ဝိညာဉ်အဆင့်ကျင့်ကြံသူက သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ကျင့်ကြံမှုကို သုံးပြီး တပည့်တွေ ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ရောက်အောင် ကူညီပေးကြတာလေ… ငါ့မှာသာ ခန္ဓာကိုယ်ရှိရင် မင်းကိုလည်း အဲ့လို ကူညီပေးလို့ရတယ်… ငါ့နိုင်ငံမှာဆိုရင် စဦးစိတ်ဝိညာဉ်အဆင့်ကျင့်ကြံသူရဲ့ အဆင့်အတန်းက ဒီမှာဆိုရင် အမြုတေဖွဲ့တည်ခြင်းအဆင့်တစ်ယောက်ရဲ့ အဆင့်အတန်းလောက်ပဲ ရှိတယ်… သူတို့က အများကြီး မရှိရင်တောင်မှာ တပည့်တွေကို ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ရောက်အောင် ကူညီပေးဖို့ လုံလောက်တယ်… “

နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကင်း တန်ခိုးရှင်

ဘာသာပြန် ... Oo Zaw

အပိုင်း (၇၃) ထျန်းရွှေမြို့

ဝမ်လင်းက လေကို တစ်ဝကြီး ရှူသွင်းလိုက်သည်။ ချီစုစည်းခြင်းအဆင့်၏အထွတ်အထွပ်ကို လွန်ခဲ့သော၂နှစ်ကတည်းက ရောက်နေခဲ့ပြီး ကျန်သည့်၂နှစ်လုံးလုံး ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်သို့ ရောက်ရန် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း အောင်မြင်မှု မရခဲ့ပေ။

သို့သော် ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို မရောက်သေးသော်လည်း သူ၏ခန္ဓာကိုယ်မှ ကျင့်ကြံခြင်းအဆင့်ကွာဟမှုသည် တော်တော်လေး လျော့နည်းသွား၏။ ယခင်က အလွှာ၃ဟု မြင်ရသော်လည်း ယခုအချိန်တွင် အလွှာ၈ဟု မြင်နေရပြီ ဖြစ်သည်။

ဝမ်လင်းက ရေရွတ်လိုက်သည်… “ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်… “ ထို့နောက် ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သကဲ့သို့ ရုတ်တရက် သူ့မျက်လုံးက တောက်ပသွား၏။ ဝမ်လင်းက သိုလှောင်အိတ်ကို လက်ဖြင့်ပုတ်လိုက်ရာ ခမ်းခမ်းနားနားတောက်ပနေသောဓားတစ်ချောင်း ထွက်လာကာ သူ့ကို လှည့်ပတ်နေပြီး နောက်ဆုံးတွင် သူ့ရှေ့ ၌ ရပ်တန့်သွား၏။

ဝမ်လင်းက ဓားပေါ်တွင် ရပ်လိုက်ပြီး အလင်းတန်းတစ်ခုအဖြစ် ပျောက်ကွယ်သွား၏။

ထိုအခါမှ မြေပြင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည့် သားရဲအားလုံး စိတ်သက်သာရာ ရသွားပြီး လျင်မြန်စွာ အုပ်စု ခွဲပြီး ထွက်သွားကြသည်။

ဝမ်လင်းသည် တောင်များ၊မြေပြန့်များ၊သစ်တောများ၊ရွာများ တစ်ခုပြီး တစ်ပြီး ဖြတ်ကျော်လာပြီး မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း၌ပင် သူ့မွေးရပ်မြေရွာလေးက သူ၏မြင်ကွင်းထဲ ဝင်ရောက်လာသည်။ သူက အနည်းငယ် စဉ်းစားလိုက်ပြီး တုန့်ဆိုင်းခြင်း ကင်းမဲ့စွာဖြင့် ရွာကို ကြည့်ပင် မကြည့်ဘဲ ဖြတ်ကျော်သွားလိုက်၏။

ဟုန်ယွီတောင်သည် ကျောင်းနိုင်ငံ၏မြောက်ပိုင်းနယ်နိမိတ်တွင် ရှိပြီး အလွန်ချောင်ကျကာ အနီးအနားတွင် သေးငယ်သောရွာများသာ ရှိ၏။ ဝမ်လင်းသွားမည့်နေရာက ဟုန်ယွီတောင်နှင့် ကီလိုမီတာတစ်သောင်းအကွာခန့်တွင် ရှိသော ထျန်းရွှေမြို့ဖြစ်သည်။ ထျန်းရွှေမြို့သည် ကျောင်းနိုင်ငံမြောက်ပိုင်းတွင် အကြီးမားဆုံးမြို့ ဖြစ်၏။

ဝမ်လင်းက ထျန်းရွှေမြို့အကြောင်း ကြားသာ ကြားဖူးသည်။ သူ့ဆရာ၏ပြောပြချက်အရ ထျန်းရွှေမြို့တွင် စစ်သည်၁သိန်းခန့် အခြေစိုက်တည်ရှိသည်။ ဝမ်လင်းက ကလေးဘဝကတည်းက ထိုမြို့ကို သွားရောက်ချင်ခဲ့၏။

ကျင့်ကြံခြင်းလောကထဲ မဝင်ခင်က သူ၏အကြီးမားဆုံးအိမ်မက်သည် ပြည်နယ်စာမေးပွဲတွင် သူ့နာမည်ကို ရေးထိုးနိုင်စေရန် ဖြစ်ပြီး မြို့တော်တွင် အဆင့်အတန်းမြင့်သည့်အရာရှိအာဏာပိုင်တစ်ယောက် ဖြစ်လာရန် ဖြစ်သည်။ သူ့မိဘတွေကလည်း ထိုသို့ လုပ်စေချင်ခဲ့သည်။

သူ၏စိတ်ထဲတွင် ငယ်ဘဝက ဖြစ်ချင်ခဲ့သည်များကို အမှတ်ရသွားပြီး ပြုံးမိလိုက်ကာ ထျန်းရွှေမြို့ဆီသို့ ဦးတည် ပျံသန်းလိုက်၏။

၁၀ရက် ကြာပြီးနောက် လေထဲတွင် ပျံသန်းရင်း စစ်ထူနန်၏လှောင်ပြောင်ရယ်မောသံများကြောင့် စိတ်ရှုပ်ထွေးလာရသည်။

“မင်း ရက်အများကြီး ပျံသန်းနေတာကို ငါ မြင်နေရတယ်… မင်း လမ်းသိတယ်လို့ ငါ ထင်နေခဲ့တာ… ဒါပေမဲ့ မင်းက မသိဘူးပဲ… “

ဝမ်လင်းက နှာခေါင်းရှုံ့ပြီး ပြန်ပြောလိုက်သည်… “အဲ့ဒီသစ်တောတွေထဲ ငါ့ကို သွားဖို့ မပြောခဲ့ရင် အခုချိန် သေချာပေါက် ငါ မြို့ကို မြင်နေရလောက်ပြီ… “

စစ်ထူနန်က ရယ်မောလိုက်၏… “လမ်းမှာ သစ်တောတွေ အများကြီးပဲ… ဒါကြောင့် ပုတီးစေ့က သစ်သားဒြပ်စင်တချို့ကို စုပ်ယူနိုင်ဖို့ အခွင့်အရေး ရှိတယ်… ငါက မင်းကောင်းဖို့ လုပ်တာပါ… “

ဝမ်လင်းက ထပ်ပြောရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း ရပ်တန့်လိုက်၏။ အောက်တွင် လေးဘီးလှည်းတန်းကြီးကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

………………..

လျိုစန်းသည် ထျန်းရွှေမြို့ထဲတွင် ဧရာမအစောင့်အရှောက်အဖွဲ့မှ ခေါင်းဆောင် ဖြစ်၏။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အလွန် မတုတ်ခိုင်သော်လည်း တောင်ခွဲလက်ဝါးသိုင်းကို အဆင့်အတန်းမြင့်မြင့် တတ်ကျွမ်းထားသော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထျန်းရွှေမြို့ထဲတွင် သူ့ကို ထိပ်သီးကျွမ်းကျင်သူတစ်ယောက်အဖြစ် သတ်မှတ်နိုင်သည်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် အလုပ်လုပ်သည့်အခါ သူကိုယ်တိုင် လိုက်ပါလေ့ မရှိပေ။

သည်တစ်ကြိမ်စောင့်ရှောက်ပို့ဆောင်ပေးရသည့်ပစ္စည်းက အလွန်အရေးကြီးပြီး လူအများကို ဆွဲဆောင်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မြောက်ပိုင်းမိသားစုက သူကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

လျိုစန်းသည် အလွယ်တကူ ခင်မင်တတ်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် အစောင့်အရှောက်လုပ်ငန်းအဖွဲ့ရှိ လူတိုင်းက သူ့ကို မျက်နှာသာ ပေးတတ်ကြသည်။ ယခုအချိန်တွင် သူက မြင်းပေါ်တွင် ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားသည့်ဟန်ဖြင့် အေးဆေးသက်သာစွာ စီးနင်း လိုက်ပါလာသည်။ သည်တစ်ကြိမ်ပို့ပေးရသည့်ပစ္စည်းကြောင့် လမ်းတွင် သူခိုး၊ဓားပြများစွာနှင့် ကြုံတွေ့ရ၏။ သူတို့အားလုံး၏ရင်ထဲတွင် ထိတ်လန့်နေသော်လည်း အသက်အန္တရာယ်မရှိသလိုပင် ဟန်ဆောင်ထားကြသည်။ သူတို့အတွက် အန္တရာယ်အများဆုံးအချိန်က သစ်စိမ်းဓားပြများ လာရောက်တိုက်ခိုက်သည့်အချိန် ဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း သူတို့က လျိုစန်းကို မြင်သည့်အခါ လျိုစန်းကို မျက်နှာသာပေးလိုက်သည့်သဘောဖြင့် မတိုက်ခိုက်တော့ပေ။ ထိုအချက်က လျိုစန်းကို သူ့ကိုယ်သူ ဂုဏ်ယူသွားစေသည်။

သူက မျက်လုံးကို မှိတ်ပြီး အပန်းဖြေကာ လိုက်ပါလာသည်။ ထျန်းရွှေမြို့က ရှေ့တွင် ရောက်တော့မည် ဖြစ်သည့်အတွက် မြောက်ပိုင်းမိသားစုက လုပ်ခိုင်းထားသောလုပ်ငန်းတာဝန်က ပြီးတော့မည်ဟု သတ်မှတ်နိုင်သည်။

