အဏ္ဏဝါအတွင်းမှအကျဉ်းစံများ
=====================
၇။ အသူရကယ်ကျွန်းမှအသူရကယ်ရွာ
----------------------------------------------------
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်မှာအိမ်ရှေ့ဖက်
အလောတကြီးပြေးထွက်လာပြီး သက်ခိုင်ကိုရှာ
ဖွေကြည့်မိရာ အိမ်တခါးဝရပ်၍သူ့အားရပ်စောင့်
နေသောသက်ခိုင်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့၏ ။
”… ဆရာကြီး..ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ
ကျွန်တော်စိတ်ပူနေတာ....”
”မောင်သက်ခိုင် ဘာအန္တရယ်လို့ပြောလို့
မရပေမယ့်
ကျွန်ပ်တို့လူစုအန္တရယ်ရှိတာသေချာနေပြီ
တစ်ခြားလူတွေကိုပြောပြီး ဒီရွာကအမြန်ထွက်
ရတော့မယ်......”
” ဟာ...ဟုတ်လား...ဒါဆိုအမြန်သွားရအောင်
လေဆရာကြီး....”
”... ..ခုဆို ကျွန်ပ်တို့အဖွဲ့ကို သူတို့စောင့်ကြည့်
နေလောက်ပြီ ဒီတော့ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်သူတို့
မတွေ့အောင် လျို့ဝှက်လှုပ်ရှားရလိမ့်မယ်..
မောင်သက်ခိုင်....လာ.. ကျွန်ပ်နောက်လိုက်ခဲ့..”
ဒေါက်တောက်ဖုန်းမြတ်ကျော်မှာ သက်ခိုင်ကို
အကျိုးအကြောင်းပြောပြချိန် နဂိုကအစကတည်း
အချိန်ကပင် စိုးရိမ်စိတ်ဝင်နေမိသော၊ သက်ခိုင်
တစ်ယောက်ထိတ်လန့်သွားရမိတော့၏ ။
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်မှာ ခြောက်လုံးပြူး
သေနတ်ကို ကျည်စစ်ဆေးပြီးလက်တွင်အသင့်ကိုင်၍
သင်္ဘောသားများရှိရာနေရာသို့ အမှောင်ထုအတွင်း
သက်ခိုင်နဲ့အတူစမ်းတဝါးဝါးလာနေကြတော့၏ ။
ထိုအချိန်....။
---------------
သင်္ဘောသားတစ်စုမှာ ငရဲခန်းသို့ရောက်နေသည်အလားကြုံတွေ့နေကြရ
တော့၏ ။
မွေးကြိုင်သင်းပျံ့သောကိုယ်သင်းရနံ့ပိုင်ရှင်
တပ်မက်ဖွယ် ကျွန်းသူလေးများမှာ ယခုအချိန်တွင်
မခံမရပ်နိူင်သော စူးရှပုတ်အက်သော ရနံ့များနဲ့အတူ၊ တကိုယ်လုံးမှာလည်းမသတီရွံရှာဖွယ်
အပုတ်ရည်များတတောက်တောက်ကျနေလျက်၊
လောက်ကောင်များကလည်း ပုတ်အက်သောအသားများကြားရွစိထိုးသွားလာ
နေလျက်ရှိနေ၏ ။
စားပွဲပေါ်မှအရက်နဲ့မြည်းခဲ့သော
စားသောက်ဖွယ်ရာများမှာလည်းအပုတ်နံ့တထောင်းလောက်ကောင်တဖွားဖွားကျနေလျက်ဖြင့်
ရှိနေတော့သည်။
ရုတ်တရက် မျက်လှည့်ပြသလိုပြောင်းလဲသွား
သောအခြေအနေများကြောင့် သင်္ဘောသားများမှာ
မူးနေသောအမူးများပြေလျက် ကြောက်ရွံ့ထိတ်
လန့်စွာတစ်ယောက်တစ်ပေါက်အော်ဟစ်လျက်
ရှိနေကြကုန်၏ ။
ထွန်းညှိထားသောမီးတုတ်အရောင်မှာလည်း
စိမ်းဖန့်ဖန့်အရောင်အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားပြန်သည်။
သင်္ဘောသားများမှာ သူတို့ထံ တရွေ့ရွေ့တိုးလာသော သရဲမများကြောင့် နောက်ဆုတ်၊နောက်ဆုတ်ဖြင့်ပြေးရန်လမ်းရှာ
နေကြချိန်...။
...ဟားဟား.... ဟားဟား... ဟားဟား....
နောက်ဆုံးတော့ ငါတို့ရွာအသစ်တွေထပ်တိုး
ပြီပေါ့....
