ဘုန်းကြီးသရဲ
======
မီးခွက်ကြီးကျေးရွာ။
အမ်းမြို့နယ်မှကျေးရွာလေးတစ်ရွာ
ဖြစ်ပါတယ်။
အိမ်ခြေခြောက်ဆယ်ခန့်သာရှိပြီးဒေသခံရခိုင်
လူမျိုးများနဲ့ ချင်းလူမျိုးများစုပေါင်းနေထိုင်ကြသော
ရွာတစ်ရွာဖြစ်ပါတယ်။
ရွာတောင်ကုန်းပေါ်တွင် စေတီတော်တဆူရှိပြီး
တစ်ရွာလုံးကိုးကွယ်ရာဘုန်းကြီးကျောင်းတည်ရှိပါတယ်...။
မိုးယာသီတွင်လယ်ယာလုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်ကြပြီး၊
ဆောင်းရာသီစပါးသိမ်းပြီးချိန်တွင် ရွာသားများမှာ
တစ်ခြားလုပ်စရာအလုပ် ပါးသွားပြီးအားလပ်နေကြ
ပါတယ်။
လူငယ်လေးများမှာလည်းတစ်ခြားနယ်များသို့
အလည်အပတ်သွားသူ၊ တစ်ခြားရွာများသို့အပျိုလှည့်ရန် သွားသူများ၊ပွဲလမ်းသဘင်သွားသူများဖြင့် မိုးမကျမှီကာလ
လူငယ်သဘာဝပျော်ပါးနေကြပါတယ်...။
”...မိုးအောင်...မိုးအောင်...”
”..ဘာလဲကွ ဇော်လင်း...”
”.. ညကျရင်ငါကျရင် လက်ပံကုန်းက
ငါ့ကောင်မလေးဆီသွားမလို့ လိုက်ခဲ့ပေးပါလား...”
”..ဟာ...အဝေးကြီးပဲကွာ..မင်းဟာကလည်းနည်းနည်းနောနောခရီးလား....”
”..လိုက်ခဲ့ပါကွာ ငါ့မှာအားကိုးစရာသူငယ်ချင်းဆိုလို့
မင်းပဲရှိတာပါ...”
” အဲလောက်လျောက်ရမယ့်ခရီး ဒီအတိုင်းတော့
မရဘူးဟေ့ကောင်...”
”..အေးပါကွငါစီစဉ်ပေးပါ့မယ်...မင်းသာညနေ
ရေမိုးချိုးအဆင်သင့်ပြင်ထား ငါလာခေါ်မယ်....”
ဇော်လင်းဆိုသောကာလသားလူငယ်က သူငယ်ချင်းဖြစ်သူမိုးအောင်အား သူ့ချစ်သူနဲ့ချိန်း
မည့်အရေးအတွက်အကူတောင်းနေခြင်းဖြစ်ပါတယ်။
လက်ပံကုန်းဆိုတာက သူတို့ရွာမှဆိုလျင်ခြေလျင်သုံး
နာရီလျောက်ရမည့်အကြောင့်မိုးအောင်ကိုချော့ခေါ်
နေရခြင်းဖြစ်ပါတယ်...။
ညနေစောင်းငါးနာခန့်တွင်နှစ်ဦးသားဝတ်ကောင်းစား
လှများဝတ်၍ရွာတောလမ်းမှတစ်ဆင့်လက်ပံကုန်း
ရွာသို့ထွက်ခွာလာခဲ့ကြပါတယ်...။
တောင်များသောအရပ်မို့တစ်ရွာနဲ့တစ်ရွာဆက်သွယ်
ရေးလမ်းမှာတောလမ်းများမှအဆင်ပြေသလိုသွား
လာကြရင်းလမ်းကြောင်းတွင်နေခြင်းမျိုးဖြစ်ပါတယ်။
နွေရာသီကာလမို့သစ်ပင်ကြီးများမှာရွက်ဟောင်း
ကြွေ၍ရွက်သစ်များဝေလျက်တောမီးလောင်ထား
ခြင်းကြောင့်တောအုပ်အောက်ခြေများရှင်းလင်းလျက်
ရှိနေပါတယ်... ။
” အဲလောက်အဝေးကြီးက ကောင်မလေးနဲ့ဘယ်လို
ကြိုက်သွားတာလဲကွ..ငါ့ကိုတောင်မပြောဘူးလျို
ထားတယ်...”
”...ဆောင်းတုန်းက သူတို့ရွာကောက်ရိတ်အငှါး
သွားတုန်းက ကြိုက်ကြတာကွ...မပြောဖြစ်တာ
ကတော့ ငါရွာရောက်တာတစ်လမပြည့်သေးဘူးလေ
မင်းနဲ့လည်းသေချာမဆုံဖြစ်သေးလို့ပါ...”
”...အဲတာကအရေးမကြီးပါဘူး..ငါပြောထားတဲ့
ဒါလေးကော...”
” လက်ပံကုန်းရွာထိပ်မှာညဆယ်နာရီဖွင့်တဲ့ဆိုင်ရှိပါတယ်အပြန်ကျမှသောက်ကြတာပေါ့...”
လက်မကိုပါးစပ်နားကွေးပြသောမိုးအောင်ကြောင့်
ဇော်လင်းကရယ်မောကာရှင်းပြရင်းဖြင့်လသာသာဖြင့်
နှစ်ယောက်သားစနောက်၍လျောက်လာကြရာ ရှစ်နာ
ရီကျော်ကျော်ခန့်တွင် လက်ပံကုန်းရွာထိပ်သို့ရောက်လာပါတော့တယ်... ။
”..မိုးအောင် ဟိုမှာအရက်ဆိုင် မင်းသောက်ပြီးစောင့်နေ ငါသိပ်မကြာဘူးပြန်လာမယ်...”