လျိုစန်း၏ညာဘက်မြင်းပေါ်တွင် သန်မာထွားကျိုင်းပြီး ငယ်ရွယ်သောလူငယ်တစ်ယောက်က စီးနင်းလိုက်ပါလာ၏။ ထိုလူငယ်က ရယ်မောပြီး မေးလိုက်သည်… “ခေါင်းဆောင်… ဒီတစ်ခါပို့ဆောင်ပေးရတဲ့အလုပ်ပြီးသွားပြီဆိုရင် မြောက်ပိုင်းမိသားစုက ကျွန်တော်တို့ကို ဘယ်လောက်ပေးမယ်လို့ထင်လဲ… “

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးတစ်ယောက်ကလည်း ပြောလိုက်သည်.. “ခေါင်းဆောင်… ဒီတစ်ခါ ပစ္စည်းက အရေးကြီးတော့ သင့်တင့်လျောက်ပတ်တဲ့အခကြေးငွေတော့ ရသင့်တယ်မလား… “

လျိုစန်းက သူတို့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “မြောက်ပိုင်းမိသားစုက ဘယ်တုန်းက လိမ်ညာဖူးလို့လဲ… စောင့်ကြည့်လိုက်ပါ… ဒီကိစ္စကို စိုးရိမ်မနေကြနဲ့… “

လူငယ်က မြင်းကို ပုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “ခေါင်းဆောင်ရဲ့စကားကြားရတာ တစ်ကယ်ပဲ စိတ်သက်သာရာ ရတယ်… “

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးကလည်း ရယ်မောလိုက်၏။ ရုတ်တရက် သူက မေးလိုက်သည်… “‌ခေါင်းဆောင်… ဟိုမှာ လူတစ်ယောက် ရပ်နေတာကို မြင်လား… “

လျိုစန်းကလည်း အာရုံစိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်ရာ လမ်းပေါ်တွင် ရပ်နေသောပုံရိပ်တစ်ခုကို မြင်လိုက်ရ၏။ သူ့မျက်နှာက အနည်းငယ် ပျက်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်… “ယန်စန်း… သူဘာလုပ်နေတာလဲ သူကို့ သွားမေးစမ်း… သူက အကူအညီလိုနေရင်လည်း ငွေတချို့ပေးလိုက်… လူတိုင်းမှာ အခက်အခဲတွေတော့ ရှိကြတာပဲ… “

ယန်စန်းက ခေါင်းကို မော့လိုက်ပြီး မြင်းကို ထိုလူဆီသို့ လမ်းကြောင်းတည်ပေးလိုက်သည်။ သူက ထိုလူအနားသို့ ရောက်သောအခါ အရှိန်ကို နှေးလိုက်ရမည့်အစား မြန်တောင် မြန်လိုက်၏။

ထိုအချင်းအရာကို လျိုစန်း မြင်လိုက်ရသောအခါ မျက်မှောင်ကြုတ်သွား၏။ ယန်စန်းက အလုပ်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် လုပ်လေ့ရှိသော်လည်း သူ တစ်ခုခုလုပ်လိုက်လျှင် တခြားသူများကို ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲ ရောက်သွားစေတတ်သည်။

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးက ရယ်မောပြီး ပြောလိုက်သည်… “ဒီကောင်လေးကတော့ ဘာကိုမှ မကြောက်တတ်တာပဲ… ဒါပေမဲ့ သူက မြင်းစီးတာကိုတော့ ကောင်းကောင်းကျွမ်းကျင်သား… “

လမ်းပေါ်တွင် ရပ်နေသည့်လူက ဝမ်လင်း ဖြစ်၏။ သူက လှည်းတန်းကြီးမှ တစ်စုံတစ်ယောက် ထွက်လာသည်ကို မြင်လိုက်သည်။ ထိုလူက လျင်မြန်စွာပင် သူ့ရှေ့သို့ ရောက်လာ၏။

ယန်စန်းက ရပ်နေသည့်လူအနီးသို့ ရောက်၍ မြင်းကို ရပ်တန့်လိုက်သောအခါ သူ့မျက်နှာတွင် အံ့ဩသည့်အမူအရာ ပေါ်လာသည်။ ထိုလူက အလွန်ငယ်ရွယ်သေးသော်လည်း အလွန်တည်ငြိမ်နေ၏။ သူ၏အရှိန်ကို မကြောက်လန့်သည့် လူငယ်လေးကို သဘောကျသွားသည်။ သူက မြင်းကို လှည့်လိုက်ပြီး ဝမ်လင်း၏ဘေးတွင် မြက်စားခိုင်းလိုက်သည်။

သူက ဝမ်လင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဆုပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “ထျန်းရွှေမြို့ ဧရာမအစောင့်အရှောက်အဖွဲ့က ယန်စန်းပါ… မိတ်ဆွေက အကူအညီတစ်ခုခုများ လိုလို့လား… “

ဝမ်လင်း၏အကြည့်က ယန်စန်းကို စစ်ဆေးကြည့်သကဲ့သို့ ကြည့်လိုက်သည်။ သူက လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ပြီး ပြန်ပြောလိုက်၏… “ကျွန်တော်က ထျန်းရွှေမြို့ကို သွားတဲ့လမ်းကို ရှာနေတာပါ… မိတ်ဆွေတို့ကို စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေခဲ့ရင် တောင်းပန်ပါတယ်… “

ယန်စန်းက မှင်သက်သွားသည်။ ဝမ်လင်းကို အကြိမ်ရေ အနည်းငယ်ခန့် ထပ်ကြည့်လိုက်၏။ အထူးသဖြင့် ဝမ်လင်း၏လက်နှင့်ခေါင်းကို ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် သူက ပြုံးပြီး ပြောလိုက်သည်… “ကိစ္စမရှိပါဘူး… ထျန်းရွှေမြို့က သိပ်မဝေးတော့ဘူး… မိတ်ဆွေက ထျန်းရွှေမြို့ကို ဘာအတွက် သွားမှာလဲ… “

ယန်စန်းက ဝမ်လင်းကို နောက်ထပ် အနည်းငယ် ထပ်ကြည့်လိုက်၏။ ထိုအချိန်တွင် လှည်းတန်းက မှီလာပြီး အသံတစ်ခုက အော်ပြောလိုက်သည်… “ယန်စန်း… ဘာလုပ်နေတာလဲ… “

ယန်စန်းက မြင်းကို လှည့်ပြီး ပြန်အော်ပြောလိုက်၏… “သိုင်းပညာကိုတောင် မသိတဲ့လူငယ်လေးတစ်ယောက်က ထျန်းရွှေမြို့ကို သွားတဲ့လမ်း မေးနေလို့… “

လျိုစန်းက မြင်းဇက်ကြိုးကို ကိုင်ပြီး လျင်မြန်စွာ ရောက်လာသည်။ သူက ဝမ်လင်းကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “မိတ်ဆွေရဲ့ နာမည်က ဘယ်သူများလဲ… “

ဝမ်လင်းက လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “အစောင့်အရှောက်ခေါင်းဆောင်… ကျွန်တော့်နာမည်က ဝမ်လင်းပါ… ဒီတစ်ကြိမ်က အိမ်ကနေ ပထမဆုံး ထွက်ဖူးတာပါ… ဒါကြောင့် ခေါင်းဆောင်က ကျွန်တော့်ကို ထျန်းရွှေမြို့ကို သွားတဲ့လမ်းကို ညွှန်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်… “

နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကင်း တန်ခိုးရှင်

ဘာသာပြန် ... Oo Zaw

အပိုင်း (၇၄) သွေးရောင်လွှမ်းတဲ့အန္တရာယ်

လျိုစန်းက ဝမ်လင်းကို သေသေချာချာ ကြည့်ရှူစစ်ဆေးပြီးနောက် ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည်… “မင်းက စာမေးပွဲဖြေဖို့ သွားနေတဲ့ ကျောင်းတော်သားလား… “

ဝမ်လင်းက တည်ငြိမ်စွာဖြင့်ပင် ခေါင်းခါပြီး ပြောလိုက်သည်… “ကျွန်တော်က စာမေးပွဲအတွက် သွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး… ကျွန်တော်က လက်မှုပညာအနည်းငယ်တော့ တတ်ကျွမ်းပါတယ်… အဲ့ပညာလေးနဲ့ ထျန်းရွှေမြို့မှာ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ပြုမလို့ပါ… “

လျိုစန်း အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွား၏။ သူ၏မေးခွန်းတွင် နက်ရှိုင်းသောအဓိပ္ပါယ်များ ပါနေသည်။ ယခုကာလသည် ပြည်နယ်စာမေးပွဲအတွက် ကျောင်းတော်သားများ ထျန်းရွှေမြို့သို့ သွားနေကြသည့်အချိန် ဖြစ်၏။ ကျောင်းတော်သားများတွင် စာရေးကိရိယာများထည့်ထားသော သေတ္တာများ ပါတတ်ကြသော်လည်း ဝမ်လင်းက ဘာကိုမှ သယ်ဆောင်မထားချေ။ ဝမ်လင်းကသာ စာမေးပွဲဖြေရန်လာသည့် ကျောင်းတော်သားဟု ဝန်ခံလိုက်ပါက ဝမ်လင်းသည် သတိထားရမည့်လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

လျိုစန်းက ထိုကိစ္စကို ခေါင်းထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး ရယ်မောကာ ပြောလိုက်သည်… “ဘယ်လောက်တောင် တိုက်ဆိုင်လိုက်သလဲ… ငါတို့ကလည်း ထျန်းရွှေမြို့ကို သွားမှာပဲ… မိတ်ဆွေ… ငါတို့နဲ့ အတူခရီးသွားရင် ဘယ်လိုလဲ… “

ဝမ်လင်းက အလွန်ကျေးဇူးတင်သည့် အမူအရာဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… ခေါင်းဆောင်… “

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးကလည်း ဝမ်လင်းကို ကြည့်ပြီး ရယ်မောလိုက်၏… “ကောင်လေး… မင်း မြင်းစီးနိုင်လား… “

ဝမ်လင်းက မဲ့ပြုံး ပြုံးလိုက်ပြီး ခေါင်းခါ ပြလိုက်၏။

လျိုစန်းက နောက်မှ မြင်းလှည်းတစ်စီးကို ညွှန်ပြပြီး ပြောလိုက်သည်… “အဲ့မြင်းလှည်းထဲမှာ ဝင်စီးလိုက်ပါ… ဘာအတွက်မှ ငါ့ကို ကျေးဇူးတင်မနေပါနဲ့… လူတိုင်းမှာ ခက်ခဲတဲ့ အချိန်တွေ ရှိတယ်… ကောင်လေး နောက်၄ရက်လောက်ဆို ငါတို့ ထျန်းရွှေမြို့ကို ရောက်ပြီ… “