...ဟာ...ဟို..ဟိုမှာ....
...တစ်...တစ်ရွာလုံး..ငါတို့ကိုဝိုင်းထားကြပြီ....
....ဒုက္ခ.. ဒုက္ခပါပဲ.......
ရင်ခေါင်းသံကြီးဖြင့်နက်ကျောစွာရယ်မော၍
စကားပြောသံကြားလိုက်ရခြင်း သင်္ဘောသားများ
မှာသူတို့နောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်ကြမိချိန်..။
သူတို့အား ရွာလူကြီးဟုမိတ်ဆက်ခေါ်ဆောင်
လာခဲ့သူကရယ်မောပြောဆိုလိုက်ခြင်းဖြစ်၏ ။
ရွာလူကြီးနောက်တွင်တစ်ရွာလုံးစုရုန်းရောက်ရှိ
နေကြ၏ ။
ရွာလူကြီးအပါအဝင်ရွာသားများမှာ စတွေ့ချိန်
ကလိုမဟုတ်တော့ပဲ မျက်လုံးများမှာ မျက်ဆန်နက်
မရှိပဲ မျက်လုံးအဖြူကြီးများဖြင့်ရှိနေကြတော့၏။
သင်္ဘောသားများမှာအရပ်လေးမျက်နှာဝိုင်းပတ်
ထားသူများကြောင့်လွတ်လမ်းဟူ၍ မရှိတော့သော
အခြေအနေမို့ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်နေချိန်
ရွာလူကြီးဦးဆောင်သောလူအုပ်ကြီးမှာ သင်္ဘော
သားများအနီးသို့တိုးကပ်လာကြတော့သည်။
...အား....
......လွတ်...လွတ်...ငါ့ကိုလွတ်ကြ....အား...
....အောင်မလေးဗျ..... ကယ်ကြပါအုံး....
....မကောင်းဆိုးဝါးတွေ. ..အနားမကပ်ကြနဲ့သွား.
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ဝိုက်မှာ ငရဲပွက်သည်အလား
နာကျင်စွာအော်ဟစ်၊ငြီးတွားသံများဖြင့်ဆူညံ့ကုန်
တော့၏ ။
သင်္ဘောသားများအနီးဝိုင်းအုံလာသော
ရွာသားများမှာ သင်္ဘောသားများကိုဝိုင်းဝန်းဖမ်းချုပ်
ဆွဲလွဲနေကြရာကြောက်လန့်တကြားအော်ဟစ်ရင်း အသက်လုရုန်းကန်နေသော သင်္ဘောသားများမှာ
အကျီ င်္များဘောင်းဘီများစုတ်ပြတ်ပြဲထွက်ကုန်ကြ
၏ ။
ဝိုင်းဖမ်းဆွဲချုပ်နေသောလက်များမှာ
လက်သည်းရှည်ကြီးများရှိနေသောကြောင့်ဖမ်းချုပ်
ထားရာရုန်းကန်ရာတွင်အသားစများပြဲထွက်ကာ
သွေးစိမ်းများပန်းထွက်လာချိန် ။
အသူရကယ်ရွာသားများမှာသွေးကိုမြင်ချိန်အငမ်း
မရသွေးထွက်ရာ အသားပြင်များကို သွားကိုက်ဖဲ့
လိုက်ချိန်။
နာကျင်မူကြောင့်
ငယ်သံပါအောင်အော်ဟစ်သံများပတ်ဝန်းကျင်
တဝိုက်တွင်ဖုံးလွမ်းကုန်၏ ။
မြောက်များလှစွာသောရွာသားများမှာသင်္ဘောသားများအသားကိုကိုက်ဖဲ့စားသောက်နေကြ၏။
ဝမ်းဗိုက်ပြင်အားလက်ဖြင့်ကုတ်ဖဲ့၍ပေါက်ထွက်
သွားသောဝမ်းဗိုက်အတွင်းမှ အူအခွေလိုက်ကို
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လုယက်၍ သူ့ထက်ငါ
ဆွဲယူ၍သွေးသံတရဲရဲစားသောက်နေသော မြင်ကွင်းကသွေးပျက်စရာကောင်းလွန်းလှ၏ ။
သင်္ဘောသားများမှာအစပထမအော်ဟစ်ရုန်း
ကန်သေးသော်လည်းနောက်ပိုင်းတွင်အော်သံ
အစားငြီးသံသာထွက်နိူင်တော့၏ ။
နောက်ဆုံးတွင်...။
