" ဒါနဲ႔ နတ္သက္ေျခြပန္းက ပန္းနာမည္သက္သက္လား"

သူက စကားလႊဲရံုေမးလိုက္ေပမယ့္ စစ္၀ူရွဲ႕က ျပန္ေျဖမလာခဲ႔ေတာ့။ သိသိသာသာကိုတိတ္က်သြားသည့္တိုင္ သက္ျပင္းခ်သံကိုၾကားမိလိုက္ေသးသည္။

သီနတ္ဘုရား မိသြားမွာေၾကာက္လို႔မ်ားလား.....

" ဒါနဲ့ နတ်သက်ခြွေပန်းက ပန်းနာမည်သက်သက်လား"

သူက စကားလွှဲရုံမေးလိုက်ပေမယ့် စစ်ဝူရှဲ့က ပြန်ဖြေမလာခဲ့တော့။ သိသိသာသာကိုတိတ်ကျသွားသည့်တိုင် သက်ပြင်းချသံကိုကြားမိလိုက်သေးသည်။

သီနတ်ဘုရား မိသွားမှာကြောက်လို့များလား.....

--------------------------------------------------------------------------------

သူက နောက်တွင်ချန်ရစ်ကာ စစ်ဝူရှဲ့နှင့်စကားပြောနေခဲ့သည်မို့ ဆရာတို့နှင့်အကွာအဝေးက အနည်းငယ်လှမ်းသွားသည်။ သူဆိုင်အပြင်သို့အရောက် လက်ကိုလာဆွဲခြင်းကိုခံလိုက်ရပြီး သူ့ကိုယ်ကမြောက်တက်သွားရသည်။

ကြောင်အချိန်ပင်မရလိုက် လေထဲတွင်ပင်ပျံသန်းလျက်ဖြင့် တစ်နေရာဆီခေါ်ဆောင်သွားခံရ၏။ လက်နှစ်ဖက်ကိုကိုင်ဆွဲထားသော မိန်းမတစ်ဦးသည် လေထဲတွင်အတောင်ပံမပါဘဲ ထီးထီးချည်းပျံသန်းနေ၏။ မြင်ရသည်မှာကြောက်ရွံ့ဖွယ်ကောင်းလှပြီး အသံကုန်အော်ဟစ်သည့်တိုင် သူ့ကိုထိုမိစ္ဆာမက မည်သို့လုပ်ထားသနည်းမသိ သူ၏ပါးစပ်မှမည်သည့်အသံမှ မထွက်ဘဲရှိနေသည်။

ဆရာတို့ထံပြန်ငုံ့ကြည့်တော့ ကျန်ရှိနေသောမိစ္ဆာအစုလိုက်၏ ဝိုင်းရံထားခြင်းကိုခံရနေသည်။ အံ့သြမင်သက်နေသော လူအုပ်၏အလယ်တွင်ပေမို့ ဆရာတို့မှာ အခက်ကြုံနေရဟန်။

ဝူရှဲ့ ဝူရှဲ့ ဝူရှဲ့ ငါ့ကို ကယ်ပါဦး ဝူရှဲ့

လက်နှက်ဖက်မှဆွဲသွားခံနေရသည်မို့ လက်မောင်းတွေမှာနာကျင်နေရပြီ။ လေထဲတို့လို့တွဲလောင်းကြီးဖြစ်နေပုံမှာ သားသည်မိခင်မှကလေးငယ်အားချီသွားသည့်သရုပ်ဖြစ်နေတော့ သူရှက်လည်းရှက်မိသည်။ တဖြေးဖြေးတောအုပ်ထဲသို့ရောက်လာတော့ သူ ပိုလန့်လာရပြီ။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည့်ပါးစပ်ပြဲပြဲ မိစ္ဆာတွေအလယ်သို့ သူ့အားပစ်ချခဲ့မည်ဆိုလျှင်......