ဝမ်လင်းက လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ပြီး အရိုအသေ ပေးလိုက်၏။ သူက စကားတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောဘဲ မြင်းလှည်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ နောက်ကို ကြည့်လိုက်ရာ မြင်းလှည်းအများအပြားကို မြင်လိုက်ရ၏။ နတ်ဘုရားစိတ်အာရုံဖြင့် မြင်းလှည်းများကို စစ်ဆေးကြည့်လိုက်ရာ မြင်းလှည်းအားလုံးတွင် ဘာမှ ရှိမနေချေ။ သူက နောက်ထပ် စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်မနေတော့ဘဲ ခြေချိတ်ပြီး ထိုင်လိုက်၏။

ယန်စန်းက မြင်းဇက်ကြိုးကို ထိန်းပြီး ဝမ်လင်းအနားသို့ ရောက်လာကာ မေးလိုက်သည်… “မိတ်ဆွေ… ခရီးထွက်လာတာ အထုပ်အပိုးတွေ တစ်ခုမှ ပါမလာဘူးလား… “

ဝမ်လင်းက သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းခါလိုက်၏… “လမ်းမှာ ငါ ဓားပြတိုက်ခံ ခဲ့ရလို့ပါ… “

ယန်စန်း မှင်သက်သွား၏။ သူက ဝမ်လင်းကို ခဏလောက် ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “အသက်က ပိုအရေးကြီးပါတယ်… ဒီနေရာတစ်ဝှိုက်က အခုတလော စိတ်ချရတာ မဟုတ်ဘူး… “

သူတို့စကားပြောနေစဉ်တွင် ဝမ်လင်း၏အမူအရာက ပြောင်းလဲသွား၏။ သူက ခေါင်းကို မော့လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့မှ သစ်တောထဲကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ၏နတ်ဘုရားစိတ်အာရုံဖြင့် သစ်တောထဲတွင် ပုန်းအောင်းပြီး လှည်းတန်းကို ကြည့်နေသည့် လူ၂ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

လှည်းတန်း ဖြတ်ကျော်သွားတာတောင်မှ ထို၂ယောက်က မလှုပ်ရှားကြသေးပေ။ ထို့ကြောင့် ဝမ်လင်းလည်း ဘာမှ ပြောမနေတော့ဘဲ သူတို့နှစ်ယောက်ကို လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။

တစ်ရက် ခရီးဆက်ပြီးနောက် နေကလည်း ပြန်ထွက်လာပြီး တဖြည်းဖြည်း ညအချိန်သို့ ရောက်လာ၏။ လျိုစန်းက ရှေ့မှနေပြီး အော်ပြောလိုက်သည်… “ကောင်လေးတို့… မနက်ဖြန်ဆိုရင် ငါတို့ ထျန်းရွှေမြို့ဧရိယာထဲကို ရောက်လိမ့်မယ်… မြောက်ပိုင်းမိသားစုက ငါတို့ကို ကြိုဖို့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို လွှတ်လိုက်လိမ့်မယ်… ဒီနေ့တော့ ငါတို့ဒီမှာပဲ ယာယီစခန်းချ နားကြတာပေါ့… မနက်ဖြန် မနက်စောစောမှာ ခရီးစထွက်မယ်… ငါတို့ မြို့ကိုရောက်ရင် ကောင်လေးတွေကို ရေခဲနီနန်းတော်ကို ခေါ်သွားပေမယ်… အဲ့မှာ မိန်းကလေးလှလေးတွေနဲ့ ကစားကြတာပေါ့… “

ထိုစကားကို ကြားပြီး လူငယ်များအားလုံးက ရယ်မောလိုက်ကြပြီး သူတို့၏မြင်းများကို အနားပေးလိုက်ကြ၏။ မြင်းလှည်းများကို စက်ဝိုင်းပုံစံ ဝိုင်းလိုက်ပြီး လှည်းများတွင် မြင်းများကို ချည်နှောင်ထားလိုက်ကြသည်။ ထို့နောက် သူတို့က ရွက်ဖျင်တဲများထိုးလိုက်ကြ၏။ တချို့က အိပ်သွားကြသော်လည်း တခြားသူများက ဝိုင်းဖွဲ့ကာ သောက်နေကြသည်။ တဖြည်းဖြည်း လေထုက သက်ဝင်လှုပ်ရှားလာသည်။

၃ယောက်ကနေ ၅ယောက်အထိပါသော လူတစ်စုက စကားပြောရင်း ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကင်းလှည့်နေကြ၏။

ဝမ်လင်းက မြင်းလှည်းထဲမှ ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် ယန်စန်းက သူ့ကို မီးပုံဘေးသို့ ဆွဲခေါ်လာသည်။ ခရီးဆက်လာသည့်ရက်များတွင် ယန်စန်းက ဝမ်လင်းနှင့် စကားပြောဆိုနေတတ်ပြီး သူ့စကားများအရ ယန်စန်းက ဝမ်လင်းကို အမှန်တစ်ကယ် သဘောကျနေပြီး သူ၏လုပ်ဆောင်ချက်များကိုလည်း ဝမ်လင်းကို ကြွားဝါပြောဆိုတတ်၏။

မီးပုံဘေးတွင် လူ၃ယောက် ထိုင်နေ၏။ မီးပုံဘေးတွင် အစောင့်အရှောက်ခေါင်းဆောင်၊ မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးအပြင် ကျောင်းတော်သားပုံစံနှင့် သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးတစ်ယောက်လည်း ရှိနေသည်။ သူက အပြာရောင်ဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး သူ၏အသားအရေက ဖြူရော်နေကာ ကျယ်ပြန့်သောနဖူးလည်း ရှိ၏။ သူ၏မျက်လုံးများကတော့ အသိဉာဏ်အလင်းများကို ထုတ်ဖော်ပြသနေသည်။

ဝမ်လင်းရောက်လာသည်ကို မြင်တော့ လျိုစန်းက ရယ်မောလိုက်၏… “ဆရာ… ဒီကောင်လေးက ကျွန်တော်ပြောတဲ့ကောင်လေးပဲ… သူက ထျန်းရွှေမြို့မှာ အသက်မွေးချင်လို့တဲ့… “

သူက ဝမ်လင်းဘက်ကို လှည့်ပြီး ဆက်ပြောလိုက်သည်… “ကောင်လေး… ဒါက ငါတို့ဧရာမအစောင့်အရှောက်ရဲ့ ဆရာဝမ်ပဲ… မင်းနာမည်ကလည်း ဝမ်မလား… ဒါ့ကြောင့် မင်းတို့ကောင်တွေမှာ ဆက်သွယ်မှုအချို့တော့ ရှိရမယ်… မင်းတို့တွေ စကားပြောကြည့်သင့်တယ်… ဆရာဝမ်က ဗဟုသုတ အလွန်ကြွယ်ဝတဲ့သူပဲ… “

ကျောင်းတော်သားဟန်နှင့် သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက နူးညံ့စွာ ပြောလိုက်သည်… “လောင်လျို… ငါ့အတွက် ကြွားလုံးထုတ်နေဖို့ မလိုပါဘူး… ငါ သိထားတာတွေကလည်း များတယ်လို့ သတ်မှတ်လို့ မရသေးပါဘူး… “

လျိုစန်းက မျက်လုံးထောင့်ကပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “ဘယ်သူပြောလဲ… မင်းကသာ အဲ့လိုလူဆိုရင် ငါက ဘာကောင်မှ ဟုတ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး… ကောင်လေး… ဆရာဝမ်က အင်မော်တယ်တစ်ယောက်ပဲ… သူက မိုးအောက်မြေပြင် အားလုံးကို သိတယ်… သူ့ရဲ့ရှေ့ဖြစ်ဟောတဲ့ စွမ်းရည်က အရမ်းပဲ အံ့ဩဖို့ကောင်းတယ်… “

ဝမ်လင်းက သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးကို သေချာကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်… “ဆရာက စွမ်းအင်တွေပြည့်နေပြီး မျက်လုံးကလည်း တောက်ပနေတယ်… ဆရာက ကျိန်းသေပေါက် ဗဟုသုတကြွယ်ဝပြီး ဉာဏ်ကောင်းတဲ့လူတစ်ယောက် ဖြစ်မှာပဲ… “

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက အံ့ဩသည့်အကြည့်ဖြင့် ဝမ်လင်းကို ပြန်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်၏… “ကြည့်ရတာ ညီငယ်လေးကလည်း ငါနဲ့တူတာပဲ… ညီငယ်လေးက ကျောင်းတော်သားတစ်ယောက်နဲ့ တူတယ်လို့ မြင်နေရပေမဲ့ အထဲမှာ နဂါးတစ်ကောင် ရှိတာပဲ… မင်းရဲ့ အနာဂါတ်က သာမန် မဟုတ်ဘူး… “

ဝမ်လင်းက ပြုံးပြပြီး ပြောလိုက်သည်… “ရွာက ကျွန်တော့်ရဲ့ဆရာကလည်း ရှေ့ဖြစ်ဟောတဲ့အကြောင်းကို ပြောပြဖူးတယ်… ခဏလောက် နားထောင်ပြီးတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းလောက် သင်ယူခဲ့တယ်… “

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက အားပါးတရ ရယ်မောလိုက်သည်။ မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးက လျင်မြန်စွာ ပေးလိုက်သည်… “ဆရာဝမ်… ငါ့ကိုလည်း စစ်ကြည့်ပေးပါဦး… ငါက အိုနေပါပြီ… ငါ့မှာ လက်ထပ်ဖို့ ကံလေးများ မရှိဘူးလား… “

လျိုစန်းက ရယ်မောလိုက်သည်… “ဒီခရီးမှာ မင်း ဒါကိုပဲ မေးနေတာ ဘယ်နှစ်ကြိမ် ရှိပြီလဲ… အချိန်တိုင်း ဆရာဝမ်က တစ်ယောက်ယောက်ကို စစ်ပေးနေရတာ… ဒါက စွမ်းအင်တွေ ကုန်တယ်… ဒါ့ကြောင့် ဒီအကြောင်းကို မေ့လိုက်ပါ… “

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးက လျိုစန်း၏စကားကို လျစ်လျူရှုပြီး သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးကိုသာ စိုက်ကြည့်နေလိုက်၏။