အရှင်လတ်လတ်အသားများဖဲ့စားခံနေရ
သောကြောင့်ငြီးသံပင်မထွက်နိူင်တော့ပဲ အသားများပဲ့ထွက်နေသောသွေးသံရဲရဲကိုယ်လုံး
ကြီးများက အသက်မထွက်သေးချိန် အသားများ
တဆတ်ဆတ်တုန်လျက်ဖြင့်ရှိနေ၏ ။
အသူရကယ်ရွာသားများမှာလူသားစားပွဲတော်ကြီး
ကျင်းပနေသကဲ့သို့မြိုင်ရေယှက်ရေစားသောက်
နေကြကုန်၏။
==========××××============
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့သက်ခိုင်တို့နှစ်ယောက်
စကားပြောဆိုနေချိန်တွင် သင်္ဘောသားများ
မှာကြောက်လန့်စရာအဖြစ်ဆိုးများစတင်နေချိန်
ဖြစ်၏ ။
နှစ်ယောက်သား သင်္ဘောသားများ
သောက်စားကျန်နေရစ်ခဲ့သောအိမ်သို့ အမှောင်
အတွင်းလျောက်လာနေ၍ အိမ်နားသို့ရောက်
ရန်အနီးငယ်အလို နာကျင်စွာအော်ဟစ်ငြီးတွား
သံများကြားလိုက်ရခြင်းကြောင့် နှစ်ယောက်သား
စိုးရိမ်စိတ်ဝင်သွားရမိတော့၏ ။
အိမ်အနားသို့ရောက်ချိန်တွင်အိမ်ရှေ့ဖက်တွင်
စုဝေးနေသော လူအုပ်ကြီးကိုမြင်တွေ့ရခြင်းကြောင့်
သက်ခိုင်ကိုလက်ကုတ်၍ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်
တစ်ယောက်အိမ်ဘေးဖက်ဆီသို့ပတ်လျောက်ကာ
နီးနိူင်သမျနီးအောင်တိုးကပ်၍ အခြေအနေကို
လေ့လာအကဲခတ်နေမိ၏ ။
သင်္ဘောသားများကိုအရိုးကျအထိဝိုင်းဖွဲ့
စားသောက်ပြီးချိန် ထိုနေရာသို့ကတ္တရာကဲ့သို့
နက်ပြောင်သောအသားအရေရှိ၍အခေါင်းတစ်လုံး
ကိုပခုံးတွင်၍လာသောအခေါင်းထမ်း
သူများရောက်လာကြ၏။
ခေါင်းထမ်းထားသူများမှာသွေးအိုင်ထဲတွင်
အရိုးပေါ်သည်အထိအစားခံထားရသောအလောင်း
များအနီးတွင်အခေါင်းကိုချ၍အခေါင်းအဖုံးကိုဖွင့်
လျက်အလောင်းများကိုကောက်ထည့်နေတော့၏။
ယခုမှမြင်ကွင်းကိုရှင်းလင်းသေချာစွာတွေ့မြင်ရ
သော ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့သက်ခိုင်မှာလန့်
ဖျတ်မူကြောင့် အသံထွက်မအော်မိစေရန်ပါးစပ်
ကိုလက်ဝါးဖြင့် အုပ်ထားလိုက်ရမိ၏။
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်မှာသူကိုယ်တိုင်ကြောက်
လန့်ထိတ်လန့်၍သွေးပျက်ချင်နေသော်လည်း
သူ့ထက်အငယ်သက်ခိုင်ရှိနေသောကြောင့်စိတ်မာန်တင်း၍သက်ခိုင်ကိုအားပေးသည့်အနေဖြင့်
လက်မောင်းကိုဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။
အလောင်းများကိုခေါင်းအတွင်းထည့်ပြီးချိန်တွင်
ရွာလူကြီးက အလောင်းများထည့်ထားသောအခေါင်းများကို
စတင်ရေတွက်နေတော့၏ ။
..တစ်..နှစ်..သုံး..လေး..ငါး..ခြောက်..
ခုနှစ်..ရှစ်....ကိုး....တစ်ဆယ်.......
..ခေါင်းနှစ်ခုလွတ်နေတယ် နှစ်ယောက်ကျန်သေးတယ် ငါတို့အကြောင်းမသိခင်၊မိုးမလင်း
သေးချိန်သူတို့ဆီအမြန်သွားကြစို့.....