မိုးအောင်လက်တွင်းပိုက်ဆံများထိုးပေး၍ဆီမီးရောင်ထိန်ထိန်လူစုစုရှိနေသောအရက်ဆိုင်ဖွင့်ထားရာ တဲကြီးတစ်လုံးကိုညွန်ပြ၍ ဇော်လင်းတစ်ယောက်
ရွာတွင်းဝင်သွားရာမိုးအောင်လည်း မြေစိုက်အရက်ဆိုင်
လေးအတွင်းဝင်၍အရက်တစ်ပိုင်းမှာသောက်၍
ဇော်လင်းကိုစောင့်ဆိုင်းနေပါတော့တယ်....။
မိုးအောင်အရက်တပိုင်းကုန်ချိန်ရောက်သော်လည်းဇော်လင်းတစ်ယောက်ပြန်မလာသေးသောကြောင့်မိးအောင်
တစ်ယောက်ဆိုင်တွင်ဒီအတိုင်းထိုင်နေ၍မကောင်းတာ
ကြောင့်နောက်တပိုင်းမှာပြီးအချိန်ဆွဲသောက်နေရပြန်တယ်...။
ဆိုင်မှာတစတစဖြင့်လူများပါးလာပြီးသောက်သုံးသူဟူ၍မိုးအောင်တစ်ယောက်သာရှိနေပါတော့တယ် ။
”...ကောင်လေး..မပြန်သေးဘူးလား....ဆိုင်ပိတ်တော့မယ်...”
”..ဟုတ်ကဲ့ဦးလေး ကျွန်တော်ကိုပါဆယ်နှစ်လုံးပေးပါ
ကျွန်တော်ဟိုနားလေးမှာနေလို့ရမလား သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကိုစောင့်နေလို့ပါ....”
”...အော်...အေး.. လူပျိုသွားလည်တာလား
ကြာတတ်ပါတယ်.. ရတယ် ထိုင်ခုံတစ်လုံးယူသွား
ပြန်မှဆိုင်ရှေ့ချခဲ့ပေါ့...”
” ကျေးဇူးပါ ဦးလေး...”
အရက်ဖိုးကျသင့်ငွေများပေးချေပြီး
ဆိုင်ရှင်ဦးလေးကြီးကနားလည်မူရှိစွာပေးလိုက်သော
ခုံကိုယူ၍ မိုးအောင်တစ်ယောက် ဆိုင်ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းလရောင်အောက်တွင်ထိုင်ရင်း
ဇော်လင်းကိုစိတ်အတွင်းကျိန်ဆဲလျက်ရှိနေပါတယ်..။
နောက်ထပ်နာရီဝက်ခန့်စောင့်ဆိုင်းပြီးသောအခါမှဇော်လင်းတစ်ယောက်ပြန်ရောက်လာရင်း
စပ်ဖြီးဖြီးဖြင့်...
”.ဟဲဟဲ..စောင့်နေရတာ ကြာသွားလား သူငယ်ချင်း...”
”..မအေ...ငါမဆဲလိုက်ချင်ဘူး အရက်ဆိုင်ပိတ်လို့
ဒီမှာ ထိုင်စောင့်နေတာနာရီဝက်လောက်ရှိပြီ...
ဘာတွေလုပ်နေလို့ဒီလောက်ကြာတာလဲ”
”..ဘာမှမလုပ်ပါဘူးကွာ သူတို့အိမ်ပေါ်မှာပဲ
ဒီအတိုင်းရိုးရိုးသားသားထိုင်စကားပြောနေရင်း
စကားစမပြတ်နိူင်ဖြစ်နေတာတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..”
”..ရပါတယ်ကွာ ထားလိုက်ပါတော့ ရော့.ကစ်လိုက်အုံး...”
”..မင်းရော..သောက်လေ...”
”...ဖားမနေနဲ့ဟေ့ကောင်..မင်းကိုစောင့်ရင်းသောက်တာ တစ်လုံးကုန်တယ် ငါမူးချင်နေပြီ...”
ငယ်သူငယ်ချင်းများပီပီ မိုးအောင်မှာကြာရှည်စိတ်
မဆိုးနိူင်ပဲ ဇော်လင်းအားသူဝယ်ထားသောအရက်ထဲမှ
တစ်လုံးထိုးပေးလိုက်ရာ ဇော်လင်းလည်းအမြည်းမပါ
ရေမပါမော့သောက်ရင်းနှစ်ယောက်သားလရောင်အလင်းနဲ့ရွာပြန်လာခဲ့ကြတော့တယ်...။
သွားလာနေကျလမ်းဖြစ်သည့်အပြင်
လရောင်ကနေ့ဖက်နဲ့မခြားလင်းထိန်နေတာကြောင့်
အရက်သောက်လိုက်သီချင်းများအော်ဆိုလိုက်ဖြင့်
နှစ်ယောက်သားရွာပြန်လာခဲ့ကြတော့တယ်...။
လက်ပံကုန်းရွာမှထွက်ပြီးတစ်နာရီခန့်အကြာ
လမ်းတစ်နေရာတွင်ခနနားကြရင်းဝယ်လာသော
အရက်များအကုန်သောက်လိုက်ကြရာနှစ်ယောက်လုံး
မူးယစ်ကုန်ကြတော့တယ်။
မိုးအောင်မှာဆိုင်တွင်သောက်လာသေးသည်မို့လမ်းလျောက်ရင်းသိုင်းကွက်နင်းနေတော့တယ်...။
အာလေးလျာလေးသံဖြင့်....