အနာခံကာ အတင်းရုန်းတော့ ထိုမိန်းမ သို့မဟုတ် မိစ္ဆာမက စူးရဲစွာငုံ့ကြည့်လာသည်။

လွှတ်စမ်း ငါ့ကို လွှတ်စမ်း ငါ့ကို ဘာလို့ ဒုက္ခလာပေးရတာလဲ လွှတ်စမ်းးး

ပါးစပ်မှမည်သည့်အသံမှ မထွက်လာသည်မို့ စိတ်အတွင်းမှအားရှိသမျှကြုံးအော်ပစ်လိုက်စဉ် သူ့ကိုယ်တွင်းမှ တစ်စုံတစ်ရာ စိမ့်ထွက်သွားသယောင် အေးခနဲခံစားလိုက်ရသည်။ ထို့အတူ သူ့ကိုဆွဲကိုင်ထားသည့်လက်လည်း လွတ်သွားပြီး ထိုမိစ္ဆာမက ခပ်ဝေးဝေးသို့အော်ဟစ်ကာ လွင့်စင်သွား၏။ သူ့တွင် အံ့သြနေချိန်မရှိ အမြင့်မှမြေသို့အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ပြုတ်ကျနေတော့ ကြောက်လန့်မှုကြောင့် ရင်ထဲအေးစိမ့်၍သာနေသည်။ သစ်ပင်တွေအနီးသို့ရောက်တော့ ဝူရှဲ့ပြောခဲ့သည်ကိုအမှတ်ရကာ အပင်တွေကိုလိုသလိုစေခိုင်းကြည့်သည်။

ပြောင်းလဲမှုမရှိသည်ကြောင့် မျက်စိကိုသာစုံမှိတ်ပြီး ယခင်ဘဝမှကိုးကွယ်ရာကိုသာ ဆုတောင်းရတော့သည်။ သို့သော် မည်သည့်နာကျင်မှုကိုမှမခံစားရသည့်အပြင် နွေးထွေးလှသည့်အပူချိန်ကိုပင် ထိတွေ့မိဟန်မို့ ကပြာကယာမျက်စိဖွင့်ကြည့်မိ၏။

မည်သည့်အမျိုးအစားမှန်းမသိသည့် ရဲတိုက်ကြီးတစ်တိုက်သဖွယ်ကြီးမားလှသော အုံ့ဆိုင်းလွန်းသည့်အပင်ကြီး ... သူက ထိုအပင်၏ အရွက်တွေကြားတွင်လဲလျက်သားရှိနေသည်။ ထူထဲလှသည့်သစ်ရွက်တွေက သူ့အတွက်မွေ့ယာဖြစ်ပေးကာ စောင်သဖွယ်လည်းရစ်ပတ်ပေးထားပြန်သည်။ သစ်ရွက်တွေမှဂွမ်းစောင်သဖွယ်နွေးထွေးနူးညံ့မှုကိုသာ ခံစားရသည်က ထူးဆန်းနေသလို ထိုထူထဲလှသည့်သစ်ရွက်တွေကြားမှ အပြင်သို့ဖောက်မမြင်နိုင်သည်ကလည်း ထူးဆန်းနေသည်။

ငါ အိပ်မက် မက်နေတာလား။ ငါ ဒီတစ်လျှောက်လုံး အိပ်မက် မက်နေခဲ့တာလား... ငါ အိပ်ယာကနိုးရင် ...

ဖြာကျလာသောနေရောင်ခြည်နှင့် နွေးထွေးသောအိပ်ယာက သူ့ကိုငိုက်မြည်းစေသည်မှာ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရဖြစ်သည်အထိ။

----------------

တကျည်ကျည်အော်မြည်နေတဲ့ ကျေးဌက်သံတွေက သူ့ကိုနှိုးနေသယောင်ခံစားရပြီး တဝါးဝါးသမ်းရင်း သူနိုးထလာတော့ မြင့်မားလှသည့်သစ်ပင်ကြီးထက်တွင်ဖြစ်၏။

မျက်တောင်ဆယ်ကြိမ်မျှခတ်အပြီးတွင် ကြည်လင်စွာနိုးသွားပြီး ယခုမှ သူကြောက်လန့်ရကောင်းမှန်းသိတော့သည်။

" ဆရာ ဆရာ ဆရာ ဆရာ့ ..... သီနတ်ဘုရား သီနတ်ဘုရား ..... "