ရွာသူကြီးမှာအခေါင်းများကိုရေတွက်ကြည့်ရာ
သင်္ဘောသားအလောင်းဆယ်လောင်းထည့်ထား
သောအခေါင်းဆယ်ခေါင်းနဲ့ လွတ်နေသော
အခေါင်းအလွတ်နှစ်ခုကိုတွေ့ရခြင်းကြောင့်
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့ သက်ခိုင်ကိုရည်ညွန်း
သောစကားများပြောဆိုသံကြားလိုက်ရချိန်။
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့သက်ခိုင်မှာကြောက်လန့်သွေးပျက်စရာမြင်နေရခြင်းနဲ့အတူ၊ ယခုသူ
တို့အလှည့်ရောက်လာတော့မည်ဆိုသောအတွေး
ဖြင့်ဆောက်တည်ရာမရစိတ်ဖြစ်ကုန်ကြတော့၏။
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်မှာသက်ခိုင်ထွက်
ပြေးမည်စိုး၍ လက်ကိုတင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထား၏။
အသူရကယ်ရွာလူကြီးမှာထိုနေရာမှာထွက်သွားချိန်
တစ်ခြားသူများမှာလည်းရွာလူကြီးနောက်လိုက်ပါ
သွားသလို မဲနက်နေသော လူဆယ့်နှစ်ယောက်မှာ
လည်းအခေါင်းကြီးများထမ်း၍ ထိုသူများနောက်
လိုက်ပါသွားကြတော့၏ ။
”… ဆ...ဆရာကြီး....သင်္ဘောသား...တွေပြီးရင်
ကျွန်တော်တို့ဆီလာတော့မယ်...”
”..စိတ်အေးအေးထား..မောင်သက်ခိုင်.. သူတို့
ကျွန်ပ်တို့ကို အိမ်မှာမတွေ့ရင် သင်္ဘောဆီသွား
ရှာမှာပဲ ..ဒီကြားထဲတစ်ခြားဖက်ကိုပြေးရင်
ကျွန်ပ်တို့သူတို့လက်ကလွတ်နိူင်တယ်..
.မကြာခင်
လည်းမိုးလင်းတော့မယ်ဆိုတော့..အခြေအနေက
ကျွန်ပ်တို့ဖက်ရောက်နေပြီ လာ..ပြေးကြစို့...”
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်မှာသူကိုယ်တိုင်ကြောက်
လန့်နေသော်လည်း သက်ခိုင်ကိုအားပေးစကား
ပြောဆို၍ လွတ်မြောက်နိူင်သောအခြေအနေကို
တွက်ဆထားခြင်းဖြစ်၏ ။
အသူရကယ်ရွာသားများမှာသူတို့နှစ်ယောက်ကို
အိမ်တွင်ရှာမတွေ့ပါက သင်္ဘောသို့သွားရာလမ်းသို့
မလွဲမသွေလိုက်မည်မှာသေချာနေ၏ ။
အချိန်မှာမနက်လေးနာရီကျော်စပြုနေပြီမို့ သင်္ဘောနဲ့ဆန့်ကျင်ဖက်အရပ်သို့ပြေးလွားသွားခြင်း
မှာသူတို့အတွက် လွတ်မြောက်ရာလမ်းဟုတွက်ဆ
ထားခြင်းကြောင့် ဆန့်ကျင်ဖက်အရပ်သို့ပြေးရန်
လက်နှိတ်ဓတ်မီးကို လက်ဖြင့်ကွယ်၍ခပ်အုပ်အုပ်
ထွန်း၍ အပြေးခရီးစခဲ့ကြတော့၏ ။
ရှေ့မှသစ်ကိုင်းကျောက်တုံးများကိုရှောင်
တိမ်းပြေးလွားနေသောဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နောက်မှ သက်ခိုင်တစ်ယောက်ထပ်ကြပ်မကွာ
ထပ်ကြပ်မကွာလိုက်ပါလာခဲ့တော့၏ ။
ထိုအချိန်မှာပင်.. ။