”...ဇော်လင်း လမ်းမလျောက်ချင်တော့ဘူးကွာ
နီးစပ်ရာတနေရာအိပ်ကြရအောင်...”
”..အေး..ပြန်မယ့်ခရီးကလည်းဝေးသေးတယ်
တစ်နေရာဝင်အိပ်ပြီး မနက်မှထပြန်ကြတာပေါ့... ”
မိုးအောင်အဆိုကိုဇော်လင်းကထောက်ခံရင်းဘေးဘီဝဲယာလှမ်းကြည့်ရင်းသိုင်းကွက်နင်းလျောက်လာခဲ့ကြတယ်...။
နှစ်ယောက်သားမူးယစ်နေကြတာကြောင့်သူတို့ရွာ
သွားတဲ့လမ်းမဟုတ်ပဲတစ်ခြားသောလမ်းခွဲတစ်ခုကိုလျောက်နေမိမှန်းနှစ်ယောက်သားမသိကြဘူး...။
”..ဟေ့ကောင်..မိုးအောင် ဟိုမှာအဆောက်အဦးတစ်ခုတွေ့လား....”
”..လူနေလားမသိဘူးကွ လာကွာ လူနေလည်း
တစ်ညခွင့်တောင်းပြီးအိပ်ကြမယ်...”
လမ်းဘေးခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်အုတ်တိုက်တခုကို
ဇော်လင်းကအရင်လှမ်းတွေ့တာကြောင့်မိုးအောင်ကိုပြရင်းနှစ်ယောက်သားအုပ်တိုက်ဆီလျောက်သွားလိုက်
ကြတော့တယ်...။
အနီးရောက်တော့မှနွယ်ပင်တစ်ချို့အုပ်နံရံပေါ်တွယ်တက်နေတဲ့အုတ်တိုက်ပျက်တစ်ခုမှန်းတွေ့လိုက်ကြရ
တော့တယ်..။
”..လူမရှိဘူးထင်တယ် အထဲဝင်အိပ်မယ်ကွာ...”
”..ဒီလောက်ပျက်နေတာ ဘယ်ကလူရှိမလဲကွ...”
နှစ်ယောက်သားတခါးမရှိသောဝင်ပေါက်ရှေ့ရပ်၍အပြန်အလှန်ပြောဆိုနေကြချိန်မှာပင် ချောင်းဟန့်သံ
ခပ်အုပ်အုပ်ပြုပြီး
အုပ်တိုက်ပျက်အတွင်းမှလူရိပ်တစ်ခုလှမ်းထွက်လာ
တာတွေ့လိုက်ရတာကြောင့်နှစ်ယောက်သားကြောင်
သွားကြတယ်..။
” ဘုန်း..ဘုန်းကြီးတစ်ပါးပဲဇော်လင်း
ဒါဘုန်းကြီးကျောင်းထင်တယ်...”
”..ဘုန်းကြီးတွေ့မှတော့ဘုန်းကြီးကျောင်းပေါ့ကွ..”
တစ်စွန်းတစလရောင်ကျနေရာအုပ်တိုက်ပျက်ဝင်ဝတွင်
ဘုန်းကြီးတစ်ပါးထွက်လာရပ်ရင်းသူတို့ဖက်မျက်နှာမူ၍
ငြိမ်သက်စွာဖြင့်ရှိနေတယ်။
မျက်နှာကိုသဲကွဲစွာမမြင်ရတာကြောင့်ရုပ်ရည်၊အသက်အရွယ်ကိုတော့ခန့်မှန်းလို့မရကြဘူး။
ယိမ်းထိုးနေရာမှဇော်လင်းကလက်အုပ်ချီလိုက်
ရင်း..
”..အရှင်ဘုရားတပည့်တော်တို့ ဒီမှာတစ်ညလောက်
ညအိပ်တည်းခိုချင်ပါတယ် ဘုရား...”
...အင်း...ဝင်ခဲ့....
ရပ်နေသောဘုန်းကြီးမှ
လည်ချောင်းကွဲသံကြီးဖြင့်ဘုန်းကြီးမှပြန်ဖြေရင်း
ပြောလာသံကြောင့်မူးနေသောနှစ်ယောက်မှာ
ဘာကြောင့်ဟုမဆိုနိူင်ကြက်သီးမွေးညှင်းများအလိုလို
ထကုန်တော့တယ်..။
နှစ်ယောက်သားဘုန်းကြီးနောက်မှအတွင်းသို့လိုက်ဝင်ကြရာ အုပ်တိုက်ပျက်အတွင်းမီးမထွန်းထားသော်လည်း
အပေါ်မှအမိုးအကာများပေါက်ပြဲနေသောကြောင့်
အတွင်းတွင်အလင်းရောင်ရိုးတိုးရိပ်တိတ်ရနေတယ်..။
ဒီလောက်ယိုယွင်းနေသောသောကျောင်းတိုက်မှာ
ဒီဘုန်းကြီးဘယ်လိုသီတင်းသုံးနေထိုင်တာလဲလို့
နှစ်ယောက်သားမူးနေသည့်ကြားမှ
အံ့သြစိတ်တော့ဝင်နေမိကြတယ်...။
ဘုန်းကြီးကလရောက်မရောက်တဲ့အခန်းထောင့်တစ်
နေရာမှာရပ်လိုက်ရင်း...
” မင်းတို့ ဒီမှာပဲဖြစ်သလိုအိပ်ကြတော့ ကျောင်းက
ဟောင်းနေတော့ ဘုန်းကြီးလည်းဖြစ်သလိုနေနေရ
တာပါပဲ...”