မည်မျှအော်အော် တုန့်ပြန်မှုမရှိသည့်ဝန်းကျင်ကြောင့် သူထိတ်လန့်သွားရသည်။ သူက ဘာဆိုဘာမျှ လုပ်တတ်သည်မဟုတ်။ ဆရာ့ဆီမှာလည်း သေချာမသင်ယူရသေးသည့်အပြင် သူမသိတဲ့အရာတွေက အများကြီးရှိနေသေးသည်ကို။

အေးစက်နေသောလက်ဖဝါးတွေဖြင့် လည်ပင်းဆီစမ်းတော့ ဆွဲကြိုးရှိမနေတော့။ မိစ္ဆာမနှင့်ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်ရင်း ပြုတ်ကျကျန်ခဲ့ဟန်တူသည်။

ခြေပစ်လက်ပစ် နောက်သို့မှီကာထိုင်ချလိုက်ပြီး ထူထပ်အုံ့ဆိုင်းလွန်းသည့်သစ်ကိုင်းတွေ၊ သစ်ရွက်တွေကို ကြည့်နေမိသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူပြီး သစ်ကိုင်းတွေကြားမှ အပြင်သို့ချောင်းကြည့်ဖို့ကြိုးစားမိပေမယ့် မြူတွေကိုသာ မြင်ရ၏။ သူ့အဖို့ သစ်ရွက်တွေကြားတွင်သာ တစ်ယောက်ယောက်လာကယ်ဖို့ စောင့်ရတော့မည်ထင်သည်။

သစ်ရွက်တွေကြားမှ နေပြောက်ကျားထိုးနေသည်ကိုငေးနေရင်း သက်ပြင်းအထပ်ထပ်ချနေဖြစ်သည်မှာ အကြိမ်ရေမနည်းတော့။ အချိန်တွေအတော်ကြာနေပြီမှန်း သူသိနေသည်။ ကျေးဌက်တွေတေးဆိုနေသည်မှာလည်း ရပ်သွားသည်မှာကြာခဲ့ပြီ။ လင်းချင်းနေခဲ့သည့်ပတ်ဝန်းကျင်ပင် မှောင်စပြုနေပြီ။ သူက သစ်ရွက်တွေ၊ သစ်ကိုင်းတွေကြား ညပ်နေခဲ့သော်ငြား အသက်ရှူရမခက်တာကပင် တော်ရော့သည်။ ကျဉ်းမနေခဲ့ဘဲ သူ့တစ်ကိုယ်စာလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေနိုင်သည်ကပင် တော်သေးသည် ။ မဟုတ်လျှင် စိတ်ကျဉ်းကျပ်လွန်း၍ အလျှင်အသက်ထွက်လောက်၏။

" ပျင်းလိုက်တာကွာ မိုးတောင်ချုပ်နေပြီ။ ဘာမှမထူးခြားပါလား ဟင်း"

လေးတိလေးကန်ထွက်လာသည့်အသံက ရွှင်လန်းလျက်... တမင်ပင် လေးဖင့်၍ပြောနေဟန်။ ချိုသာမနေသော်ငြား ကြမ်းတမ်းသြရှုမနေသည့်အသံကိုကြားလိုက်ရတော့ သူ ကျောမတ်လိုက်ဖြစ်သည်။ အပြင်ကိုမြင်ရလောက်အောင်အထိ သစ်ရွက်တွေကကျဲမနေသော်ငြား သူ ချောင်းကြည့်လိုက်မိသည်။ တောထဲဝင်လာသည့်လူသားတစ်ယောက်အသံဖြစ်မည်။ သူအားတက်သွားရကာ လည်ချောင်းတစ်ချက်ရှင်းပြီး အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းလိုက်မိသည်။

" လူရှိလားခင်မျာ။ ကျွန်တော့်ကို ဒီသစ်ရွက်တွေကြားက ထုတ်ပေးပါလား။ အပြင်က အကိုခင်များ ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်တော့်ကို ကူညီပါ။ ကျွန်တော့်ဆရာဆီကနေ မိတ်ဆွေလိုချင်တာကိုတောင်းပေးပါ့မယ်။ ကျွန်တော့်အကိုတွေကလည်း ချမ်းသာတော့ အကိုလိုချင်တာရရပါစေ့မယ် ကျွန်တော့်ကိုသာ ကူညီပေးပါဗျာ အပြင်က အကို့"