ဆဲဆိုရေရွတ်ကြိမ်းမောင်းသံများနဲ့အတူ၊အစိမ်းရောင်ပြောင်းနေသောမီးတုတ်ကြီးများကို
ကိုင်၍သင်္ဘောရှိရာအရပ်သို့သွားနေကြခြင်း
ကိုမြင်လိုက်ကြရ၏ ။
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့သက်ခိုင်မှာသင်္ဘောနဲ့ဆန့်ကျင်ဖက်အရပ်သစ်တောကြီးများကြားလက်နှိပ်ဓတ်မီးခပ်အုပ်အုပ်ထွန်း၍သွားလာနေကြသည်။
နှစ်ယောက်လုံးမှာ မျက်စိရှေ့တွင်လူဆယ်
ယောက်သေဆုံးထားသောမြင်ကွင်းကို မြင်တွေ့
ထားရခြင်းကြောင့် ကြောက်လန့်မူအရှိန်ဖြင့်နောက်
ကျောမလုံစွာရှိနေကြသလို၊ သစ်ကိုင်းခြောက်ကျိုး
ကျသံကိုပင် လန့်ဖျတ်နေကြမိ၏ ။
ဒေါက်တာမြတ်ဖုန်းကျော်မှာလိူင်းပုတ်သံကြား
ရသောကမ်းခြေဆီသို့ဦးတည်သွားလာနေခြင်းဖြစ်၏ ။
ကြောက်ရွံထိတ်လန့်မူဖြင့်တစ်ယောက်နဲ့တစ်
ယောက်စကားပင်မဆိုနိူင်အောင်ရှိနေကြကာ၊
အသက်ရူသံများပြင်းလျက်ဝတ်ထားသောအဝတ်
အစားများမှာရွဲနစ်လျက်ရှိနေ၏ ။
လိူင်းပုတ်သံကိုအနီးကပ်ကြားလာရသောကြောင့်
ကမ်းခြေနဲ့နီးလာပြီဟုနှစ်ယောက်သားတွေးလိုက်
မိကြ၏ ။
ထို့ကြောင့်ခြေလှမ်းကိုကိုအရှိန်မြှင့်၍
ခပ်သွက်သွက်လှမ်းနေကြစဉ်.....။
,. ..ဟေ့....ပြေးသွားတဲ့ ကောင်တွေ ဒီဖက်မှာဟေ့.. မီးရောင်လည်းမြင်ရတယ်..အနံ့
လည်းရနေတယ်....
....ဟာ...
...ဟင်....
...မောင်သက်ခိုင် ကမ်းခြေကိုအမြန်ပြေးကြစို့...
သူတို့နောက်နားသစ်တောအုပ်ဆီမှသူတို့နှစ်ယောက်ကိုတွေ့ရှိကြောင်းအချက်ပြအော်ဟစ်သံ
ကြားလိုက်ရချိန် နှစ်ယောက်သားခေါင်းနပန်းကြီး
များထူပူကုန်၍ ခနမျရပ်လိုက်မိကြ၏ ။
ဒေါက်တာဖုန်ဖုန်းမြတ်ကျော်မှာ လက်နှိပ်ဓတ်မီးကိုပိတ်လိုက်ပြီး သက်ခိုင်အား
ပြေးရန်ပြောလိုက်သလို သူလည်းအချိန်မဆိုင်းပဲ
နှစ်ယောက်သားလိူင်းပုတ်သံကြားရာအရာသို့
ပြေးကြတော့၏ ။
သူတို့နောက်ဖက်တောအုပ်တွင်လည်း
အမဲဖျက်မည့်ဟန်လိုက်လိုက်လာကြသောလူအုပ်ကြီးအသံများကြားနေကြရတော့၏ ။
သစ်တောအုပ်ကိုလွန်မြောက်ချိန်သူတို့နှစ်ယောက်မှာ လိူင်းပူတ်သံတဝုန်းဝုန်းဖြင့် ပင်လယ်ကမ်းစပ်သို့ရောက်ရှိချိန်ရှိခဲ့ကြတော့၏ ။
သို့ရာတွင်... ။
သူတို့နောက်ကျောသစ်တောအုပ်ဆီမှတောတိုးလာ
သောအသံများ၊ နှစ်ယောက်သားရောက်နေရာ
ကမ်းစပ်အရှေ့အနောက်ဆီမှာ သူတို့ထံပြေးလာ
သောခြေသံများကြားလိုက်ရတော့၏ ။
”…ဘယ်...ဘယ်လိုကြမလဲ ဆရာကြီး...ဒီတခါ
တော့ သေရတော့မယ်ထင်ပါရဲ့..ပြေးစရာနေရာ
ပိတ်မိသွားပြီ....”