သက်လက်ပိုင်းလူကြီးက အနည်းငယ် စဉ်းစားလိုက်ပြီး ဖြေလိုက်သည်… “ကောင်းပြီ… ငါ မင်းကို စစ်ကြည့်ပေးမယ်… ယန်စန်းရော မမေးတော့ဘူးလား… မင်းတို့နှစ်ယောက်လုံးကို စစ်ကြည့်ပေးမယ်… “

ပြောပြီးသည်နှင့် သူက မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်သည်။ သူ မျက်လုံးကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ချိန်တွင် မျက်လုံးများက ရွှေရောင်တောက်ပနေ၏။ ဝမ်လင်း၏အမူအရာက တည်ငြိမ်နေသော်လည်း နှလုံးကမူ တော်တော်လေးခုန်သွား၏။ သူက နတ်ဘုရားစိတ်အာရုံဖြင့် ဖြန်ကျက်ကြည့်ရာ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏ကိုယ်ထဲတွင် ငွေရောင်စိတ်စွမ်းအင်များက လှည့်ပတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စိတ်စွမ်းအင်များက သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏ကိုယ်ထဲတွင် ထူးဆန်းသည့်လမ်းကြောင်းဖြင့် လှည့်ပတ်ပြီး မျက်လုံးဆီသို့ ရောက်လာ၏။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး တစ်ခုခုကို တွက်ချက်သကဲ့သို့ စကားလုံးတစ်ချို့ကို ရေရွတ်လိုက်သည်။ လက်ကလည်း လက်သင်္ကေတများဖြင့် အစီအရင်တစ်ခုကို ဖန်တီးလိုက်၏။ သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးက နီရဲနေပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်… “လျိုလောင်ဝူ… မင်းရဲ့အနာဂါတ်မှာ သွေးရောင်လွှမ်းတဲ့ဘေးအန္တရာယ်တစ်ခု ရှိတယ်… မင်း အဲ့ဒါကို ကျော်ဖြတ်နိုင်ရင်… ကျော်ဖြတ်ပြီး နောက်၃လအတွင်းမှာ လက်ထပ်ပွဲကျင်းပနိုင်လိမ့်မယ်… “

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးက မှင်သက်သွားသည်… “ဘေးအန္တရာယ်တစ်ခုလား… ပြဿနာ မရှိပါဘူး… ငါတို့ရဲ့ အစောင့်အရှောက်အလုပ်က အန္တရာယ်ထဲမှာ လုပ်နေရတာပဲ… သွေးထွက်တဲ့တိုက်ပွဲဆိုတာ ငါတို့အတွက် သာမန်ပါပဲ… “

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက သူ့အကြည့်ကို ယန်စန်းထံသို့ ရွေ့လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် သူ၏အမူအရာကလည်း ပြောင်းလဲသွား၏… “ထူးဆန်းတယ်… ဘာလို့ မင်းမှာလည်း သွေးရောင်လွှမ်းတဲ့အန္တရာယ် ရှိနေရတာလဲ… “ ပြောပြီးသည်နှင့် သူက လျိုစန်းထံသို့ ကြည့်လိုက်ရာ သူ့အမူအရာက မဲမှောင်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်… “တစ်ခုခုတော့ မှားနေပြီ… ဒီနည်းစနစ်က ငါ့မိသားစု အစဉ်အဆက် ဆက်ခံလာတာ ဘယ်တုန်းကမှ မမှားဖူးဘူး… လောင်လျို… မင်းမှာလည်း သွေးရောင်လွှမ်းတဲ့အန္တရာယ်တစ်ခု ရှိနေတယ်… “

ထို့နောက် သူက ထရပ်လိုက်ပြီး အလေးအနက်ထားသည့်အမူအရာဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လူအားလုံးကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ၏မျက်နှာအမူအရာက ပိုပြီး ပျက်ယွင်းလာသည်… “လောင်လျို… တစ်ခုခုတော့ မှားနေပြီ ထင်တယ်… လူတိုင်းမှာ သွေးရောင်လွှမ်းနေတဲ့အန္တရာယ်အလင်းတန်းတွေ ထွက်ပေါ်နေတယ်… ဒါဟာ တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ခု မဖြစ်နိုင်ဘူး… “

လျိုစန်း၏မျက်လုံးများက ကျဉ်းမြောင်းသွားကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်… “ဆရာဝမ် ဆိုလိုချင်တာက ငါတို့အားလုံး သွေးရောင်လွှမ်းနေတဲ့အန္တရာယ်တစ်ခုနဲ့ ကြုံရနိုင်တာလား… “

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက ဝမ်လင်းအပေါ်သို့ ရောက်သွားချိန်တွင် သူ မှင်သက်သွား၏။ သူက ဝမ်လင်းကို သေချာထပ်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အမူအရာက ပြောင်းလဲသွားသည်။ သူ့မျက်နှာက နီလာပြီး သွေးတစ်လုတ် အန်ထုတ်လိုက်ရ၏။ သူ့မျက်နှာတွင် ကြောက်လန့်နေသည့်အမူအရာများ ပေါ်လာပြီး ဝမ်လင်းကို လက်ညှိုးထိုးကာ အလန့်တကြား အော်ပြောလိုက်သည်… “မင်း… “

နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကင်း တန်ခိုးရှင်

ဘာသာပြန် ... Oo Zaw

အပိုင်း (၇၅) ရန်သူနှင့်ကြုံတွေ့ရခြင်း

လျိုစန်းနှင့် သူ့အဖွဲ့ကလည်း အံ့ဩနေကြသည်။ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏ ထိုကဲ့သို့သောအမူအရာမျိုးကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပေ။ လျိုစန်းက ဝမ်လင်းနှင့် ဝေးရာသို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် မသိမသာ ဆုတ်လိုက်ပြီး ဆရာဝမ်ကို မေးလိုက်သည်… “ဆရာ… ဒီညီငယ်လေးနဲ့ ပက်သက်ပြီး ဘာတွေ့လို့လဲ… ငါတို့ကြောင့် သူလည်း သွေးရောင်လှမ်းတဲ့အန္တရာယ်နဲ့ ကြုံတွေ့ရမှာလား… “

ဝမ်လင်းကတော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ရှိနေသည်။ သူက စစ်ထူနန်၏ပျင်းရိပျင်းတွဲစကားသံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးကို ကြည့်ရုံသာကြည့်လိုက်ပြီး ဘာစကားမှ မပြောချေ။

“ဒီကောင်လေးက စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်… သူ့ရဲ့အနာဂါတ်ဟောတဲ့ပညာက တစ်ကယ်ပဲ ကောင်းတယ်… အဲ့ပညာက သာမန်လူတွေကို ကြည့်တဲ့အချိန်ပဲ သူတို့ရဲ့ အနာဂါတ်ကို မြင်ရတာ… ငါ့တို့လို ကျင့်ကြံသူတွေကို လာကြည့်ရင်တော့ ရေပေါ်မှာ အရုပ်ဆွဲသလို ဖြစ်နေမှာပဲ… ဂိုဏ်းတစ်ခုလုံးကို သုတ်သင်နေတဲ့ ငါ့ရဲ့မှတ်ဉာဏ်တစ်ချို့ကိုပဲ သူ့ကို ပြလိုက်တာပါ… သူက အဲ့တာကို ခံနိုင်ရည် မရှိဘူး… “

အသက်တစ်ခါရှူလိုက်တိုင်း သက်လက်ပိုင်းလူကြီးထံမှ ချွေးများက ပိုမိုထွက်လာပြီး ဝမ်လင်းကို ကြည့်နေသည့် သူ့အကြည့်များက တည်ငြိမ်မနေနိုင်တော့ချေ။ သူ့အကြည့်များတွင် ကြောက်လန့်ခြင်းများ ပြည့်နေပြီး လျိုစန်း၏စကားကို ကြားလိုက်ရသောအခါ သူက ချက်ချင်း ပြောလိုက်သည်… “ဒီညီလေးနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး… ငါ့ရဲ့ပညာက နိမ့်သေးတော့ မြင်အောင် မကြည့်နိုင်ခဲ့ဘူး… ငါ မြင်အောင် မကြည့်နိုင်ခဲ့ဘူး… “ သူက ခါးသက်သက်အမူအရာဖြင့် စကားကို ထပ်ကာထပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် သူအလွန်ထိတ်လန့်မှင်သက်သွားရသည်။ မြင်လိုက်ရသည်က သာမန်မြင်ကွင်းမျိုး မဟုတ်ပေ။ သွေးများဖြင့် နေရာအနှံ့ ဖုံးလွှမ်းနေပြီ… ထိုနေရာတွင် ရှိနေသည့်လူများကလည်း သာမန်သေမျိုးလူသားများ မဟုတ်ကြချေ။ သူတို့က လေပေါ်တွင် ပျံဝဲနေကြပြီး တောင်များကိုလည်း ဖျက်ဆီးနေကြ၏။ ရှေ့ဖြစ်ဟောပညာရပ်ကို သင်ယူခဲ့သည့်အချိန်ကတည်းက သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးသည် ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် အင်မော်တယ်များ ရှိသည်ကို သိထား၏။ ထို့ကြောင့် အင်မော်တယ်များကြားတွင် သူ ပါဝင်မပက်သတ်လိုပေ။ မဟုတ်လျှင် သူ သေဆုံးသွားရပေလိမ့်မည်။

လျိုစန်းက မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး တစ်ခုခုပြောရန် ပြင်လိုက်သည့်အချိန်တွင် စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်သံကြီးကို ကြားလိုက်ရ၏။ ဦးခေါင်းပြတ်တစ်လုံးက လေထဲသို့ ပျံဝဲလာပြီး မြေပြင်ပေါ်သို့ကျကာ လိမ့်သွားပြီး မီးပုံဘေးတွင် ရပ်တန့်သွားသည်။

လျိုစန်း၏အမူအရာက အကြီးအကျယ် ပြောင်းလဲသွားကာ ချက်ချင်း ထရပ်လိုက်၏။ သူက ထိုဦးခေါင်းပိုင်ရှင်သည် ကင်းလှည့်နေသည့်လူစုထဲမှ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်ကို သူ မှတ်မိ၏။

ယန်စန်းက ဦးခေါင်းကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလိုက်သည်… “အားကုံး… ငါ မင်းအတွက် လက်စားချေပေးပါ့မယ်… “

အစောင့်များအားလုံးက သူတို့၏လက်နက်များကို ထုတ်ယူလိုက်ကြ၏။

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးက လျိုစန်းဘေးတွင် လာရပ်ပြီး မေးလိုက်သည်… “မင်း ဘယ်သူလဲ… ကြည့်ရတာ မင်းတို့ကောင်တွေက စည်းမျဉ်းတွေကို နားမလည်ဘူးထင်တယ်… “