သူစကားစကတည်းက အပြင်မှလှုပ်ရှုားမှုသံများမှာ ငြိမ်ကျသွားခဲ့သည်။ အသံကြားခဲ့ရစဉ်က သူနှင့်အရမ်းနီးကပ်နေ၍သာ သူက အကူအညီတောင်းခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ အရမ်းကိုပြွတ်သိပ်နေသည့်သစ်ရွက်တွေအကြား တည်ရှိနေမှုကြောင့် အထဲမှအသံမှာ အပြင်သို့တော်ရုံမပေါက်နိုင်ကြောင်း သူသိသည်လေ။ တခဏမျှအသံတိတ်သွားပြီးနောက် သစ်ရွက်တွေကြားမှ လေပူတွေဝင်လာသည်ကို သူခံစားမိလိုက်သည်။ အလင်းရောင်မရှိတော့သည်အထိ ညကအသက်ဝင်နေသလို၊ လ၏မှိန်ပျပျအလင်းမှာလည်း သစ်ရွက်တွေအားတိုးမပေါက်သည်မို့ ဝန်းကျင်ကိုသိပ်မမြင်နိုင်တော့။ သို့ပေမယ့် လေပူတွေနှင့်အတူ အမည်းရောင်မြူတွေစိမ့်ဝင်လာသည်ကိုမြင်နိုင်သေးသည်က နီးကပ်လွန်၍လား၊ သူ့ရဲ့မရှိမယ့်ရှိမယ့် နတ်စွမ်းအားကြောင့်ပေလား မပြောနိုင်ပေ။

" ကျွန်တော် သစ်ကိုင်းတွေကို ခုတ်ဖြတ်ပေးမယ်။ အကိုက အနောက်ကိုကပ်နေလိုက်ပါ။"

တစ်ဖက်လူမရှိတော့ဘူး ဟုသူတွေးမိစဉ်မှာပင် စကားသံက ထွက်လာသည်။ သူ့ကိုထိခိုက်မိမည်စိုးသဖြင့် အနောက်သို့ဆုတ်၍ရသမျှ ဆုတ်လိုက်၏။ မကြာခင်မှာ သစ်ကိုင်းအားခုတ်နေသံကို ကြားလိုက်ရတော့ သူ့အား သစ်ကိုင်းစတွေလာစင်မည်ကိုစိုးကာ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပြီး ဒူးပိုက်ကာ စောင့်ကြောင့်ထိုင်နေလိုက်သည်။ ခုတ်ဖြတ်နေသံကိုအတန်ကြာကြားလိုက်ရပြီး

" မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပါတော့ ထွက်လို့ရပြီလေ"

အသံက လှောင်ရယ်သံစွက်နေသော်ငြား သူစိတ်မတိုမိသည့်အပြင် ယခုလိုကူညီပေးသည့်အတွက် ကျေးဇူးပင်တင်မိသေးသည်။ မျက်စိရှေ့မှသစ်ကိုင်းတွေရှင်းသွားတော့ မီးရောင်၏အကူအညီဖြင့် တဖက်လူကိုရှင်းလင်းစွာမြင်ရသည်။ ဆံပင်အနက်ရောင်ကို ကြိုးဖြင့်သိမ်းချည်ထားပြီး သစ်လွင်နေသည့်အနက်ရောင်အဝတ်အစားဖြင့် လူငယ်က အများဆုံးရှိမှ တစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ်လေးဖြစ်သည်။ မတိုင်မီက ခေါင်းငုံ့နေခဲ့သဖြင့် သူ့ကိုထိုလူငယ်ကသေချာမြင်ပုံမရ။ ယခု သူမော့ကြည့်လိုက်တော့မှ ထိုလူငယ်ကတခဏမျှ အံ့အားသင့်သယောင်ဖြစ်သွားပြီးနောက် သူ့အားရွှင်လန်းစွာပြုံးပြလာသည်။

သူ့အားကမ်းပေးလာသည့်လက်၏အကူအညီကိုယူကာ တိုးထွက်လိုက်တော့ ထိုသစ်ပင်အနီးရှိ မီးပုံကိုတွေ့ရသည်။