”...ကျွန်ပ်တစ်ယောက်လုံးရှိပါသေးတယ်
မောင်သက်ခိုင် ကျွန်ပ်အသက်မသေသရွေ့
မောင်သက်ခိုင် ဘာမှမဖြစ်ဖို့ရှေ့က ကာကွယ်
ပေးပါ့မယ်.... ”
… ဟူး…
ရှေ့တွင်အပြောကျယ်သောပင်လယ်ပြင်သာရှိနေပြီး နောက်ကျော၊ဝဲ၊ယာ ညှပ်ပိတ်ခံထားရသော
သူတို့နှစ်ယောက်အခြေအနေက အပြောကျယ်သောပင်လယ်ပြင်အတွင်းဆင်းကူးပြီး
မိမိဘာသာ သတ်သေမလား၊ သို့မဟုတ် အသူရကယ်ရွာသားများလက်တွင်းသက်ဆင်း၍
အသတ်ခံရမည်လား။
ဘယ်လိုပင်တွေးတွေး သေလမ်းများပင်ဖြစ်၏ ။
သို့သော်လည်း သူ့ကတိအတိုင်း သူမသေခင်အချိန်အထိ သက်ခိုင်အားကာကွယ်
ရန်ကတိပြုထားသောကြောင့် ခြောက်လုံးပြူးသေ
နတ်ကိုတင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ရင်း အားငယ်၍ခိုကိုး
ရာမဲ့စကားပြောလာသောသက်ခိုင်ကိုအားပေးနေ
မိတော့၏ ။
ထိုကဲ့့သို့...။
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့သက်ခိုင် ကူကယ်ရာ
မဲ့ဖြစ်နေချိန်တွင် သူတို့ရှေ့ပင်လယ်ပြင်မှမီးရောင်
တစ်ခုပေါ်ထွက်လာခြင်းကိုမြင်တွေ့ရပြီးကမ်းစပ်
အနီးသို့ရောက်ချိန်မှလှေတစ်စီးဖြစ်နေကြောင်း
သိလိုက်ရတော့၏ ။
...ဟေ့..သေချင်လို့ရပ်နေကြတာလား
လှေပေါ်အမြန်တက်ကြလေ...
ရုတ်တရက်ရောက်လာသော လှေငယ်ကို
ကြောင်ငေး၍ကြည့်နေမိသော ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့သက်ခိုင်မှာ လှေထိုးသမားအော်ငေါက်သံခတ်ဆတ်ဆတ်ကြား
သောအချိန်ကျမှ ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်မှာ
သက်ခိုင်လက်ကိုဆွဲ၍ ဒူးကျော်ကျော်ရေထဲတွင်
ရပ်ထားသောလှေပေါ်တက်လိုက်ကြတော့၏ ။
သက်ခိုင်နဲ့ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်လှေပေါ်ရောက်
ချိန်နဲ့ချိန်သားကိုဟုဆိုရမည်ပင် သူတို့နှစ်ယောက်
ရပ်ခဲ့သောနေရာသို့သစ်တောအုပ်မှထွက်လာကြ
သူများ ကမ်းခြေရှေ့နောက်မှ လာကြသော
အသူရကယ်ရွာသားများရောက်လာကြတော့၏ ။
လက်မတင်လေးသူတို့လက်မှလွတ်မြောက်သွား
သော ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့သက်ခိုင်ကို
တောက်တခက်ခက်ဖြင့်ကြိမ်းဝါးဆဲဆိုနေကြသံ
များကိုလှေပေါ်မှနှစ်ယောက်သားကျောချမ်းဖွယ်
ကြားနေကြရတော့၏ ။
” ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ ခင်များအချိန်မှီရောက်
လာလို့သာပေါ့ နိူ့မို့ဆို ကျွန်ပ်တို့နှစ်ယောက်
ဘဝကသေလူပါပဲ....”
”…ကျုပ်ကိုကျေးဇူးတင်မနေကြနဲ့ ကျေးဇူးတင်ချင်ရင်သခင်မလေးကိုတင်ကြ....”
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်၏ကျေးဇူးတင်စကား
ကိုလှေကိုပင်လယ်ပြင်ဆီလှော်ခတ်နေသော
လှေသမားမှခပ်မာမာပြန်ပြောလာခြင်းကြောင့်
လှေသမားတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ပဲနောက်
တယောက်ရှိနေသေးကြောင်းသိလိုက်ကြရ၏ ။
မိုးဒဏ်၊နေဒဏ်ကာကွယ်ရန်ဓနိမိုးထားထားသော
လှေပေါင်းမိုးအောက်ဝင်လိုက်ကြတော့၏ ။
......ဟာ......
လှေပေါင်းမိုးအောက်တွင်အနက်ရောင်သားရေ
အကျီ င်္ဝတ်လှပသောမိန်းမချောလေးတစ်ယောက်
ရှိနေပါ၏ ။
ထိုမိန်းမချောလေးကိုမြင်လိုရသောခနမှာပင်
သက်ခိုင်ပါးစပ်မှအာမေဋိတ်သံတစ်ခုပါးစပ်မှ
ခုန်ဆင်းသွားခြင်းနဲ့အတူ။
မိန်းမချောလေးကိုမယုံကြည်နိူင်ဟန်ကြည့်နေမိ
တော့၏ ။
ထိုမိန်းမချောလေးမှာအသူရကယ်ကျွန်းမှ
သူ့အားရွာသို့လိုက်ပို့ပေးခဲ့သောမိန်းမချောလေး
ဖြစ်နေသောကြောင့်သက်ခိုင်အံ့အြသင့်မိရခြင်း
ဖြစ်၏ ။
”… ဟိုတစ်ခါက အကူအညီပေးဖူးတဲ့ ညီမ
ဟုတ်ပါတယ်နော်....”