အဝေးမှ လှောင်ပြောင်ရယ်မောသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ တရှဲရှဲမြည်သံများ ထွက်ပေါ်လာပြီး အနက်ရောင်ဝတ်လူဒါဇင်များစွာ မြေကြီးထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သူတို့က လူတိုင်းကို စိုက်ကြည့်ပြီး သူတို့၏အင်္ကျီများကို ဖုန်ခါလိုက်ကြ၏။

“တောင်ခွဲလက်ဝါးလျိုစန်း… ပစ္စည်းကို ငါတို့လက်ထဲ အပ်လိုက်ပါ… ဒါဆို ငါတို့ ချက်ချင်း ထွက်သွားပေးမယ်… မပေးဘူးဆိုရင်တော့ ဒီမှာရှိတဲ့လူအားလုံး သေရလိမ့်မယ်… “ ဝတ်စုံနက်အုပ်စုထဲမှ ပိန်ကပ်ကပ်အဖိုးအိုတစ်ယောက်က ချိန်းခြောက်စကားဆိုရင်း ရှေ့သို့ ထွက်လာသည်။

လျိုစန်း၏မျက်နှာက ရေကဲ့သို့ တည်ငြိမ်နေပြီး ပြောလိုက်သည်… “ဘယ်သူများလဲ မှတ်တယ်… လင်းတအစောင့်အရှောက်အဖွဲ့ကပဲ… “

ထိုအဖိုးအိုက ရယ်မောလိုက်သည်… “ရောင်းရင်းလျို… အရေးမပါတာတွေ ပြောမနေပါနဲ့… မင်းရဲ့ ဧရာမအစောင့်အရှောက်အဖွဲ့က နှစ်၆၀၀ဂျင်ဆင်းကို လျှို့ဝှက်ပြီး သယ်လာတာ ငါ သိပြီးပြီ… ဂျင်ဆင်းကို လက်ထဲအပ်ရင် မင်းတို့ အသက်ရှင်ရမယ်… မင်းရဲ့အသက်ကို အန္တရာယ်အဖြစ်မခံပါနဲ့ကွာ… “

လျိုစန်း မျက်မှောင်ကြုတ်သွား၏။ သူက ဘေးပတ်ပတ်လည်မှ လူများကို ကြည့်ပြီး တွေးလိုက်သည်… ‘လင်းတအဖွဲ့က ငါ ဂျင်းဆင်းသယ်လာတာကို ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ… ကြည့်ရတာအဖွဲ့ထဲမှာ လောဘကြီးတဲ့နှလုံးသားနဲ့လူတွေ ရှိနေတယ် ထင်တယ်… ‘

ထို့သို့ တွေးပြီးနောက် သူ့အကြည့်က ဝမ်လင်းထံသို့ ရောက်သွားပြီး သရော်ပြုံး ပြုံးလိုက်၏။

သူက မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး လက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ပြီး တစ်လုံးချင်း ပြောလိုက်သည်… “ငါ့မှာ ဂျင်ဆင်း ရှိတာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မရှိတာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းရဲ့နိမ့်ကျတဲ့သိုင်းပညာလောက်နဲ့ ငါ့ဆီက လုနိုင်မယ် ထင်နေတာလား… “

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးက လျိုစန်းထံမှ အချက်ပြမှုကို ရပြီး တိတ်တဆိတ် ဝမ်လင်း၏နောက်သို့ ရောက်သွား၏။

ထိုအချင်းအရာကို သိလိုက်သည့် ဝမ်လင်းက မျက်မှောင်ကြုတ်သွား၏။ သက်လက်ပိုင်းလူကြီးက မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးကို အလျင်အမြန် တားဆီးလိုက်သည်… “မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ… ဒီညီငယ်လေးက ရန်သူ မဟုတ်ဘူး… “

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးက မှင်သက်သွားပြီး ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်တော့ချေ။

ထိုအချိန်တွင် ဝတ်စုံနက်အဖိုးအိုက အားရပါးရ ရယ်မောလိုက်သည်… “ရောင်းရင်လျို… ငါက မင်းကို မနိုင်ပါဘူး… ဒါပေမဲ့ ငါ့ရဲ့သခင်က သူ့ရဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စလေး သွားလုပ်နေလို့ပါ… ငါ့ရဲ့သခင်နဲ့ဆို မင်းက သေလူတစ်ယောက်ပဲ… “

ထို့နောက် သူက နောက်သို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် ဆုတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “သခင့်ကို ကြိုဆိုပါတယ်… “ ပြောပြီးသည်နှင့် ချက်ချင်း ဦးညွတ်၍ အရိုအသေပေးလိုက်သည်။

ဝတ်စုံနက်အားလုံးသည် အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားလာကြ၏။ သူတို့ကလည်း အဖိုးအိုလုပ်သလို လိုက်လုပ်ပြီး အော်လိုက်ကြသည်… “သခင့်ကို ကြိုဆိုပါတယ်… “

ရုတ်တရက် အရပ်မျက်နှာအားလုံးမှ အေးစက်စက် အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်… “ဂျင်ဆင်းကို ထုတ်ပေးလိုက်… မဟုတ်ရင် မင်း သေရမယ်… “ အသံနှင့်အတူ လက်သီးအရွယ် မီးလုံးတစ်လုံးက မြင်းလှည်းများ ပတ်ပတ်လည်ဝိုင်းထားသည့်အထဲသို့ ပစ်လွှင့်လာ၏။ ထိုမီးလုံးက အစောင့်အရှောက်အဖွဲ့ဝင်တစ်ယောက်ကို ထိသွားသည်။ မီးလုံးက အလွန်အမင်း ပူပြင်းသည့်အတွက် အော်တောင် မအော်လိုက်နိုင်ခင်မှာပင် ထိမှန်ခံလိုက်ရသည့်အဖွဲ့ဝင်က သေဆုံးသွား၏။

ထိုနေရာတွင် ရှိသည့် အစောင့်အရှောက်အဖွဲ့ဝင်တိုင်းက မှင်သက်သွားသည်။ တချို့ဆိုလျှင် အံ့ဩလွန်း၍ ကိုင်ထားသည့်လက်နက်များပါ မြေပြင်ပေါ်သို့ လွတ်ကျသွား၏။

ယန်စန်းက ကြောက်လန့်သောအမူအရာဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “ဒါ…ဒါက ဘယ်လိုလက်နက်မျိုးလဲ… “

မီးလောင်နေသည့်နေရာအနီးတဝှိုက်တွင် အပူရှိန်က ချက်ချင်း မြင့်တက်လာသဖြင့် မီးအပူက မည်မျှ ပြင်းသည်ကို လူတိုင်းက နားလည်မိသွား၏။

လျိုစန်း၏မျက်နှာက အံ့ဩမှုအပြည့်နှင့် ဖြစ်သည်။ သူက နောက်သို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် ဆုတ်လိုက်ပြီး မီးလောင်နေသောခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်လိုက်၏။

မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးကလည်း အလွန်ကြောက်လန့်နေဟန် ရပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် ပြောလိုက်သည်… “အင်မော်တယ်… အင်မော်တယ် နည်းစနစ်လား… “ မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီးသည် ကလေးဘဝက အင်မော်တယ်ဂိုဏ်းဝင်ခွင့်စမ်းသပ်မှုကို ဝင်ဖြေဖူး၏။ ဝင်ခွင့်တွင် ကျရှုံးပြီးနောက်မှ သူက သိုင်းလောကထဲသို့ ဝင်ရောက်လာြခင်း ဖြစ်သည်။ ဝင်ခွင့်စမ်းသပ်မှုကို သူ့စိတ်ထဲတွင် အရိုးစွဲအောင် မှတ်မိနေသည်။ ထို့ကြောင့် မီးလုံးများကို မြင်လိုက်ရသောအခါ သူက ချက်ချင်း မှတ်မိလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

အဖိုးအိုက ဝင့်ကြွားသောအမူအရာဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “တစ်ကယ်တော့… ငါ့တို့ရဲ့သခင်က အင်မော်တယ်တစ်ယောက်ပဲ… မင်းလက်ထဲက ဂျင်ဆင်းကို ငါတို့လက်ထဲ ဘာလို့မပေးသေးတာလဲ… “

အဖွဲ့သားအားလုံးက သူတို့၏ခေါင်းဆောင်လျိုစန်းကို ကြည့်လိုက်ကြသည်။ သူတို့၏မျက်လုံးများထဲတွင် အကူအညီတောင်းခံနေသည့်အရိပ်အယောင်များဖြင့် ပြည့်နေ၏။ တစ်ဖက်လူများသည် သာမန်လူများသာ ဖြစ်ပါက သတ္တိရှိရှိ တိုက်ခိုက်ရဲသော်လည်း တစ်ဖက်မှ ခေါင်းဆောင်သည် အင်မော်တယ်တစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အဖွဲ့သားအားလုံးက တိုက်ခိုက်ရန် မဝံ့ရဲကြတော့ချေ။

လျိုစန်း၏မျက်နှာတွင် ခါးသည်းမှုများဖြင့် ပြည့်လာသည်။ သူက တစ်ခုခုပြောရန် ပြင်လိုက်ချိန်တွင် မီးလုံး၃လုံးက လေထဲတွင် ပေါ်လာ၏။

ဝမ်လင်း၏မျက်လုံးက အရောင်တောက်လာပြီး စိတ်ဝင်စားလာသည်။ မီးလုံးများကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် တစ်ဖက်လူသည် ချီစုစည်းခြင်းအဆင့် အလွှာ၃ထက်မြင့်မည် မဟုတ်သည်ကို ခန့်မှန်းမိလိုက်၏။ သူက မေးစေ့ကို ပွတ်လိုက်ပြီး နတ်ဘုရားစိတ်အာရုံကို ဖြန့်ကျက်လိုက်ရာ သိပ်မဝေးသည့်နေရာမှ သစ်ပေါ်ကြီးတစ်ပင်ပေါ်တွင် ရှိနေသော လူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ဘာလဲဟ… “ ဝမ်လင်း ရေရွတ်လိုက်၏။ ထိုလူသည် အသက်၂၀ခန့်ရှိပြီး အလွှာ၂ အထွတ်အထိပ်တွင် ရှိနေကာ အလွှာ၃ထဲသို့ ဝင်ရောက်လုနီးပါး ရှိနေလေပြီ။ ထိုလူငယ်လေး၏မျက်နှာက ညှိုးငယ်နေပြီး အမာရွတ်များဖြင့် ဖုံအုပ်ထား၏။ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့် ကြမ်းကြုတ်ဟန် ရှိသော်လည်း ထိုမျက်နှာကို ဝမ်လင်း အလွန်ရင်းနှီးနေသည်။