" လာ မီးပုံနားမှာထိုင်။ ဒီလိုဆို တောကောင်တွေ မလာရဲဘူး"

သူ့ကို တစ်ဖက်လူမှ သစ်ပင်အတွင်းပိတ်မိနေသည့်အကြောင်းအား မေးလာမည်ကိုစိုးရိမ်နေစဉ် တောကောင် ဟုရည်ညွှန်းသံကြားလိုက်ရတော့ ထခုန်မိမတတ် လန့်သွားမိ၏။ သူ့အဖြစ်အားကြည့်ကာ လူငယ့်ထံမှရယ်သံထွက်လာသည်။ ရှက်ရှက်ဖြင့် လည်ပင်းကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်ပွတ်ရင်း ထိုလူငယ်ခေါ်သွားရာ မီးပုံအနီးသို့လိုက်သွားလိုက်သည်။

သေချာထိုင်ပြီးသည့်နောက် မလွှတ်ရသေးသည့်လက်ကိုပင် တဖန်ဆွဲယူကာ အကျႌလက်ကိုပါလှန်ကာကြည့်လာရင်း

" ဒဏ်ရာတွေရသွားလေးလား ကိုကို "

ကိုကိုခေါ်သံအားပြုအပြီး သူ့ကိုကြည့်လာပုံက မနှစ်ခြိုက်မှာစိုးသည့်နှယ်။ တစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်ဆိုတာက အထက်တန်းအောင်ပြီးစအရွယ်လေးရှိသေးတာ သူတော့ချစ်စရာညီလေးတစ်ယောက်ရတော့မယ်ထင်ပါရဲ့။

" မရဘူး ညီလေးရဲ့။ ကိုကိုကလေ သစ်ရွက်တွေကြား ဝင်ကြည့်ရင်းနဲ့ ပြန်မထွက်တတ်တော့တာရယ် အဟီး"

မမေးခင်ကတည်းက ကြိုတင်ကာဖြေရှင်းချက်ပေးလိုက်ပေမယ့် ထိုလူငယ်က သူ့အားအကုန်သိနေသလို ကြည့်လာတော့ ခပ်အန်းအန်းဖြစ်သွားရသည်။

" သြော် ကိုကိုက တော်တော်ဆော့တာပဲ"

" အမ် အဟား ဟုတ်တယ်နော် အဟား "

နှစ်ဦးကြားတိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။ ဆက်ပြောသင့်သည်ကို သူတွေးနေစဉ်မှာ လူငယ်က လက်ကိုလွှတ်ပေးလာပြီး သူ့အား ကြည့်လာသည်။ မီးရောင်ကြောင့်ပေပဲလားမသိ လူငယ်၏မျက်ဝန်းတွေထဲ ရောင်ပြန်တွေဟပ်နေ၏။

" ကိုကိုက ကျူးယင်ဆိုတာလား"

"ဟမ်"

သူ့အား သိနေမှုကြောင့် ကျောမတ်ကာ ခပ်တောင့်တောင့်အနေအထားဖြစ်သွားတော့ လူငယ်ကရယ်သည်။

" ကိုကို့နာမည်က ကျူးယင်လားလို့မေးတာပါ။ ကိုကိုပဲပြောပြီးတော့ "

" ဟမ် အကိုပြောခဲ့မိတာလား ။ အင်း ဟုတ်တယ် အကို့နာမည်က ကျူးယင်ပါ ညီလေးကရော"

ဇဝေဇဝါဖြစ်စွာပြန်ဖြေရင်း လူငယ်ရဲ့အရိပ်အခြေကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ကိုအန္တရာယ်ပြုမည့်ဟန်မရှိဘဲ နဂိုအတိုင်းတက်ကြွနေဆဲ အမူအယာအတိုင်းရှိနေသည်ကိုတွေ့တော့မှ သူသက်ပြင်းချမိသည်။ သူကိုက အတွေးများနေသည်သာ။ ကောင်လေးက သာမန်လူတစ်ယောက်ပဲဖြစ်သည်ကို။

" ကျွန်တော်က ကျန့်ဝူပါ ကျူးယင်ကိုကို "

–----------------

" အားဝူလို့ ငါခေါ်လို့ရမလား"