”...ဟုတ်ပါတယ် အစ်ကို မောလာကြရောပေါ့
ရေနွေးကြမ်းလေးသောက်ကြပါအုံး...”
”…နှစ်ယောက်က အသိတွေလား
ကျေးဇူးတင်ပါတယ် တူမကြီးရေ ကံသီလို့
အသက်ဘေးကလွတ်လာရတာ တူမကြီးဟာ
ကျွန်ပ်တို့ရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပါပဲ ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး..”
”…ဟုတ်တယ် ညီမကြောင့်သာမဟုတ်ရင်
ခုချိန်ဆိုအကိုတို့ကသေလူပါ...
ဟိုတစ်ခါ အသက်ကယ်တဲ့အတွက်ရော
ခုတစ်ကြိမ်အတွက်ရောအသက်ကယ်ပေးလို့
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်.... ”
”..အကိုခလေးဘဝတုန်းက ငါးကလေးဖားကလေးတွေကယ်ပြီးရင်
..နင့်အသက်တခါလွတ် ငါ့အသက်ဆယ်ခါလွတ်..
လို့ဆုတောင်းဖူးကြတာမျိုးလို့ပဲသဘောထားပါ..။
အကိုအသက်တစ်ခုကိုကယ်ဖူးလို့ အသက်
ဘေးကလွတ်တယ်သဘောထားလိုက်ပါနောက်လည်းအဲဒီစိတ်မျိုးထားပေးပါ....”
...ဘယ်လို အသက်တစ်ခုအစ်ကိုက ကယ်ဖူးတယ်...
နှစ်ယောက်သားမိန်းမချောလေးကို
ကျေးဇူးတင်စကားပြောနေကြချိန် မိန်းမချောလေး
မှာသက်ခိုင်ကိုမျက်ဝန်းချင်းဆိုင်ကြည့်၍ ပဟေဠိ
ဆန်ဆန်စကားမျိုးပြောဆိုလာ၏ ။
သက်ခိုင်မှာမိန်းမချောလေးစကားကြောင့်သူ
မည်သူအသက်ကိုကယ်တင်ဖူးသည်ကိုသေချာစွာ
တွေးကြည့်နေမိ၏ ။
သို့ရာတွင်.. ။
သူ့အတွေးတွင်ဘာကိုမှတွေး၍မရနိူင်ဖြစ်နေမိ၏။
မိန်းမချောလေးမှာသူနဲ့ယခုအကြိမ်နဲ့မှနှစ်ခါသာ
ဆုံဖူးခြင်းဖြစ်ပြီးတခြားမည်သည့်နေရာတွင်မှ
မဆုံဖူးသည်ကတော့သေချာနေသည်။
”…သိပ်စဉ်းစားမနေပါနဲ့ သိချိန်တန်ရင်သူ့
အလိုလိုသိပါလိမ့်မယ်..အစ်ကို...”
”…တူမကြီးနာမည်ကဘယ်လိုခေါ်လဲ
ဘယ်အရပ်ကလဲကွယ့်....”
”..အဏ္ဏဝါပုလဲ..လို့ခေါ်ပါတယ် ရင်းရင်းနှီးနှီး
ပုလဲပဲခေါ်ကြပါ...”
”..ဟုတ်ကဲ့တူမကြီး ဦးနာမည်လည်းမှတ်ထားပါ
ဦးဖုန်းမြတ်ကျော်တဲ့့..”
”...အော် ဆရာကြီးမိတ်ဆက်မှပဲနာမည်မိတ်
ဆက်ဖို့သတိရလာတယ် အစ်ကိုနာမည်
သက်ခိုင်..ညီမပုလဲ...”
”...အခု ဒီကအစ်ကိုနဲ့ ဦးလေးကို ကျွန်မတို့နေရာ
ကိုခေါ်သွားမလို့ပါ.. ၊ နှစ်ယောက်လုံးကိုအထူး
မှာထားချင်တာက ပုလဲတို့နေရာကိုအပြင်လူစိမ်း
တွေမရောက်ဖူးပါဘူး၊
ခုဒီကအစ်ကိုနဲ့ဦးလေးကို
ခေါ်လာရတာက အသူရကယ်ကျွန်းကမကောင်းဆိုးဝါးတွေ
ဦးလေးတို့ကိုအငြိုးထားနေတယ် အဲတာနောက်မှအသေးစိတ်ပြောပြမယ်...။
ခုမှာချင်တာက ပုလဲတို့နေရာရောက်ရင်
ကန့်သတ်ထားတဲ့နေရာတွေ၊တားမြစ်ထားတဲ့
နေရာတွေကို လုံးဝမသွားပါနဲ့... ၊
မလိုအပ်ပဲ မေးခွန်းအပိုတွေမမေးမိစေဖို့အထူး
မှာချင်ပါတယ်။...”
