🌸ကချေသည်🌸
“ရှောင်လုရေ ...ရှောင်လု ...”
အိမ်ရှေ့ခြံဝန်း အပေါက်ဝနားမှ အကသင်ပေးသူဒေါ်လေးခမ် ရှောင်လုအား ခေါ်နေခြင်းပင်...
အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်သံကြောင့် အဘွားကျန့် ထွက်ကြည့်လိုက်ပြီး...
“အော...သမီးခမ် ဘာကိစ္စများလဲကွယ်...”
အဘွားကျန့်အား မြင်တော့ ဒေါ်လေးခမ်ပြုံးပြလိုက်ခါ..
“ရှောင်လုကောဟင် အဘွားကျန့်...သူ့ကိုမတွေ့တာ ၂ရက်လောက်ရှိပြီမို့...
အဲ့ဒါ ဘာများဖြစ်နေတာလဲလို့ လာကြည့်တာပါ အဘွား...”
ဒေါ်လေးခမ် စကားကြောင့် အဘွားကျန့်မျက်နှာလေးမှာ ချက်ချင်းညိုးကျသွားပြီး...
“ရှောင်လုရှိပါတယ် သမီးရယ်...
ဒါပေမယ့် မနေ့ညနေက အကြွေးလာတောင်းတဲ့ အွမ်ရဲ့ လူတွေနိပ်စက်သွားတဲ့ လက်ချက်ကြောင့် ဒဏ်ဖြစ်ပြီးဖျားနေလေရဲ့...အခုတော့ သူအိပ်ပျော်သွားပါပြီကွယ်..”
အဘွားကျန့် စကားကြောင့် ဒေါ်လေးခမ်မှာ အံ့ဩသွားရပြီး ..
“ရှင်...ဘယ် ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ အဘွားရယ် ..
သမီး ..သမီး ရှောင်လုကို သွားကြည့်လို့ ရမလားဟင်..”
အဘွားကျန့် ခေါင်းလေး တစ်ချက်ငြိမ့်ပြလိုက်ခါ ..
“ရတာပေါ့ သမီးရယ် လာ ဝင်လေ အထဲကို..”
အဘွားကျန့်၏ ဖိတ်ခေါ်မှုကြောင့် အထဲသို့ သူမ ဝင်သွားလိုက်သည်။..
ကုတင်လေးပေါ်တွင် ဖြူဖက်ဖြူရော်ဖြင့် ခွေခွေလေးအိပ်နေသည့် ရှောင်လုအား မြင်တော့ ဒေါ်လေးခမ် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရပြီး...
အနားတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ခါ
ရှောင်လုလက်ကလေးအား ဖိဆုတ်ထားလိုက်သည်။...
ဪ...ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ..
ရှောင်လုရယ်...ပေါ်မလာလို့ ဒေါ်လေးခမ်မှာ မျှော်နေလိုက်ရတာ..
ဒီလိုကြောင့် ဒေါ်လေးခမ်စီ အကလာမသင် နိုင်တာလားကွယ်...
ရှောင်လု၏ နဖူးပြင်တွင် ပြိုကျနေသည့် ဆံနွယ်ရှည်တို့အား ဘေးသို့ ဖယ်သပ်ပေးလိုက်ခါ...
သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်ပြီး..
ဒီခံစားနေရတဲ့ ဒဏ်ရာ ဝေဒနာတွေကနေ ရှောင်လုလေး အမြန်ဆုံး ပြန်လည် သက်သာလာပါစေကွယ်...
ရှောင်လုအပေါ် ကြင်နာစွာ ဆက်ဆံနေသည့် ဒေါ်လေးခမ်အား အဘွားကျန့် ကြည့်ခါ ပြုံးလိုက်ပြီး ...
ရှောင်လု နိုးလာသည့်အခါ သောက်ဖို့ ဆန်ပြုတ် ပူပူလေး သွားကြိုရန် ပြင်လိုက်တော့သည်။...
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
တဖျက်ဖျက်လက်နေသည့် ပိုးဇာကျောက်စိမ်းခပ် တန်ဖိုးကြီး ဝတ်စုံအား ဝတ်ဆင်ထားပြီး...
နန်းတော်၏ဉယျာဉ်အတွင်းရှိ ပုဒုမ္မာကြာပန်းတို့ ပွင့်လန်းနေသည့် ကန်ရေပြင်ကျယ်ကြီး အလည်တည့်တည့်တွင် တည်ဆောက်ထားသည့် ....
အပန်းဖြေ နန်းဆောင်ပေါ်တွင် မင်းသမီး ရုန်ဟွာ ထိုင်နေ၏။...
ထိုစဉ် သူမရှေ့တော်သို့ တလွှားလွှားဖြင့် ရောက်ရှိလာသူက အခိုင်းတော် အာရီပင်...