သူ့ကိုသာ ရှောင်ယင်တွေ အားယင်တွေခေါ်နေကြပေမယ့် သူကတော့ အကုန်လုံးကိုတရိုတသေတွေချည်းခေါ်နေရသည်။ ဝူရှဲ့ကိုတောင်မှ တရင်းတနှီးမခေါ်ရတာမို့ ကျန့်ဝူလို ချစ်စရာကောင်ငယ်လေးကိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြောဆိုချင်မိသည်။

" ရတာပေါ့ ကိုကိုကျူးယင်ရဲ့။ ကိုကို ကြိုက်သလိုသာခေါ်"

" ဒါဆို အားဝူပဲခေါ်မယ်။ ပြောပါဦး မင်းအရွယ်လေးနဲ့ တောကြီးထဲ တစ်ယောက်ထဲ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ အကောင်ကြီးတွေကို မကြောက်ဘူးလား"

သူ့အမေးကို ကျန့်ဝူက ပြုံးစစမျက်နှာပေးနှင့် ဖြေသည်။

" ကျွန်တော်က ဒီ့ထက်ဆိုးတဲ့အကောင်တွေကိုတောင် တွေ့ဖူးတယ်ကိုကိုကျူးယင်ရ။ ကျွန်တော့်အဖေက ကျွန်တော့်ကိုဆို အရမ်းဆူတာ ကျွန်တော်က နားငြီးရင် ထွက်လာပြီး တစ်ယောက်ထဲလျှောက်သွားတာပဲ ကြောက်စရာဘာမှမရှိပါဘူး"

" ဟုတ်လား။ ငါ့ညီလေး သနားစရာပဲ"

သူက သည်းသည်းလှုပ်အချစ်ခံရသည့် မိသားစုတွင်ပျော်ပါးနေချိန် ဒီချစ်စရာကောင်ငယ်လေးကတော့ လမ်းပေါ်လေလွင့်နေရသည်။ ကံကအတော်ကွာလိုက်လေခြင်း။

" သနားတယ်... ကိုကိုကျူးယင်က ကျွန်တော့်ကိုသနားတယ်လို့ပြောလိုက်တာလား။ "

သူခေါင်းငြိမ့်တော့ ကျန့်ဝူက ရယ်သည် မခိုးမခန့်ဖြင့်...

" အဟား..။ "

" ဒါနဲ့ မင်း ဒီတောထဲမှာ လူနှစ်ယောက်လောက်ကို တွေ့လိုက်သေးလားဟင်။ အေးစက်ပြီး အရမ်းချောတဲ့အကိုတစ်ယောက်ရယ် ဆံပင်ကိုသိမ်းစည်းထားတဲ့ တည်ကြည်ခန့်ညားတဲ့အကိုတစ်ယောက်ရယ်ကိုလေ။ မင်းဒီတောထဲဝင်လာတော့ တွေ့လိုက်မိလား။"

သူ့အမေးအဆုံးမှာ သူသည်ပဲစိတ်ထင်၍လားမသိ ကျန့်ဝူ၏ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာပေးက တည်တန့်သွားကာ သူ့အားမှိုင်းညို့စွာ ရှုလာပါ၏။

" မတွေ့ပါဘူး ကိုကို။ သူတို့က ဘယ်သူတွေလဲဟင်။ ကိုကိုနဲ့ဘာတော်တာလဲ"

" မတွေ့ဘူးလား။ သြော် သိသိသာသာချောမောတဲ့တစ်ယောက်က ကိုကို့အကိုဝမ်းကွဲ အဟဲ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ဆရာပါ"

" သြော် ကိုကိုကျူးယင်မှာဆရာက တစ်ယောက်ထဲလား။ ကျွန်တော့်မှာဆို အများကြီးရှိတယ်။ "

လမ်းစရပြီမို့ ဆရာတွေကစပြီး ထိုကလေးအကြောင်းကိုဆက်မေးမည်အပြု ကျန်ှုဝူက သူ့အကျႌအတွင်းဘက်မှ ထုတ်လိုက်သည့်တစ်စုံတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည်။ ကျောက်စရစ်ခဲဆွဲသီးလေး ပါဝင်တဲ့ ကြေးရောင်ဆွဲကြိုးလေးပင်။ ကြေးရောင်ဆိုသည့်တိုင် ထိုကြိုးက တဖျက်ဖျက်လက်နေပါ၏။