” တင်ပါ့ဘုရား..တည်းခိုခွင့်ရတာပဲဝမ်းသာလှပါပြီ..”
ဘုန်းကြီးမှသူတို့နှစ်ယောက်အိပ်ရန်အခန်းထောင့်တစ်နေရာမှခုတင်တစ်လုံးကိုညွန်ပြရာဇော်လင်းကလက်
အုပ်ချီ၍ဝမ်းသာကြောင်းပြောလိုက်ပါတယ်...”
ဘုန်းကြီးမှာ ဇော်လင်းနဲ့မိုးအောင်ကိုမျက်လုံးစိမ်းများ
ဖြင့်တခနမျစိုက်ကြည့်နေရာ သတိထားမိသော
ဇော်လင်းမှာအလိုလိုကြောက်စိတ်များဝင်၍ယခု
နေရာတွင်နေလိုစိတ်ပင်မရှိတော့ပေ။
ဘုန်းကြီးမှာခနအကြာအတွင်းဖက်ကိုဝင်သွားတော့တယ်။
”...မိုးအောင်..မိုးအောင်...မင်းရသေးလား...”
..အင်..ဘာဖြစ်လို့လဲကွာ.. အိပ်မယ်လေ...
...အေး..အေး....လာ..လာ....
ဇော်လင်းတစ်ယောက်သူ့စိတ်အတွင်းမသိုးမသန့်ခံစား
နေရမူကို မိုးအောင်ကိုအဖော်ပြုတိုင်ပင်ရန်ကြိုးစား
သော်လည်းမိုးအောင်မှာအရက်ရှိန်တဖြည်းဖြည်းတက်ကာခေါင်းပင်စိုက်လုမတတ်ရှိနေတာကြောင့်လက်လျော့လိုက်တော့တယ်...။
ဟောင်းနွမ်းနေသောကုတင်တစ်လုံးကအခန်းထောင့်တွင်ရှိနေပြီးသစ်သားပြားများခင်းထား၍ ဝါးပိုးဝါးအပိုင်း
နှစ်ခုကိုအလယ်မှထက်ခြမ်းခွဲပြီးခေါင်းအုံးရန်ပြူလုပ်ထားတယ်.. ။
ဇော်လင်းမှာမိုးအောင်ကိုကုတင်နံရံဖက်အခြမ်းသို့တွဲကူပို့လိုက်ရာကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နဲ့မိုးအောင်တစ်ယောက်ခနအတွင်းတခေါခေါတခူးခူးဟောက်၍အမူး
ရှိန်ဖြင့်အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်.. ။
ဇော်လင်းမှာတော့မိုးအောင်ဘေးလှဲချရင်းအိပ်မပျော်နိူင်ပေ။
ဇောချွေးပြန်၍အမူးပြေချင်သလိုဖြစ်နေသောကြောင့်
ပုံမှန်မဟုတ်သောအခြေအနေများကိုတရေးရေးပြန်
တွေးနေမိတော့တယ်..။
သူတို့ရွာနဲ့လက်ပံကုန်းရွာသွားသောလမ်းကြောင်းတွင်
ယခုလိုအုပ်တိုက်ပျက်ဘုန်းကြီးကျောင်းမရှိဟုဇော်လင်းတွေးနေမိတယ်။
ယခုရောက်နေသောနေသောအုပ်တိုက်တွင်ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးတည်းသာတွေ့ရပြီးတောရဆောက်တည်
နေသောဘုန်းကြီးများလားဟုတွေးမိသော်လည်းစိတ်
စနိူးစနောင့်ဖြစ်နေသောကြောင့်မအိပ်ပဲအခြေအနေစောင့်ကြည့်ရန်တွေးနေမိတော့တယ်....။
..ရှပ်...ရှပ်...ရှပ်...ရှပ်....
ဇော်လင်းတစ်ယောက်အိပ်ချင်စိတ်ကိုကြိုးစားထိန်းချုပ်၍ရှိနေချိန်တွင်နောက်ဖေးအဆောင်ဖက်ဆီမှ
ခြေသံများကြားလိုက်ရတာကြောင့်ဇော်လင်းတစ်ယောက်ကုတင်မှအသာထထိုင်ပြီးခြေသံကိုနားစွင့်
နေမိတော့တယ်...။
ခြေသံကပျောက်မသွားပဲဆက်လက်ထွက်ပေါ်နေတာ
ကြောင့်ကုတင်ပေါ်မှအသာယာဆင်းလိုက်၍လူပ်ရှားသံ
မကြားစေရန်ခြေကိုဖွနင်းပြီးဘုန်းကြီးဝင်သွားရာ
အတွင်းဖက်ဆီသို့အသာအယာဝင်သွားလိုက်တော့တယ်...။
အတွင်းဖက်အခန်းမှာလည်းအမိုးများပေါက်ပြဲပြီး
လရောင်တစွန်းတစလရောင်ဖျာကျနေတာကြောင့်
လရောင်အလင်းနဲ့မျက်လုံးဝေ့ပြီးဘုန်းကြီးကိုလိုက်
ရှာကြည့်ရာမတွေ့ရသောကြောင့်အနောက်ဖက်ဆောင်
မှတစ်ဆင့်အပြင်ဖက်ကိုထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်...။