“မင်းသမီး ရုန်ဟွာအား အရိုအသေပေးပါတယ်။..”
ဟွာယံ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြလိုက် တာကြောင့် အရိုအသေပေးနေရာမှ ထလိုက်ခါ...
“မုန်းဘုရင်ရဲ့ ကြင်ယာတော် ရွေးပွဲဟာ တဖြေးဖြေးနီးကပ်လို့ လာပါပြီ မင်းသမီး....
ဒါကြောင့် ထိုပွဲအတွက် မင်းသမီး ကျွန်တော်မျိုးမအား ဘာများ စေခိုင်းစရာရှိပါသလဲရှင့်...”
ရုန်ဟွာ အခိုင်းတော် အာရီဘက်သို့ လှည့်ကြည့်ခါ..
“အင်း...ပွဲနေ့ ဝတ်ဖို့ ငါ့အတွက် အလှဆုံး ရွှေဆံထိုးနဲ့ အလှဆုံးဖြစ်တဲ့ ပုလဲခပ်ဇာခြုံ ဝတ်စုံကို သေချာ စီစဉ်ပေးထားပါ...
ပွဲနေ့ရောက်ခါမှ အမှားမှား အယွင်းယွင်း ငါမဖြစ်ချင်ဘူးနော်...”
“မှန်ပါ မင်းသမီး..”
အာရီ ခေါင်းငုံ့၍ အရိုသေပေးခါ သူမအရှေ့မှ ထွက်သွားတော့သည်။
ဆက်ကနဲ ကန်ရေပြင်ကျယ် ဘက်သို့ ပြန်လှည့်ခါ ငေးမောလိုက်ရင်း...
လက်ထဲရှိ ခိုပြာရောင် ပုဝါစလေးအား ဖိဆုတ်ခါ....
သူမ၏ မုန်းဘုရင်နှင့် တွေ့စုံမှုအား ပြန်တွေးကြည့်မိသည်။....
🌸🌸🌸🌸
ကျေးငှက်သံတို့ဖြင့် သာယာလှသည့် နံနက်ခင်းလေးတွင် အရိပ်အဖြာဖြာကျနေသည့် သစ်ပင်ကြီးအောက်တွင်
ထုံးစံအတိုင်း ရုန်ဟွာ ဗြက်စောင်းတီး လေ့ရှိသည်။...
သာယာနာပျော်ဖွယ် သံဇဉ်တို့ ဖန်တီးနေသည့် သူမစီသို့ မြှားတစ်စင်း စိုက်ရောက်လာခါ....
ကံကောင်းစွာဖြင့် မြားမှာ သူမ၏လက်မောင်းသားကိုရှ၍ ပုဝါစကို ဖောက်ထွက်ခါ သစ်ပင် ပင်စည်သို့ စိုက်သွားလေသည်။
ပင်စည်တွင် စိုက်နေသည့် မြှားအားကြည့်ခါ ရုန်ဟွာ ကြောက်၍ ချွေးစေးလေးများပင် ဆို့တတ်လာသည်။
ထို့နောက် တစ်ကိုယ်လုံးအမဲရောင်ဝတ်စုံနက် ဝတ်ဆင်ခါ
မျက်နှာ အုပ်ထားသည့် လူမှ သူမလည်ပင်းအား ဓားဖြင့်ထောက်လိုက်သည်။
အသက်ရှူရပ်မတတ် ဖြစ်သွားရပြီး
အရှေ့မှ အပြေးရောက်လာသည့် အနီရောင်ဝတ်စုံဖြင့် ရွှေရောင်မျက်နှာဖုံးတပ်ထားသော မုန်းဘုရင်အား..
''ဆက်လိုက်လာမယ်ဆိုရင်... ဒီမိန်းကလေး အသက်ကို ငါအာမ မခံဘူးနော်''
ကြောက်လွန်းလို့ ရုန်ဟွာမျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်များ ရွှဲစိုနေ၏။
တုန်ရီခါ ကြောက်လွန်းနေသည့် သူမမျက်နှာအား မုန်းဘုရင် တစ်ချက်ကြည့်ခါ...
"ကောင်းပြီ ငါဆက်မလိုက်တော့ဘူး... မင်းသူ့ကို ဘာမှ မလုပ်နဲ့ လွှတ်ပေးလိုက်...။''
ထိုစကားကြောင့် ဝတ်စုံအမဲနှင့်လူမှာ ရုန်ဟွာအား မုန်းဘုရင်စီသို့ တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး ...
ထိုနေရာမှ အမြန် ထွက်သွားလေသည်။
ရုန်ဟွာ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ မုန်းဘုရင်ပေါ်သို့ ပြိုကျသွားပြီး..