သူတို့သုံးယောက်စကားပြောဆိုနေကြစဉ်မှာပင်
အါရုံဦးရှေ့ပြေးရောင်ခြည်လေးများစတင်ပေါ်
ထွက်လာခဲ့ပြီဖြစ်၏ ။
”...သခင်မလေး..ကျုပ်တို့ဆိပ်ကမ်းရောက်ပါပြီ..”
”...ကဲ..ရောက်ပြီ...ပုလဲနောက်ကလိုက်ခဲ့ကြပါ..”
လှေသမားသတိပေးစကားနဲ့အတူပုလဲမှာလှေပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီးဒေါက်တာမြတ်ဖုန်းကျော်နဲ့ သက်ခိုင်ကိုသူ့နောက်လိုက်ရန်ပြောဆိုလာ၏ ။
လှေရပ်ထားသောနေရာကိုနှစ်ယောက်သား
ယခုမှကြည့်မိရာ၊ တောင်ခြေတစ်ခုမှရေစပ်ထိ
ပြုလုပ်ထားထားသောကျောက်လှေကားထစ်
များကိုတွေ့လိုက်ရ၏ ။
လှေသမားမှာလှေကိုထူးဆန်းစွာရေထဲသို့
နှစ်မြုတ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ကြရ၏ ။
နှစ်ယောက်သားကျောက်လှေကားထစ်များ
နင်းဖြတ်တက်လာရာလှေသမားမှာသူတို့နောက်မှကပ်ပါလာသည်။
လှေကားထစ်အဆုံးတွင် လူဆယ်ယောက်ခန့်ဆန့်
မည့်အကျယ်အဝန်းရှိတောင်ခါးပန်းသို့ရောက်လာ
ခဲ့ကြတော့၏ ။
ထိုနေရာတွင်လှေကားထစ်ဆုံးနေခြင်းနဲ့အတူ
ရှေ့သို့ဆက်တက်စရာလမ်းကိုမတွေ့ရတော့ပေ။
အဏ္ဏဝါပုလဲမှာတောင်ခါးပန်းတစ်နေရာမှာ
ကျောက်တုံးရှည်ရှည်မျောမျောတစ်ခုကိုအောက်သို့
ဆွဲချလိုက်ချိန်....။
....ဝေါ.ဝေါ....ဖျော...ဖျော.....ဝုန်း......
...ဟင်...
...လျို့ဝှက်တခါးပဲ...
တောင်ခါးပန်းနံရံမှာသိမ့်ခနဲတစ်ချက်တုန်သွားခြင်း
နဲ့အတူ နံရံနဲ့အံကိုက်ကျပြုလုပ်ထားသောကျောက်
တခါးချပ်ကြီးမှဖုန်မူန့်ကျောက်မူန်းများတဝေါဝေါ
တဖျောဖျောပြုတ်ကျခြင်းနဲ့အတူ ကျောက်တခါး
ကြီးမှာတခြားတဖက်သို့ တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်
လျက်ရှိနေခြင်းကို ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့
သက်ခိုင်တို့နှစ်ယောက်မှာ အံ့အြတကြီးငေးမော
ကြည့်ရူလျက်ရှိနေကြပါ၏ ။
မကြာမှီအချိန်ခနတွင်...။
တခါးမှာတဖက်နံရံသို့တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားခြင်းနဲ့အတူ။
လူသုံးယောက်ယှဉ်လျောက်နိူင်သောအကျယ်၊
ဆယ့်နှစ်ပေအမြင့်မျရှိသော လူတို့ပြုလုပ်ထား
သောလျို့ဝှက်လိူဏ်ခေါင်းပေါက်တစ်ခုပေါ်လာ၏။
လိူဏ်ခေါင်း၏အခြားတစ်ဖက်တွင်ဘာရှိသည်ကို
ဒေါက်တာဖုန်းမြတ်ကျော်နဲ့သက်ခိုင်တို့သိခွင့်၊
မြင်ခွင့်ရကြတော့မည်ဖြစ်၏ ။
===========××××============
ဆက်ရန်
မြူခိုးအလင်္ကာ