အပြင်ဖက်တွင်လရောင်ကြောင့်ပတ်ဝန်းကျင်ကို
ရှင်းလင်းစွာ ဇော်လင်းမြင်တွေ့နေရပါတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲကျောင်းနောက်ဖက်တောင်ကုန်းအောက်ကိုဆင်းနေတဲ့ ဘုန်းကြီးနောက်ကျောကိုတွေ့လိုက်ရတာကြောင့်ဇော်လင်းလည်း ပုန်းလျိုးကွယ်လျိုးလိုက်ပါသွားခဲ့တော့တယ်။
ရှေ့မှသွားနေတဲ့ဘုန်းကြီးရဲ့နောက်ခပ်ခပ်လှမ်းလှမ်းမြင်သာရုံအကွာအဝေးကနေဇော်လင်းမျက်ချည်ပြတ်မခံပဲလိုက်လာခဲ့တာကျောင်းနဲ့အတော်ဝေးဝေးရောက်လာခဲ့ကြတော့တယ်..။
တစ်နေရာရောက်တော့ရှေ့ကသွားနေတဲ့ဘုန်းကြီးရပ်လိုက်တာတွေ့ရပြီးဘေးဘီဝဲယာခေါင်းငဲ့ကြည့်နေတာကြောင့်သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်နောက်ဇော်လင်းကမန်းကတန်းကွယ်လိုက်မိတယ် ။
ဘုန်းကြီးဟာနေရာမှာထိုင်ချပြီးရုတ်တရက်မြေပြင်ကို
လက်ဗလာနဲ့တူးဆွနေတာဇော်လင်းတွေ့လိုက်ရတယ်။
မြင်ကွင်းကဝေးနေတာကြောင့်ဇော်လင်းလည်းစိတ်ဝင်စားသွားမိတယ် ။
ဘုန်းကြီးဘာကိုတူးဆွနေတာလည်းသိလိုစိတ်ပေါ်လာတာကြောင့် သစ်ပင်များအကာအကွယ်ပြုပြီးနီးနိူင်သမျ
နီးအောင်ချည်းကပ်ခဲ့ရင်း မြင်ကွင်းကိုရှင်းလင်းစွာမြင်
နိူင်တဲ့အကွာအဝေးရောက်ချိန်ကျမှ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ကို အကာအကွယ်ပြုပြီးမြေကြီး
ကိုတူးနေတဲ့ဘုန်းကြီးကိုကြည့်လိုက်မိတယ်...။
မြေကြီးဟာ တူးဆွပြီးသားဖို့မြေဖြစ်ပုံရတယ်။ဘုန်းကြီးကဒူးထောက်ထိုင်ပြီးမြေသားကိုဘေးနှစ်ဖက်ကိုယက်ထုတ်နေတာအတော်နက်နေတာတွေ့လိုက်ရ
တယ်။
ဇော်လင်းဟာ ဘုန်းကြီးဘေးပတ်လည်ကပတ်ဝန်းကျင်ကိုတချက်ဝေ့
ကြည့်မိချိန်မှာမျက်လုံးပြူးသွားမိတော့တယ် ။
သူမြင်လိုက်ရတာကမြေစာပုံမို့မို့တွေနဲ့အတူ၊ မှတ်တိုင်ထိုးထိုးထောင်ထောင်တွေ့လိုက်ရတာကြောင့်
ဒီနေရာဟာ သချိုင်းကုန်းတစ်ခုဖြစ်နေမှန်းသိလိုက်ရ
တာကြောင့်ဖြစ်ပါတော့တယ်...။
ဒီနေရာရဲ့အနီးဆုံးနေရာဟာ လက်ပံကုန်းရွာဖြစ်တာကြောင့် လက်ပံကုန်းရွာသင်ချိုင်းဖြစ်မယ်လို့လည်းတဆက်
တည်းပြန်တွေးလိုက်မိတယ် ။
ဒီလိုသင်ချိုင်းမြေထဲညနက်သန်းခေါင်ဘုန်းကြီးက
ဘာတွေတူးနေရတာလဲဇော်လင်းပိုစိတ်ဝင်စားသွားမိတော့တယ် ။
ဘုန်းကြီးမှာမြေကျင်းကိုအတော်တန်အနက်မျတူးဖော်ပြီးသောအခါ
အဝတ်ပတ်ထားသောအထုတ်တစ်ခုသူ့လက်အတွင်း
ပါလာကြောင်းဇော်လင်းတွေ့လိုက်ရတယ်...။
ဘုန်းကြီးပုံစံကအဝတ်ပတ်ထားသောအထုတ်ကိုတွေ့ရသောအခါအငမ်းမရဟန်ဖြင့်အဝတ်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်
ဆွဲဖြဲလိုက်တဲ့အခါ လသားအရွယ်ခလေးတစ်ယောက်
ပေါ်ထွက်လာပါတော့တယ်....။
ခလေးအလောင်းမှာလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်နဲ့နေ့က
မြုတ်ထားခြင်းဖြစ်နိူင်ကြောင်းဇော်လင်းတွေးလိုက်သလိုခလေးအလောင်း ဘုန်းကြီးဘာလုပ်မလဲ ဇော်လင်း
စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေစဉ်...
...ဟာ....