သူမ ကိုယ်လေးအား မုန်းဘုရင် အမြန်လှန်းဖမ်းလိုက်သည်။...
လက်မောင်းရှိ ဒဏ်ရာအား ဖိမိတာကြောင့်...
သူမကိုယ်လေး တွန့်တတ်သွားပြီး..
“အ...”
''မင်း...ဒဏ်ရာရထားတာလား''
အခုမှ မုန်းဘုရင် သူပစ်လိုက်သောမြှား သစ်ပင်တွင် စိုက်နေသည်ကို သတိထား မြင်မိသွားသည်။
ထို့နောက် ရုန်ဟွာ၏ လက်မောင်းတွင် သွေးများထွက်နေသည်ကို မြင်သွားလေသည်။...
ဟာ...ငါပစ်လိုက်တဲ့ မြှားက သူမကို မှားထိ ထားတာပဲ
ရုန်ဟွာမှာတော့ မိန်းမသားမို့ ကြောက်စိတ်တစ်ခုသာရှိနေပြီး ဘာမှတောင် ပြန်မဖြေနိုင်ပေ။...
ပြူးကြောင်ကြောင် ကြည့်နေသည့် သူမလက်မောင်းအား သူ့တွင် ပါလာသည့် ပုဝါစအရှည် ဖြင့် သွေးတိတ်ယုံ စီးပေးလိုက်ခါ..
“ငါမရည်ရွယ်ပါဘူး မင်းကို ထိသွားလိမ့်မယ်လို့ တော်သေးတာပေါ့ ယှက်ထိလေးမလို့...ဒါလေးနဲ့ စီးထားလိုက် ပြီးမှ နန်းဆောင်ပြန်ရောက်မှ ဆေးထည့်လိုက်ပါ...”
ထိုသို့ ပြောခါ လှည့်ထွက်သွားသည့် မုန်းဘုရင်အား မျက်လုံးဝိုင်းလေးဖြင့် သူမရပ်ကြည့်ခါ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။...
သူမစိတ်ထဲမှာတော့ မုန်းဘုရင်အား စကားတွေ ပြောနေမိသည်။...
ဟွန် ..ဘယ်လိုလူပါလိမ့်...
သူ့ကြောင့် ရတဲ့ ဒဏ်ရာကိုတောင် တာဝန်မယူပဲ ဒီတိုင်းထွက်သွားတယ်...
ဟင်!...ငါအခုမှ သတိထားမိတယ် သူ..သူက ရွှေရောင် မျက်နှာဖုံးနဲ့ပဲ မဟုတ်မှလွဲကော သူက လူအများပြောပြောနေတဲ့ အမဲလိုက်မုဆိုး မုန်းဘုရင်မလား...
အိုး...ဘုရားရေ မျက်နှာဖုံး စွပ်ထားတာတောင် အတော်ချောပြီး ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေပါ့လား...
ရွှေရောင်မျက်နှာဖုံးအား အရေးကြီးကိစ္စမရှိလျှင် တော်ယုံတန်ယုံ မချွတ်ပဲ မုန်းဘုရင် အမြဲတပ်ထားခြင်းကြောင့် ရွှေရောင်ကနုတ် မျက်နှာဖုံးဝတ်နဲ့ဆို မုန်းဘုရင်ဟုသာ လူတိုင်းကသိကြသည်။....
လူအများကဘယ်လိုပဲ မုန်းဘုရင်က ရက်စက်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းတယ် ပြောပြော တကယ်တမ်းကျ သူလဲ လူသားတစ်ယောက်မို့ ကြင်နာတတ်တဲ့ နှလုံးသားတော့ ရှိသေးသား..
မုန်းဘုရင် စီးပေးခဲ့သည့် ခိုပြာရောင် ပုဝါစလေးအား သူမ ကိုင်ခါ ပြုံးမိလိုက်သည်။....
🌸🌸🌸🌸🌸
အတွေးများနယ်ချဲ့နေခြင်းကို ရပ်လိုက်၍ ခိုပြာရောင် ပုဝါလေးအား သူမငုံ့ကြည့်ခါ.....
မကြာခင် ကြင်ယာတော်ရွေးပွဲမှာ မင်းကြီးနဲ့ ထက်ပြီး ဆုံတွေ့ရဦးမယ်..
အဟွန်း...တည်ကြည်ခန့်ညားလွန်းတဲ့ မင်းကြီး နှမတော်ကိုသာ ရွေးချယ်စေချင်တယ်။...
မင်းကြီးရဲ့ ရွှေရောင်လွှာမျက်နှာဖုံးကြားက အကြည့်စူးစူးတွေက နှမတော်ရဲ့ ရွှေရင်အစုံကို လှုပ်ခက်စေခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် နှမတော်ဟွာယံ ဆုတောင်းတယ်..