ကျောင်းတော်သားပုံစံ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက သက်ပြင်းချပြီး ပြောလိုက်သည်… “လောင်လျို… ပစ္စည်းကို သူတို့ဆီ ပေးလိုက်ပါ… ဒီအကြောင်းကို မြောက်ပိုင်းမိသားစုက သိသွားရင်တောင်မှ ငါတို့ကို အပြစ်တင်မှာ မဟုတ်ဘူး… ရန်သူ့ခေါင်းဆောင်က အင်မော်တယ်တစ်ယောက် ဖြစ်နေတယ်… အင်မော်တယ်တစ်ယောက်ကို ငါတို့ ဘယ်လိုအံတုနိုင်မှာလဲ… “

လျိုစန်းက အနည်းငယ် တုန့်ဆိုင်းနေပြီးနောက် အကူညီမဲ့သည့်ဟန်ဖြင့် သေးငယ်သောသေတ္တာလေးတစ်လုံးကို ထုတ်ယူပြီး မြေပြင်ပေါ်တွင် ချပေးလိုက်၏။

သေတ္တာလေးက မြေပြင်ပေါ်သို့ ရောက်သည်နှင့် သေတ္တာလေးက လေထဲသို့ မြောက်တက်လာပြီး ဝမ်လင်း၏လက်ထဲသို့ ပျံသန်းရောက်ရှိသွားသည်။

နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကင်း တန်ခိုးရှင်

ဘာသာပြန် ... Oo Zaw

အပိုင်း (၇၆) ထူးဆန်းသောဓားပျံ

လျိုစန်းက‌ ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲ နောက်လှည့်ပြီး အံကြိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်… “မင်းက တစ်ကယ်ကို သူလျှိုတစ်ယောက်ပဲ… “

ယန်စန်းကလည်း ဒေါသပုန်ထနေသော မျက်နှာဖြင့် ဝမ်လင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာမဲနှင့်လူကြီး၏မျက်လုံးများက ကျဉ်းမြောင်းသွား၏။ ဝမ်လင်း သေတ္တာကို ဆွဲယူလိုက်သည့်နည်းလမ်းသည် သာမန်သေမျိုးများ လုပ်နိုင်သည့်အရာတစ်ခု မဟုတ်သည်ကို သူသိနေသည်။

ကျောင်းတော်သားပုံစံ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးသည်လည်း အံ့ဩမှင်သက်သွား၏။ သူက ဝမ်လင်းကို စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

ဆောင်ရှင်းက အော်ပြောလိုက်သည်… “မင်းက လုပ်ရဲတယ်ပေါ့… “ သူက လျင်မြင်စွာ ရှေ့သို့ ခုန်လိုက်ပြီး ဝမ်လင်း၏ခေါင်းကို ကုတ်ဆွဲလိုက်သည်။

ဆောင်ရှင်း၏လှုပ်ရှားမှုက လျိုစန်းတို့လူစုကို စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားစေ၏။ သို့သော်လည်း လျိုစန်းက ဆောင်ရှင်းကို မတားဆီးခဲ့ပေ။ လူတိုင်းက ဝမ်လင်းဆီသို့ လမ်းကြောင်းပင် ဖွင့်ပေးလိုက်ကြသည်။

ဝမ်လင်းကတော့ ခေါင်းပင် မော့မကြည့်ဘဲ သေတ္တာကို အေးအေးလူလူ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ရှုံ့တွနေသောဂျင်ဆင်းကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ဂျင်ဆင်းက သေးငယ်သော်လည်း အမြစ်များစွာ ရှိသည်။ ဂျင်ဆင်းပေါ်တွင်လည်း အဝါရောင် အဆောင်စာရွက်များ ကပ်ထားပြီး အထဲတွင် စိတ်စွမ်းအင်များဖြင့် ဖုံးအုပ်ထား၏။

ဆောင်ရှင်းက ဝမ်လင်းနှင့် နီးကပ်လာသောအခါ ဝမ်လင်း၏ခေါင်းကို ခွဲရန် အသင့်ဖြစ်နေသကဲ့သို့ သူက ပြုံးလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ရုတ်တရက် တုန်ယင်သွားပြီး မမြင်နိုင်သောအားတစ်ခုက သူ့ကို တားဆီးထားလိုက်၏။ ထို့နောက် ဆောင်ရှင်းက ဘေးဘက်သို့ လွှင့်ထွက်သွားပြီး ပြန်မထနိုင်တော့ပေ။

သူတို့ရှေ့တွင် ဖြစ်ပျက်နေသော ထူးဆန်းသည့်ဖြစ်ရပ်ကြောင့် တခြားလူများ အားလုံးက ကြက်သေသေသွားကြ၏။ ဝမ်လင်းက ဂျင်ဆင်းပေါ်မှ အဆောင်စာရွက်များကို မခွာဘဲ ဂျင်ဆင်းကို အချိန်တော်တော်ကြာအောင် ကြည့်ပြီးနောက် သက်ပြင်းချကာ ပြောလိုက်သည်… “မင်းက ငယ်သူငယ်ချင်းကို တွေ့တာတောင် လာနှုတ်မဆက်တော့ဘူးလား… “

လေတိုးသံများ ဆက်တိုက်ထွက်ထားပြီး သစ်တောထဲမှ အေးစက်သောမျက်နှာထားနှင့် လူငယ်တစ်ယောက် ထွက်လာသည်။ မမြင်နိုင်သည့်အားမျာက သူ့ကိုယ်ဘေးတွင် လှည့်ပတ်နေပြီး သူသွားသည့် ဦးတည်ရာတစ်လျှောက်ကို ဝတ်စုံနက်များက လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်ကြ၏။ လေထဲတွင် မျောနေသော မီးလုံး၃လုံးက သူရောက်လာသည်နှင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို လှည့်ပတ်နေကြသည်။

ဝတ်စုံနက်များက လူငယ်ကို လေးစားစွာ နှုတ်ဆက်လိုက်ကြသည်… “သခင့်ကို ကြိုဆိုပါတယ်… “

လူငယ်က သွေးအန်နေသော ဆောင်ရှင်းကို ကြည့်တောင် မကြည့်ဘဲ ဝမ်လင်းကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “ငါ သိတဲ့လူက ၁၀နှစ်အတွင်းမှာ ဒီလောက် မပြောင်းလဲနိုင်ဘူး… မင်း ဘယ်သူလဲ… “

ဝမ်လင်းက လူငယ်ကို ကြည့်ကာ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ သိုလှောင်အိတ်ထဲမှ အဝါရောင်စာရွက်လေးတစ်ရွက်ကို ထုတ်ပြလိုက်၏။

လူငယ်က အဝါရောင်စာရွက်ကို မြင်သောအခါ ခဏတာ မှင်သက်သွားပြီး ဝမ်လင်းကို ကြည့်ကာ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်… “မိတ်ဆွေ… အဲ့ပစ္စည်းက ဘာလဲ … ကျေးဇူးပြုပြီး ဂျင်ဆင်းလေး ငါ့ကို ပေးလို့ရမလား… ဂျင်ဆင်းက ငါ့အတွက် အရမ်း အရေးကြီးနေလို့ပါ… “

ဝမ်လင်းက သူ့ရှေ့မှ လူငယ်ကို ကြည့်ပြီး အနည်းငယ် အံ့ဩသွားပြီး သူ့နှလုံးသားထဲတွင်လည်း သံသယများ ပေါ်လာသည်။ နတ်ဘုရားစိတ်အာရုံကို ဖြန့်ကျက်ကြည့်ရာ ကောင်းကင်ထက်တွင် တစ်ခုခု မူမမှန်တာကို တွေ့ရှိသွားပြီး စိတ်ထဲတွင် အေးစက်စွာ ပြုံးကာ ဂျင်ဆင်းကို ပစ်ပေးလိုက်သည်… “ဒီကိစ္စကို မေ့လိုက်ပါ… ငါ လူမှားသွားလို့ပါ… “

လူငယ်၏မျက်ဝန်းထဲတွင် စိတ်ရှုပ်ထွေးသော အရိပ်အယောင်များ ဖြတ်ပြေးသွား၏။ လူငယ်က ဂျင်ဆင်းကို ဖမ်းပြီး ပြောလိုက်သည်… “မိတ်ဆွေကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… ခွင့်ပြုပါဦး… “

နှုတ်ဆက်ပြီးသည်နှင့် ထွက်သွားရန် ပြင်လိုက်စဉ်တွင် ကောင်းကင်ထက်တွင် အနက်ရောင်တိမ်တိုက်တစ်ခု ပေါ်လာ၏။ အနက်ရောင်တိမ်တိုက်ပေါ်လာသည့်အချိန်တွင် လေပြင်းတစ်ချက် တိုက်ခတ်သွားပြီး အစောင့်အရှောက်အဖွဲ့မှ လူတိုင်းကို နောက်သို့ ခြေလှမ်းများစွာ ဆုတ်သွားစေသည်။

အနက်ရောင်တိမ်တိုက်က လျင်မြန်စွာ အောက်သို့ ကျဆင်လာသည်။ အနက်ရောင်တိမ်တိုက် နိမ့်ဆင်းလာသည့်အချိန်တွင် ထူးဆန်းသောလေပြင်းက ပေါ်လာပြီး ပိုပြီး ပိုပြီး ပြင်းထန်လာ၏။ အနက်ရောင်တိမ်တိုက်သည် နီးကပ်လာမှ အဖြူရောင်ဝတ်ဆင်ထားသည့် သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ သူက လေပြင်းများကြားထဲတွင် တည်ငြိမ်စွာ ဖြင့် အောက်သို့ ဆင်းသက်လာသည်။

သူ ထွက်ပေါ်လာသည်နှင့် အစောင့်တစ်ယောက်၏ခန္ဓာကိုယ်က ပေါက်ကွဲသွားပြီး သွေးမြူတစ်ခုအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွား၏။ ထို့နောက် တခြားသောအစောင့်များစွာ၏ခန္ဓာကိုယ်များလည်း ပေါက်ကွဲသွားပြီး သွေးမြူများအဖြစ်သို့ ပြောင်းသွားသည်။