လန့်ပြီးပါးစပ်ကအသံထွက်မအော်မိဖို့ဇော်လင်းအတော်ထိန်းလိုက်ရတယ်...။
ဇော်လင်းမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကအတော့်ကိုကြောက်လန့်သွေးပျက်စရာကောင်းလွန်းတာကြောင့်ဖြစ်ပါတယ်..။
ဘုန်းကြီးဟာ လသားခလေး အလောင်းကိုခြေနှစ်ချောင်းကို ကိုင်ပြီးဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး
ပြုတ်ထွက်သွားတဲ့ခြေထောက်တစ်ချောင်းကိုလက်က
ကိုင်ပြီးအငမ်းမရစားသောက်နေပါတော့တယ်...။
ခြေတချောင်းကုန်သွားတဲ့အခါကိုယ်ခန္ဓာနဲ့တွဲနေတဲ့
နောက်ထပ်ခြေတစ်ချောင်းကိုဆွဲဖဲ့ပြီး ပလုပ်ပလောင်း
အငမ်းမရစားနေပြန်တယ် ။
ဒုတိယခြေတချောင်းကုန်တဲ့အခါမှာတော့ ခေါင်းနဲ့တွဲနေတဲ့ကိုယ်လုံးကိုင်ပြီးစတင်စားသောနေတဲ့
မြင်ကွင်းကြောင့် ဇော်လင်းတစ်ယောက် ကြောက်လန့်မူကြောင့်ဒူးတဆတ်ဆတ်တုန်လျက်
ရှိနေပါတော့တယ်... ။
သူတွေ့နေရသောဘုန်းကြီးမှာရိုးရိုးလူသားတစ်ယောက်
မဟုတ်ပဲ သရဲတစ္ဆေဘုန်းကြီးတစ်ပါးဖြစ်မှန်းသိလိုက်
ရပါတော့တယ်... ။
ဇော်လင်းမှာနောက်သို့တရွေ့ရွေ့ဆုတ်လျက်
အုပ်တိုက်ပျက်ရှိရာသို့အလျင်အမြန်ပြေးပါတော့တယ်..။
သူမြင်တွေ့ခဲ့ရသောဘုန်းကြီးသရဲကခလေးအသား
စားနေသောမြင်ကွင်းက ဖျောက်ဖျက်မရစွာကပ်ငြိပါလာတာကြောင့်နောက်ကျောမလုံစွာဖြင့်နောက်သို့မကြာခနလှည့်ကြည့်ရင်း
အုပ်တိုက်ပျက်အတွင်းသို့ရောက်လာပါတော့တယ်..။
ဇော်လင်းတစ်ယောက်မိုးအောင်အိပ်နေသော
ကုတင်အနီးရောက်သောအခါတွင် မိုးအောင်တစ်ယောက် တခေါခေါတခူးခူးဟောက်၍
အိပ်ပျော်နေတုန်းပင်ရှိနေပါသေးတာကြောင့်
ဇော်လင်းမှာ ကြောက်ရွံ့ဇောဖြင့်မိုးအောင်ကို
အတင်းလူပ်နိူးလိုက်ပါတော့တယ်...။
...မိုးအောင်...မိုးအောင်...ထထ..ဟေ့ကောင်...မိုးအောင်...
မိုးအောင်တစ်ယောက်မနိူးတာကြောင့်ဇော်လင်းအခက်ကြုံနေရတော့တယ်...။
မကြာခင်ဘုန်းကြီးသရဲရောက်လာပါကသူတို့နှစ်ယောက်အတွက်အန္တရယ်ရှိနိူင်ကြောင်းတွေးရင်းကြောက်စိတ်ကြောင့်ဇောချွေးများပြန်နေပါတော့တယ်...။
ဒါကြောင့်မိုးအောင်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းနောက်တခါထပ်
နိူးပြန်ပါတယ်..။
..မိုးအောင်..မိုးအောင်....မိုးအောင်....
...အင်...အင်....အင်...
....အသံသိပ်မထွက်နဲ့ မိုးအောင် ခုငါတို့နဲ့တွေ့နေရတာ ဘုန်းကြီးသရဲပဲ...
...ဟင်..ဘုန်းကြီးသရဲ....
..အသံသိပ်မကျယ်နဲ့ ငါနောက်မှအကြောင်းစုံရှင်းပြမယ် အခုငါတို့
ဒီကအမြန်ပြေးဖို့လိုနေပြီ...
ဇော်လင်းဒုတိယတစ်ကြိမ်ကိုင်ဆောင့်နိူးချိန်တွင်မိုးအောင်င်တစ်ယောက်နိူးလာပေမယ့် အမူးရှိန်မပြေသေးတာမို့
အသိစိတ်မဝင်သေးတာကြောင့်ပါးနှစ်ဖက်ကိုခပ်ဆတ်
ဆတ်ရိုက်ပြီးပြောနေရာမိုးအောင်မှာသရဲဆိုသောအသံကြောင့်ငုတ်ခနဲထထိုင်လိုက်တယ်...။
...ဒကာလေးတွေ မအိပ်ကြသေးဘူးလား....
အဲဒီအချိန်မှာပဲနောက်ဖေးဆောင်ကထွက်လာတဲ့ဘုန်းကြီးအသံ အက်ကွဲကွဲကြီးကြားလိုက်ရတာကြောင့်
ခလေးအသားကိုစားနေတာကိုယ်တိုင်မြင်ခဲ့ရတဲ့ဇော်လင်းကိုယ်ဆတ်ခနဲတုန်တက်သွားတယ်...။
...ဒကာလေးတွေ အိပ်မကြသေးဘူးလား....
ဘုန်းကြီးသရဲကနောက်တစ်ကြိမ်မေးလာပြန်တယ်..။
ဇော်လင်းမှာမိုးအောင်အားလက်ကုတ်၍ဝင်ပေါက်ဆီသို့
ခြေဖော့နင်း၍လျောက်လာခဲ့ရာမိုးအောင်လည်းဘုမသိ၊ဘမသိဇော်လင်းနောက်မှကပ်လိုက်လာပါတယ်...။
မိုးအောင်မှာပြိုကျနေသောအုပ်ကျိုးတစ်ခုကိုနင်းမိရာမှ
အသံထွက်သွားပါတော့တယ်...။
..ဒကလေး..ဘာသံတွေလဲ...
..မိုးအောင်ပြေးတော့..ပြေး....