" ဒါ ဆရာတစ်ယောက်ပေးထားတာလေ။ ဒီဆွဲကြိုးကိုဆွဲထားရင် သုံးလောကက ဘယ်သူမှ ကျွန်တော့်ကို အန္တရာယ်ပြုလို့မရဘူးတဲ့။ ဒီဆွဲကြိုးရှိလို့ပဲ ကျွန်တော်ဒီလိုလျှောက်သွားနေနိုင်တာပေါ့။ မဟုတ်ရင် နတ်တွေရဲ့ရောင်ဝါကြောင့်သေတာဖြစ်ဖြစ်၊ မိစ္ဆာတွေကြောင့် သေတာဖြစ်ဖြစ် တောကောင်တွေကြောင့်ဒုက္ခရောက်တာဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်သေပြီးနေလောက်ပြီ"

ဒီဆွဲကြိုးရှိ၍ ကျန့်ဝူက သူ့ကိုမြင်သည့်အခါ ရူးမသွားခဲ့တာဖြစ်မည်။ တော်သေးသည်ပေ။

" ကောင်းတာပေါ့။ ကိုယ်နဲ့မကွာဆောင်ထားနော်။ "

" ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို။ ကိုကိုကျူးယင် ဗိုက်မဆာဘူးလား ကျွန်တော်အသားကင်ပေးမယ် ခဏစောင့်ပေးပါလား"

သူ့ကိုမေးပြီးသည်နှင့် အဖြေမတောင်းဘဲ ချက်ချင်းထရပ်ကာ မီးပုံအနီးသာ၍ တိုးကပ်သွားသော ကျန့်ဝူကို သူပြုံး၍သာ လိုက်ကြည့်ဖြစ်သည်။ ဒီကလေး အတော်ဆော့တာပဲ။

သူအစောကမမြင်ခဲ့တဲ့ မီးပုံဘေးမှ တောကောင်အလောင်းကြီးအား ဓားဖြင့်ခုတ်ဖြတ်ကာ ရေဖြင့်ဆေးကြောရင်း မီးနှင့်ကင်ဖို့ပြင်နေတဲ့ ကျန့်ဝူကိုကြည့်ရင်း သူသနားစိတ်ဝင်လာရသည်။ အဆောင်ဆွဲကြိုးသာမရှိလျှင် ကလေးမှာ ဒုက္ခရောက်နေလောက်ပြီ။ သူလည်း ဒုက္ခရောက်နေလောက်ပြီ။ သူ ဒီကလေးကိုမည်သို့ကျေးဇူးဆပ်သင့်သနည်း။ သူက နတ်ဆိုတော့ ဒီကလေးလိုချင်ရာ ဆုတစ်ခုတောင်းခိုင်းလိုက်ရမည်လား။ သို့ပေမယ့် သူကလည်း နတ်စွမ်းအားအသုံးပြုပုံကို ကျွမ်းကျင်ခြင်းမရှိသေးတော့ ခက်၏။ ပန်းပွင့်ပွင့်အော

င်လုပ်ပြီး လက်ဆောင်ပေးလိုက်ရင်ရော သို့မဟုတ် ပန်းမျိုးစေ့ပေးလိုက်ရကောင်းမလား။

" ကိုကိုကျူးယင် စားလို့ရပြီ။ "

သူအတွေးဝင်သည်မှာ မကြာသေး... သူ့မှာ ယခုမှစတွေးရုံရှိသေးသည် အကင်က ကျက်ပြီလား။

ကျန့်ဝူက သူ့ကိုတုန့်ပြန်ခွင့်မပေးပြန် လက်ထဲသို့ တုတ်ထိုးအကင်အား ထည့်ပေးလာသည်။ ယခုမှ မွှေးအီလွန်းသည့် လတ်ဆတ်သည့်အသားရနံ့အား သတိပြုမိရသည်။

" မွှေးလိုက်တာ အားဝူရ ။ ဒါ ဘာအသားလဲဟင်"

" ယုန်သားလေ"