သွေးမြူများက လေထဲတွင် အတူတကွ စုစည်းလာပြီး နောက်ဆုံးတွင် တောက်ပနေသောသွေးစက်တစ်စက် ဖြစ်သွား၏။

အဖြူရောင်ဝတ်ဆင်ထားသည့် သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက ပါးစပ်ဟပြီး ထိုသွေးစက်ကို စုပ်ယူလိုက်သည်။ သွေးစက်က သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်သွားသည်နှင့် သူ၏မျက်နှာက နီမြန်းသွား၏။ သူက ပြောလိုက်သည်… “ကျန်းဟူ… မင်းသိတဲ့လူ တစ်ယောက်ယောက် ပါတယ်မလား… ဒါကို ဝန်ခံဖို့ ဘာလို့ကြောက်နေတာလဲ… “

ကျန်းဟူက အလျင်အမြန် လေးစားစွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်… “ဆရာ… တပည့် ဒီလူကို မသိပါဘူး… “

ဝမ်လင်းက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ရှိနေသည်။ သူက နတ်ဘုရားစိတ်အာရုံကို ဖြန့်ကျတ်ကြည့်ရာ ထိုလူကြီးက အလွှာ၁၅ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်နေပြီးဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရပြီး မှင်သက်သွား၏။

ထိုလူကြီးက ပြုံးပြီး ဝမ်လင်းကို မေးလိုက်သည်… “ကျင့်ကြံသူလေး… မင်း ငါ့တပည့်ကို သိလား… “

ဝမ်လင်းက တည်ငြိမ်စွာပင် ပြန်ပြောလိုက်သည်… “သိတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မသိတာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘာဖြစ်သွားမှာမို့လဲ… “

ဝမ်လင်း၏အဖြေကို ကြားပြီး အဖြူရောင်ဝတ်လူကြီးက အနည်းငယ်အံ့ဩသွားကာ ရုတ်တရက် ပြုံးပြီး ပြောလိုက်သည်… “ဘာမှတော့ မဖြစ်ပါဘူး… မင်းက အလွှာ၈ကိုတောင် ရောက်နေပြီဆိုတော့ မင်းရဲ့သွေးကိုသာ သောက်လိုက်ရရင် ငါ့ရဲ့ကျင့်စဉ်က နည်းနည်းလေးတော့ တိုးတက်သွားမှာပဲ… “

ကျန်းဟူ မျက်နှာပျက်သွားပြီး အဖြူရောင်ဝတ်လူကြီးရှေ့သို့ လျင်မြန်စွာ သွားကာ ပြောလိုက်သည်… “ဆရာ… သူက ကျွန်တော့်ငယ်သူငယ်ချင်းပါ… ကျေးဇူးပြုပြီး သူ့ကို လွှတ်ပေးပါ… “

အဖြူရောင်ဝတ်လူကြီး၏မျက်ဝန်းတွင် အေးစက်စက်အလင်းရောင် လက်သွားပြီး ပြောလိုက်၏… “ထွက်သွား… သာမန်သေမျိုးတွေရဲ့သွေးတွေအားလုံး ငါ့အတွက် သွားပြီး ယူလာခဲ့… ဒီမှာ မင်းကိစ္စ မရှိတော့ဘူး… “

ကျန်းဟူက တစ်ခုခု ထပ်ပြောရန် ပြင်လိုက်စဉ်တွင် သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက တစ်ခုခုပြောလိုက်သကဲ့သို့ လှောင်ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ ကျန်းဟူ၏မျက်နှာလည်း ရုတ်တရက် ဖြူရော်သွားပြီး သူ၏ဒွါရအပေါက်များမှ သွေးများ စတင်စီးကျလာပြီး နဖူးမှလည်း ချွေးများ ဆက်တိုက် စီးကျလာသည်။

ဝမ်လင်းက မျက်ခုံးပင့်သွားပြီး ဆွဲငင်အားနည်းစနစ်ဖြင့် လက်တစ်ခု ဖန်တီးပြီး သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးကို ဖမ်းချုပ်လိုက်၏။ သက်လက်ပိုင်းလူကြီး၏အမူအရာက အနည်းငယ်ပြောင်းလဲသွားပြီး နှာခေါင်းရှုံ့ကာ ပါးစပ်ကို ဟလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲမှ အစိမ်းရောင်အလင်းတစ်ခု ထွက်လာ၏။ အစိမ်းရောင်အလင်းက ဓားတစ်ချောင်းအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားပြီး ဝမ်လင်း၏ဆွဲငင်အားနည်းစနစ်ဖြင့် ဖန်တီးထားသောလက်ကြီးကို ခုတ်ပိုင်းလိုက်သည်။

ဝမ်လင်း၏ဆွဲငင်အားနည်းစနစ်က စိတ်ကူးလို့မရနိုင်နိုင်သော အဆင့်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိနေသော်လည်း သူ ဖန်တီးထားသောလက်ကြီးသည် ဓားကြောင့် နှစ်ပိုင်းဖြစ်သွား၏။ နောက်ထပ်လက်နှစ်ဖက်ကို ဖန်တီးပြီး တစ်လက်က ကျန်းဟူကို လှမ်းဆွဲလိုက်ကာ နောက်လက်တစ်ခုက လေထဲမှ ဓားကို ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်သည်။

အစိမ်းရောင်ဓားသေးလေးက တုန်ခါလာပြီး အလင်းရောင်များ ပေါ်လိုက်ပျောက်လိုက် ဖြစ်နေ၏။ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏မျက်နှာအမူအရာက ပြောင်းလဲသွားပြီး သိုလှောင်အိတ်ထဲမှ အနက်ရောင်ဓားအိမ်တစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏လက်ထဲမှ ဓားအိမ်က ဓားမရှိတာတောင်မှ အနီရောင်အလင်းများ တောက်ပစွာ ထုတ်လွှတ်ပေးနေ၏။

ဓားအိမ်ထွက်ပေါ်လာသည်နှင့် ဆွဲငင်အားနည်းစနစ်ဖြင့် ဖမ်းချုပ်ထားခြင်းခံရသော အစိမ်းရောင်ဓားလေးက နေရာမှ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ဓားအိမ်ဘေးတွင် ပေါ်လာ၏။

ဝမ်လင်း၏ အပြင်ပိုင်းမျက်နှာက တည်ငြိမ်နေဟန် ရှိသော်လည်း နှလုံးသားထဲတွင်မူ ထိတ်လန့်နေလေသည်။ သူ၏ဆွဲငင်အားပညာရပ်က ပထမဆုံးအကြိမ် ရှုံးနိမ့်သွားခြင်း ဖြစ်၏။ အေးစက်စက်အလင်းရောင်တစ်ခုက ဝမ်လင်း၏မျက်လုံးထဲတွင် ဖြတ်ပြေးသွားပြီး သိုလှောင်အိတ်ကို လက်ဖြင့် ပုတ်လိုက်ရာ သစ်သားနက်အပိုင်းအစများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သစ်သားနက်များက ကြာပွတ်တစ်ချောင်းအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားပြီး လျှင်မြန်စွာ အဖြူရောင်ဝတ်သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးထံသို့ ပစ်လွှင့်သွား၏။

ထိုအချိန်တွင် စစ်ထူနန်၏အသံကို ဝမ်လင်းကြားလိုက်ရသည်… “ဝမ်လင်း… ဓားက တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ… ထူးဆန်းနေတယ်… “

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဓားက ဓားအိမ်ထဲသို့ ဝင်သွား၏။ သို့သော်လည်း တစ်ခုခုက တားဆီးထားသကဲ့သို့ တဝီဝီအသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဓားက ဓားအိမ်ထဲသို့ ၅ပုံတစ်ပုံခန့်သာ ဝင်လို့ရပြီး နောက်ထပ် မတိုးဝင်နိုင်တော့ပေ။ သို့သော်လည်း ဓားက အစိမ်းရောင်တောက်ပနေရာမှ အပြာရောင်သို့ ပြောင်းလဲသွားပြီး ဓားက ဓားအိမ်ထဲမှ ထွက်လာကာ တိုးဝင်လာသည့်ကြာပွတ်ကို ခုတ်ပိုင်းလိုက်၏။

ကြာပွတ်သည် ကျန်းခွမ်းထံမှ ရရှိထားသည့်ပစ္စည်းဖြစ်သည်။ တံခါးပိတ်လေ့ကျင့်စဉ်ကာလတွင် စစ်ထူနန်၏အကြံပေးချက်အရ ကြာပွတ်ကို ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းတစ်ခုအဖြစ် သန့်စင်ခဲ့၏။

ဝမ်လင်းက ကြာပွတ်ကို ထိန်းချုပ်ပြီး ဓားကို မထိစေဘဲ ရှောင်သွားစေကာ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးထံသို့ တိုးဝင်သွားစေသည်။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက သရော်ပြုံး ပြုံးလိုက်ပြီး ကြာပွတ်ကို လျစ်လျူရှုကာ ဓားကို လက်ညှိုးထိုးပြီး စကားတစ်ချို့ ရွတ်လိုက်၏။ ပျံသန်းနေသောဓားက တုန်ခါလာပြီး ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွားကာ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးရှေ့တွင် ပေါ်လာပြီး အပေါ်မှ အောက်သို့ ခုတ်ပိုင်းလိုက်သည်။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက ရွှေရောင်သွေးစက်တစ်စက်ကို ထွေးထုတ်လိုက်၏။ ရွှေရောင်သွေးစက်က ပါးလွှာသောအမျှင်များအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားပြီး ဓားထဲသို့ ဝင်ရောက်သွား၏။

နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကင်း တန်ခိုးရှင်

ဘာသာပြန် ... Oo Zaw

အပိုင်း (၇၇) အဘိုးကြီးကျိမို

ဝမ်လင်းက မျက်မှောင်ကျုံ့သွားပြီး ကြာပွတ်ကို ဆွဲယူရန် လုပ်လိုက်သော်လည်း အပြာရောင်တောက်နေသောဓားထဲမှ သေးငယ်သောအနီရောင်ဓားလေးတစ်ချောင်း ထွက်လာပြီး မူလဓားထက် အဆပေါင်းများစွာ လျင်မြန်သောနှုန်းဖြင့် ကြာပွတ်ကို ခုတ်ပိုင်းလိုက်၏။

ကြာပွတ်က ချက်ချင်း နှစ်ပိုင်း ပိုင်းသွားပြီး သစ်သားနက်များအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားကာ လေထဲမှ ပြုတ်ကျလာသည်။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက လူယုတ်မာအပြုံး ပြုံးလိုက်ပြီး ညာဘက်လက်ကို ဝေ့ရမ်းလိုက်ရာ ဓားက ဝမ်လင်းဆီသို့ ပြေးဝင်သွား၏။