အတွင်းဖက်မှဘုန်းကြီးသရဲလှမ်းမေးသံကြောင့်ဇော်လင်းမှာမိုးအောင်ကိုလေသံတိုးတိုးဖြင့်ပြေးရန်သတိပေးပြီးသူကိုယ်တိုင်လည်းတခါးဝမှတစ်ဆင့်အပြင်သို့
ပြေးထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်...။
...မင်းတို့ကိုယ်တိုင်ငါနေရာလာတည်းပြီး ငါခွင့်ပြုချက်
မရပဲထွက်သွားဖို့လုပ်နေကြတာလား..ငါအကြောင်းသိမယ်...
နှစ်ယောက်သားပြေးထွက်လာကြချိန်တွင်သူတို့နောက်ဖက်အုပ်တိုက်ပျက်အတွင်းမှဘုန်းကြီးသရဲရဲ့အံကြိတ်ကြိမ်းဝါးသံကိုကြားလိုက်ကြရပါတော့တယ်...။
...လက်ပံကုန်းရွာဖက်ပြေးမယ်မိုးအောင်..
ဇော်လင်းနဲ့မိုးအောင်နှစ်ယောက်လက်ပံကုန်းရွာဖက်သို့
ဦးတည်ပြေးလွားရင်းနောက်သို့တချက်ပြန်လှည့်ကြည့်မိကြရာ....
..ဟာ..ဘာကောင်ကြီးလဲဇော်လင်း...
...ပြေး..မိုးအောင်..အဲတာ..ဘုန်းကြီးသရဲ...
ဘုန်းကြီးသရဲမှာလေပေါ်မှပျံဝဲရင်းသူတို့နောက်လိုက်ပါ
လာရာနှစ်ယောက်သားအူယားဖားယားဖြင့်ပြေးနေကြ
ပါတော့တယ်...။
..မင်းတို့ အသားကိုစားမယ်သွေးကိုသောက်မယ် အသေသားတွေစားနေရတာကြာနေပြီ.ဒီနေ့တော့
အရှင်သားလေးစားရပြီပေါ့..
နှစ်ယောက်သားနောက်ဆီမှကြိမ်းဝါးသံကသွေးပျက်ဖွယ်ရာအတိမို့ ပုဆိုးမနိူင်ပဝါမနိူင်ဖြင့် ပြေးနေကြပြီး
နောက်ကိုတချက်ပြန်လှည့်အကြည့်မှာဘုန်းကြီးသရဲက
လေပေါ်ဝဲရင်းသူတို့နောက်ကိုလိုက်လာတာမကြာခင်
မှီတော့မည်မို့နှစ်ယောက်သားထိတ်လန့်တကြားဖြစ်
ကုန်ကြတယ် ။
ထိုအချိန်မှာပဲသူတို့ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းဆီမှစကား
ပြောသံများကြားလိုက်ရတာကြောင့်နှစ်ယောက်သား
အားတက်သွားပြီးတိုင်ပင်စရာမလိုပဲခြေလှမ်းများက
ထိုနေရာဆီပြေးလွားသွားကြပါတော့တယ်...။
..ဟေ့...ဘယ်သူတွေလဲကွ...
..သ..သ...သရဲ...လိုက်...လိုက်...
....ကယ်....ကယ်...ကြ...ပါ.....
တောင်ပေါ်မှသစ်လုံးများကိုကျွဲဖြင့်ဆွဲဖြင့်ဆွဲ၍သွား
နေကြသူနှစ်ယောက်မှာ ခြေသံတဖုတ်ဖုတ်ဖြင့်ပြေးလာ
သောခြေသံကြောင့်ကျွဲများလန့်ကုန်သဖြင့်ထိန်းနေကြ
ရင်းတစ်ယောက်မှလှမ်းမေးလိုက်ပါတယ်..။
ဇော်လင်းနဲ့ မိုးအောင်မှာတစ်ကိုယ်လုံးချွေးများရွဲစိုလျက်ရင်ဘတ်ကြီးနိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့်မောပန်းစွာဖြင့်ရှိနေရာမှ
လူတွေ့ရခြင်းကြောင့်အပြေးရပ်လိုက်ပြီးနောက်သို့
ပြန်လှည့်ကြည့်ရာ ဘုန်းကြီးသူရဲကိုမတွေ့ရတော့ပါဘူး။
”..သရဲခြောက်ခံလာရတယ်ထင်တယ် လာ
ကျုပ်တို့နဲ့ရွာလိုက်ခဲ့.... ”
ကျွဲသမားကတစ်စုံတရာကိုသိနေဟန်မိုးအောင်နဲ့
ဇော်လင်းကိုလက်ပံကုန်းခေါ်သွားပါတယ်.. ။
သစ်ဆွဲသမားများပြောပြချက်အရနောက်နေ့မနက်စော
စောသစ်တင်လှည်းများလာမည်မို့သူတို့သစ်ကွက်မှ
သစ်များမနက်အကုန်စုံစေရန်ညပိုင်းလရောင်နဲ့အလုပ်လုပ်နေကြခြင်းဖြစ်ပါတယ်...။
မိုးအောင်နဲ့ဇော်မင်းမှာကံကောင်းထောက်မစွာသစ်ဆွဲ
သမားနှစ်ယောက်နဲ့ဆုံတွေ့ကြခြင်းပါ..။
လက်ပံကုန်းရွာအနီးသစ်စခန်းရောက်ချိန်တွင်
ကျွဲများတံပိုးဖြုတ်၍ဆွဲလာသောသစ်များကိုသစ်ဆွဲသမားနှစ်ယောက်ကသစ်ပုံတွင်စီထပ်ခြင်း
ပြုလုပ်နေကြချိန် မိုးအောင်နဲ့ဇော်လင်း
မှာရေအိုးစင်တစ်ခုတွေ့သောကြောင့်ရေကိုအငမ်း
မရတစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်သောက်နေကြပါတော့တယ်.. ။
ပြီးတော့ကွပ်ပစ်ပေါ်မောမောနဲ့ခြေပစ်လက်ပစ်
လဲချလိုက်ကြပါတော့တယ်..။
”...ခင်များတို့ဘုန်းကြီးသူရဲအခြောက်ခံလာကြရပြီ
ထင်တယ်...”