" ယုန်က အဲ့လောက်ကြီးလို့လား။ ခုနက ငါမြင်လိုက်တာတော့ အရွယ်က ဝက်လောက်ရှိပါတယ်။ ငါ့ညီက ငါ့လာပတ်နေတာကိုး မင်းအကိုက ဒီလောက်မညံ့သေးပါဘူးကွာ"

အသားတစ်ဖဲ့စားလိုက်တော့ အရသာက အမှန်ပင် ထူးကဲလွန်းနေသည်။ လျှာပေါ်မှာ ချိုမြပြီးပျော်ဝင်သွားသည့်အပြင် စားလို့အရမ်းကောင်းနေ၏။

" ကျွန်တော်က ယုန်ဆို ယုန်လိုက်ပေါ့ကိုကိုရာ။ ကျွန်တော်ဖမ်းလာတဲ့ယုန်က ရိုးရိုးယုန်မှမဟုတ်တာ ယုန်မိစ္ဆာလေ"

" အဟွတ် အဟွတ် "

အသားနင်သွားတဲ့သူ့ကို ကျန့်ဝူက ခပ်အေးအေးပင်ကြည့်သည်။ သူ့မျက်နှာ နီရဲလာလောက်အောင် ချောင်းတွေဆိုးတာမရပ်တော့မှ ကျောကိုလာပုတ်သည်။

" ဖြေးဖြေးစားပါ ။ ကိုကိုကြိုက်တယ်မဟုတ်လား။ "

" ကြိုက်တာက ကြိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မိစ္ဆာအသားတော့ငါမစားရဲဘူးကွ။ ရော့ကွာ ငါဆက်မစားရဲတော့ဘူး"

အရသာက ကောင်းလွန်းသည့်တိုင် မိစ္ဆာအသားကိုတော့ သူမစားရဲပါချေ။

" အဲ ခက်ပြီကိုကိုကျူးယင်ရေ။ မိစ္ဆာသားဆိုတာက တစ်ခါစားပြီးရင် ကုန်အောင်စားရတယ်ကိုကိုရ။ ပြီးတော့ ဒီတောထဲမှာ ရိုးရိုးတောကောင်တွေမှမရှိတာ မိစ္ဆာပဲစားရတာပေါ့။ ကိုကိုအရင်က စားခဲ့တာက သာမန်တောကောင်တွေရော ဟုတ်ရဲ့လား"

ကျန့်ဝူပြောမှ သူစဉ်းစားမိသည်။ ဆရာချက်ကျွေးသည့်အသားဟင်းတွေကလည်း ယခုနည်းတူ ကောင်းလွန်းသည်ပဲ။ ပြောရလျှင်ဖြင့် ကျန့်ဝူချက်တာကိုဆရာ့လက်ရာကမမှီပေမယ့် သူ့အထင် ထိုအရာတွေကလည်း မိစ္ဆာသားပဲဖြစ်နေလောက်သည်။

" ဆက်စားပြီကွာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်"

ပြန်ကမ်းထားတဲ့ လက်ကိုရုတ်ကာ သူပြန်စားတော့ ကျန့်ဝူက ပြောင်ချော်ချော်ရယ်သည်။

" ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကျွန်တော်ရှိတယ်။ လာကိုကို ဒီမှာ ရေသောက်"

လက်ထဲထည့်ပေးလာသည့်ပုလင်းကိုယူကာ မော့သောက်လိုက်ပြီးမှ ငုံ့ကြည့်မိတော့ ကျောက်စိမ်းပုလင်းဖြစ်နေ၏။ ရေက အနံ့၊အရသာမရှိဟုဆိုသည့်တိုင် ယခုရေက အနည်းငယ်ထူးကဲနေခဲ့သယောင်....

စားသောက်ပြီးသည့်နောက် ကျန့်ဝူနှင့်သူ ရောက်တတ်ရာရာပြောဖြစ်ကြသည်။ ကျန့်ဝူမှာလည်း သူ့နည်းတူ အကိုတွေများသည် ဟုဆို၏။ သူ့ထက်သာသည်က အစ်မတွေပါ များခြင်းပင်။ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်ပြောရင်း နောက် သူအိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်ထင်သည်။

------------------------------------------------