ဝမ်လင်းက ကျန်းဟူကို နောက်သို့ ပစ်လိုက်ပြီး ကိုယ်တိုင်လည်း နောက်သို့ အလျင်အမြန် ဆုတ်လိုက်သည်။

ဓားက ဝမ်လင်း အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ဝင်လာနေ၏။ ရုတ်တရက် ဓားထိပ်တွင် လျှပ်စီးကဲ့သို့ လင်းလက်လာပြီး ဓားက ဝမ်လင်း၏ရှေ့တွင် ရုတ်တရက် ပေါ်လာသည်။

ဝမ်လင်း မျက်နှာပျက်သွားပြီး ညာဘက်လက်ကို ဝေ့ရမ်းလိုက်ရာ ကျောက်စိမ်းပြားတစ်ခု ပေါ်လာသည်။ ကျောက်စိမ်းပြားက တောက်ပလာပြီး အပြာရောင်အလင်းမျက်နှာပြင်တစ်ခု ထွက်ပေါ်လာကာ ဓားကို ပိတ်ဆို့လိုက်၏။ ဓားက အပေါ်မှ အောက်သို့ ခုတ်ပိုင်းလိုက်ရာ အပြာရောင်အလင်းမျက်နှာပြင်က အက်ကွဲလာပြီး ဓားကို ကြာကြာဆက်ထိန်းထားရန် မဖြစ်နိုင်တော့ချေ။

ဝမ်လင်းက လေကို တဝကြီး ရှူသွင်းလိုက်ပြီး ပါးစပ်မှ စိတ်စွမ်းအင်များကို အပြာရောင်အလင်းမျက်နှာပြင်ဆီသို့ အန်ထုတ်လိုက်၏။ အပြာရောင်အလင်းမျက်နှာပြင်က အစိမ်းရောင်အလင်းမျက်နှာပြင် အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားပြီး အလင်းမျက်နှာပြင်က ပိုမို ခိုင်မာသွားသည်။

အလင်းမျက်နှာပြင်က ပိုမိုခိုင်မာသွားပြီး ဓား၏တိုက်ခိုက်မှုကို ပိတ်ဆို့လိုက်နိုင်သော်လည်း ကျောက်စိမ်းပေါ်တွင် အက်ရာသေးသေးတစ်ခု ပေါ်လာ၏။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက မျက်မှောင်ကျုံ့သွားပြီး ဝမ်လင်းကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်… “ကြည့်ရတာ မင်းက အလွှာ၈ထက် မကဘူးထင်တယ်… ဒါပေမဲ့လည်း မင်းက ခန္ဓာကိုယ်သန့်စင်ခြင်းအဆင့်ကို ရောက်နေရင်တောင်မှ ငါ့ရဲ့ဓားကနေ အသက်ရှင်လျှက် လွှတ်မြောက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး… “

ပြောပြီးသည်နှင့် သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးက ဓားကို လက်ချောင်းဖြင့် ညွှန်လိုက်ပြီး လက်ကို ဝေ့ရမ်းလိုက်ရာ ဓားက သူ့ထံသို့ ပြန်လာပြီး ဓားအိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်သွား၏။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင် ဓားက ဓားအိမ်ထဲသို့ တစ်ဝက်အထိ ဝင်သွားပြီး ဓားက အပြာရောင်မှ အနက်ရောင်သို့ ပြောင်းသွားမှသာ ဓားအိမ်ထဲမှ ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။

ဝမ်လင်း၏မျက်ဝန်းထဲသို့ သတ်ဖြတ်ချင်သော အရိပ်အယောင်များ ဖျက်ခနဲ ဖြတ်သန်းသွား၏။ သည်တစ်ကြိမ် ဝမ်လင်း ရင်ဆိုင်နေရသော ရန်သူသည် သူနှင့်အဆင့်တူသော်လည်း အလွန်ကောင်းမွန်သည့်မှော်ရတနာတစ်ခုကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။

ရန်သူ၏ဓားက ကျိုးဖန်းဆီမှ ရခဲ့သောကျောက်စိမ်းပြားထက် အများကြီး ပိုအစွမ်းထက်မှန်း သိသွားပြီးနောက် တုန်ဆိုင်းမနေဘဲ သိုလှောင်အိတ်ကို လက်ဖြင့် ပုတ်လိုက်ပြီး ရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းပြားတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်၏။ ရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းပြားပေါ်ထွက်လာသည်နှင့် ထိုရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းပြားက ကြီးကျယ်ခမ်းနားသောအော်ရာများ ထုတ်လွှတ်လေသည်။

ထိုရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းပြားက သူ့ကို လျိုဝမ်ကျူးမှ ပေးခဲ့သော အသက်ကယ်ရတနာ ဖြစ်၏။

ဝမ်လင်းက မျက်တောင်တစ်ချက်ပင် မခတ်ဘဲ သူ့ကိုယ်ထဲမှ စိတ်စွမ်းအင်များကို ပါးစပ်မှတဆင့် ရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းပြားဆီသို့ ပို့လွှတ်လိုက်သည်။ ချက်ချင်းပင် ရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းပြားမှ ရွှေရောင်သင်္ကေတများ ထွက်ပေါ်လာ၏။

ဝမ်လင်းက သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးကို စိုက်ကြည့်လိုက်၏။ သူ၏မျက်ဝန်းထဲတွင် သတ်ဖြတ်ချင်စိတ်များအပြည့်နှင့် ဖြစ်သည်။

သက်လတ်ပိုင်း လူကြီးက မျက်မှောင်ကျုံ့သွားပြီး အနည်းငယ်တုန့်ဆိုင်းသွားပြီးနောက် အံကြိတ်ကာ ရွှေရောင်အလုံး၂လုံးကို ထုတ်ယူကာ ဓားဆီသို့ ပျံသန်းသွားစေလိုက်၏။

ဓားအနက်ရောင်ပေါ်တွင် ရွှေရောင်အစက်များ ဖုံးလွှမ်းသွားကာ ဓားက တစ်ပတ်လှည့်လိုက်ပြီး ဝမ်လင်းဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် တိုးဝင်သွားသည်။

ဝမ်လင်း၏မျက်လုံးထဲမှ သတ်ဖြတ်ချင်စိတ်များက ပိုမိုပြင်းထန်လာကာ ဝမ်လင်းက သူ့ထံ ဝင်လာသောဓားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းပြားကို လက်ဖြင့် ညွှန်လိုက်သည်။ ‌ရှေးဟောင်းကျောက်စိမ်းပြားမှ ရွှေရောင်သင်္ကေတများက ရုတ်တရက် တောက်ပလာပြီး စီတန်းလိုက်သည်။ ရွှေရောင်သင်္ကေတပေါင်း ၉ခု ရှိ၏။

ဝမ်လင်းက လက်ဖြင့် အစီအရင်တစ်ခုကို အသက်သွင်းလိုက်ရာ ရွှေရောင်သင်္ကေတ၃လုံးက ပိုမိုတောက်ပလာပြီး သူ့ထံသို့ တိုးဝင်လာသောဓားအနီးတွင် ရုတ်တရက် ပေါ်လာ၏။ သင်္ကေတ၃လုံးကို လျှပ်စီးများဖြင့် ဆက်သွယ်ထားပြီး မလွတ်မြောက်နိုင်သည့် လှောင်အိမ်တစ်ခုကဲ့သို့ ဖြစ်သွားကာ ဓားကို ပိတ်နှောင်ထားလိုက်သည်။

ဓားက ထောင်ချောက်မိနေသောသားရဲတစ်ကောင်ကဲ့သို့ပင် အပြင်းအထန် ရုန်းကန်နေသည်။ ဓားက လှောင်အိမ်ကို အပြင်းအထန် တိုက်ခိုက်သည့်အကြိမ်တိုင်း ရွှေရောင်သင်္ကေတ၃လုံးက လင်းလက်သွား၏။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏အမူအရာက ပြောင်းလဲသွားပြီး မေးလိုက်သည်… “ဒါ…ဒါက အမြုတေအဆင့်ရတနာလား… “

ဝမ်လင်းက စစ်ထူနန်ထံမှ ရတနာများအကြောင်းကို သိထား၏။ အမြုတေဖွဲ့တည်ခြင်းအဆင့်က ရိုးရှင်းစွာပြုလုပ်လိုက်သော ရတနာတစ်ခုသည် အမြုတေအဆင့်ရတနာ ဖြစ်သည်။ စဦးစိတ်ဝိညာဉ်အဆင့်က ပြုလုပ်လိုက်သောရတနာကို စဦးစိတ်ဝိညာဉ်အဆင့်ရတနာဟု ခေါ်၏။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏မျက်နှာတွင် ကြောက်လန့်သောအမူအရာတချို့ ပေါ်လာသည်။ သူက လက်ကို ဝေ့ရမ်းလိုက်ပြီး ဓားအိမ်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။

ဝမ်လင်းက အေးစက်စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့လက်မှ အစီအရင်ကို ပြောင်းလဲလိုက်၏။ ကျန်ရှိနေသောသင်္ကေတ၆လုံးက ချက်ချင်း တောက်ပလာပြီး သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးထံသို့ တဟုန်ထိုး ပြေးဝင်သွားသည်။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏မျက်နှာက ပိုမိုပျက်ယွင်းလာပြီး အသက်ရှင်ရန် အခွင့်အရေးက များလာမလားဆိုသည့် မျှော်လင့်ချက်လေးဖြင့် ကျောက်စိမ်းပြား အများအပြားကို လျင်မြန်စွာ ထုတ်ယူလိုက်သည်။

ကျောက်စိမ်းပြားများ အသက်မသွင်းရသေးခင်မှာတင် ရွှေရောင်သင်္ကေတများ၏အော်ရာကြောင့် ပေါက်ကွဲသွားကုန်၏။ ကျောက်စိမ်းပြားများက ရွှေရောင်သင်္ကေတများကို အနည်းငယ်မျှပင် မတားလိုက်နိုင်ပေ။

သက်လတ်ပိုင်းလူကြီး၏မျက်နှာတွင် မျှော်လင့်ချက်ကင်းမဲ့သွားသည့် အရိပ်အယောင်များ ပေါ်လာပြီး အော်ပြောလိုက်သည်… “ကျင့်ကြံသူလေး… ငါက အဘိုးကြီးကျိမိုရဲ့တပည့်တစ်ယောက်ပဲ… “