...ဟာ ကျွန်တော်တို့ဘာဖြစ်လာလဲသိနေတယ်...
...ဟင် ခင်များကကျွန်တော်တို့ဖြစ်လာတာ
ဘယ်လိုသိတာလဲ...
သစ်ဆွဲသမားတစ်ယောက်သူတို့နှစ်ယောက်အနီး
လျောက်လာရင်းပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့်မိုးအောင်
နဲ့ဇော်မင်းအံ့သြသွားကြတယ်။
သစ်ဆွဲသမားကပြုံးလိုက်ရင်းကွပ်ပစ်မှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်..။
... ညနက်သန်းခေါင်အဲဒီလမ်းက ဘယ်သူမှမဖြတ်ရဲ
ကြဘူးဗျ ဘုန်းကြီးသူရဲတစ်ပါးလိုက်ခြောက်တာ
ကြုံရလွန်းလို့လေ...
မိုးအောင်မှ...
..အဲဒီဘုန်းကြီးသူရဲအကြောင်းသိရင်ပြောပြပါလားအကို....
....ဟုတ်တယ်အကို သိရင်ပြောပြပေးပါ ကြောက်လည်းကြောက်တယ်စိတ်လည်းဝင်စားတယ်...
ဇော်မင်းကလည်းသိလိုကြောင်းဝင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါတယ်..။
သစ်ဆွဲသမားပြောလာသောအကြောင်းအရာမှာ
”..မင်းတို့ညအိပ်ခဲ့တဲ့အုပ်တိုက်ပျက်က ရှေးတုန်းက
ဘုန်းကြီးကျောင်းဆောင်တစ်ခုပဲ အရင်ကအဲဒီအနား
ပတ်လည်မှာရွာတစ်ရွာရှိခဲ့ဖူးတယ် နောက်တော့ကပ်
ရောဂါတစ်ခုကြောင့်ရွာပျက်သွားခဲ့တယ်..။
ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာလည်းကျောင်းထိုင်မရှိတော့ဘူးပေါ့ဒီလိုနဲ့လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်နှစ်က ဘုန်းကြီးတစ်ပါးအဲဒီကျောင်းဟောင်းကိုဘယ်နယ်က
မှန်းမသိတဲ့ဘုန်းကြီးတစ်ပါးရောက်လာတယ်..။
တစ်လတစ်ခါလောက်တော့ရွာကိုဆွန်းဆန်စိမ်းအလှူခံ
ကြွလာလေ့ရှိတယ်..။
တစ်ချို့အပြောကအဲဒီဘုန်းကြီးဟာဝိနည်းတော်နဲ့မညီ
ဘူးပြောကြတယ် တောနေသတ္တဝါအကောင်ဗလောင်
တွေသတ်နေတာ တချို့တွေ့သူတွေ့တယ်ပြောတာပဲ...။
ဒီလိုနဲ့ကုန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်က အဲဒီကျောင်းနားကဖြတ်သွား
သူတစ်ချို့အပုတ်နံ့ရလို့အထဲဝင်ကြည့်ကြတော့
အထဲမှာသေလို့အပုတ်နံ့တောင်ထွက်နေတဲ့ဘုန်းကြီး
ကိုတွေ့လိုက်ကြရတော့တယ်...။
ဒါနဲ့ပဲရွာသားတွေကပဲကျောင်းနားမှာမီးသဂြိုလ်ပေး
လိုက်ကြတာပါပဲ...။
ခက်တာကအဲဘုန်းကြီးပျံလွန်တော်မူပြီးသိပ်မကြာဘူး
ညဖက်ဖြတ်သွားဖြတ်လာတစ်ချို့ကိုလိုက်ခြောက်လို့
ညဖက်ဆိုအဲဒီလမ်းဘယ်သူမှမသွားရဲကြတော့ဘူး..
ခုမင်းတို့ကြုံလာရတာလည်းဘုန်းကြီးသရဲပါပဲ....”
သစ်ဆွဲသမားစကားအဆုံးမိုးအောင်နဲ့ဇော်လင်း
ကြက်သီးမွေးညှင်းများထောင်ထ၍နောက်ကျော
မလုံစွာဘေးဘီဝဲယာကြည့်နေမိကြပါတော့တယ်..။
မိုးအောင်မှာမူးပြီးအိပ်နေသောကြောင့် ကြောက်လန့်စရာကိစ္စသိပ်မကြုံလိုက်ရသော်လည်း
ဘုန်းကြီးသရဲခလေးအလောင်းဖော်စားနေသောမြင်ကွင်းကိုပင်မြင်ခဲ့ရသောဇော်လင်းမှာပို၍ထိတ်လန့်စိတ်
ဖြစ်နေပါတော့တယ်..။
နှစ်ယောက်လုံးအတွက်ဘုန်းကြီးသရဲနဲ့
ဆုံတွေ့ခဲ့ရသောအကြောင်းကိုတသက်စာအမှတ်ရနေမည်မှာသေချာနေပါတော့သတည်း။
======================
ပြီးပါပြီ
မြူခိုးအလင်္ကာ