မင်းကြီးရွေးချယ် လာမဲ့သူဟာ နှမတော်ပဲ ဖြစ်ပါရစေ....
စိတ်ထဲမှ တွေးခါ ရေရွတ်ရင်း ခိုပြာရောင် ပုဝါစလေးအား သူမငုံ့နမ်းလိုက်တော့....
မွှေးပြန့်ကြိုင်လှိုင်တဲ့ မင်းကြီး၏ အငွေ့အသက်တို့က အခုထိ သည်ပုဝါစလေးတွင် ကျန်ရှိနေတုန်းပင်....
🌥🌥🌥🌥
တကျွီကျွီ ကျေးငှက်သံတို့နှင့်အတူ
ရှောင်လု တစ်ယောက် အိပ်ယာထဲတွင် ဟို လူး သည်လိမ့်ဖြင့် နိုးလာခဲ့သည်။....
အ...ကျွတ် ...ဟူး...
ဗိုက်ကလည်း နည်းနည်း နာနေတုန်းပဲ...
ရွှတ်...ရွှတ်..
အာ ..မွှေးလိုက်တာ..
အဘွား မနက်စာပြင်နေတာလား မသိဘူး...
“ဂွီး...ဂွီး..”
ဟွန်...အနံ့လေးရယုံနဲ့ ဗိုက်အတော် ဆာသွားပြီ...
ကောက်ကနဲထခါ မီးဖိုချောင်ခန်းစီသို့ သူမဦးတည် လျှောက်လာခဲ့သည်။
ထင်သည့်အတိုင်း အဘွားကျန့် တစ်ယောက် တကုန်းကုန်းဖြင့် မနက်စာပြင်ဆင် နေလေသည်။...
“အဘွား....”
အခန်းဝစီမှ အသံကြောင့် အဘွားကျန့် တုန်ကနဲ လန့်သွားပြီး
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူဖက်ဖက်မဟုတ်တော့ပဲ အသွေးရောင်ပြန်တတ် လာပြီဖြစ်သည့် ရှောင်လုပင်..
“ဟေ...ရှောင်လု မြေးမလေး ဘာလို့ထလာတာလဲကွယ် ဒဏ်ရာတွေက သက်သာလို့လား ဒီမှာ အဘွားက ရှောင်လုအတွက် မနက်စာ ခေါပုတ်ပူပူလေးနဲ့ ဝက်တုန်ရန်းစပ်စပ်လေး လုပ်ထားတယ် အခိုးတွေပွင့်ပြီး မြေးလေးအမြန် နေပြန်ကောင်းအောင်လို့လေ...”
“ဟင်..!”
အဘွားစီက ဝက်တုန်ရန်းဆိုသည့် အသံကြောင့် ရှောင်လုမျက်လုံးလေး ဝိုင်းစက်ခါ အံ့ဩမိသည်။...
တစ်သက်နဲ့တကိုး ဝက်သားကို စျေးက စားသောက်ဆိုင်တွေမှာသာ သူမ အနံ့ရှူခဲ့ဖူးသည်။...
ယခုတော့ အဘွားက သူမအတွက် ဝက်တုန်ရန်း စပ်စပ်ကလေးတဲ့လား...
တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေသည်။...
ထိုအခါမှ သူမသတိရသွားသည်က ထို ..ထိုလူ ဒဏ်ရာနဲ့လူ ...
အခုဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ...
“အဘွား...ဟိုလူကြီးရော...”
ဟင်းခက်နေရာမှ အဘွားကျန့် ရှောင်လုဘက်သို့ လှည့်ကြည့်ခါ
“ဘယ်လူကြီးလဲ ရှောင်လု...”
ရှောင်လု နှုတ်ခမ်းလေးဆူသွားပြီး
“ဟာ..ဘယ်လူကြီးကမှာလဲ အဘွားကလည်း ဒဏ်ရာနဲ့ လူကြီးလေ...”
ထိုအခါမှ အဘွားကျန့် ပြုံးလိုက်ပြီး...
“ဪ ...သူလား ဒဏ်ရာသက်သာတဲ့ နေ့ထဲက ထွက်သွားပြီလေ...
မနက်မိုးလင်းမှ သွားပါ မောင်ရင်ရယ်လို့ အဘွားတားနေတာတောင်
သူက အရေးကြီး ကိစ္စ ရှိနေတာမို့
သွားမှ ဖြစ်မယ်ဆိုပြီး
ဇွတ်ထွက်သွားလေ ရဲ့....
မသွားခင် သူ့အသက်ကို ကယ်ပေးခဲ့လို့ အဘွားတို့ကို သည်နည်းလေးနဲ့ပဲ းလေးနဲ့ပဲ ကျေးဇူးဆပ်ပါရစေဆိုပြီး...